De blog van de voorlaatste stapdag was gisteren wel geschreven, maar kon niet gepost worden omdat de eigenares van het hotel waar we overnachtten wel een papiertje met een wachtwoord erop gekribbeld had, maar ons niet verder kon helpen toen bleek dat niets van wat ook maar enigszins geleek op het gekribbelde wachtwoord wou werken. Enfin, die blog hebt ge ondertussen doorgekregen van zodra we gisteren in Blanden arriveerden en nu kan ik dan aan het verslag van de laatste dag beginnen. We hadden opnieuw gevraagd om 7:30 te kunnen ontbijten omdat we niet te laat wilden vertrekken. De weersvoorspellingen voor de laatste dag waren niet zo goed (buien vanaf de middag) dus wilden we zoveel mogelijk van de tocht gedaan hebben op het moment dat de voorspellingen zouden uitkomen;

Om 8:30 zet Nelly ons af waar ze ons eergisteren oppikte en op dat moment voorspelt de lucht inderdaad niet veel goeds. We zien voor het eerst sinds we in Dinant vertrokken donkere wolken aan de grijze lucht. Na een half uurtje lijkt een waterzonnetje de lucht wat te willen opklaren en nog een half uurtje later kunnen we zelfs hier en daar (met een beetje goede wil) een blauwe schijn waarnemen. Zouden we er dan toch in slagen Arlon zonder regen te bereiken? We houden er een stevige pas op na (gemiddeld doen we gedurende de eerste paar uur net geen 5 km per uur wat voor ons, niet geselecteerden voor de Olympische Spelen, meer dan respectabel is). Rond 10 uur heeft een (soms vrij stevige) wind de meeste wolken weggeblazen en kunnen we weer onder een blauwe lucht met hier en daar wat schapenwolkjes stappen. In Autelbas (dat, ge zult het niet kunnen geloven, naast Autelhaut ligt) kruisen we de E411. Het lawaai valt ons alle drie op. Er is op de brug over de autostrade waarschijnlijk niet meer lawaai dan “normaal” maar 10 dagen in de stilte hebben ons gevoeliger gemaakt. Niet ver voorbij de E411, op een klein wegje, komen we Nelly tegen. Zij is op weg naar het klooster van Clairfontaine. Wij ook, maar bij ons gaat het nog een beetje duren vooraleer we er zijn, want de GR gaat langs allerlei omwegen. Van omwegen gesproken, om tot aan de abdij te geraken moeten we een beetje van de GR afwijken. Als we op de plaats komen, waar ik het zijsprongetje naar de abdij uitgetekend heb, blijkt het padje niet (meer??) te bestaan. We kunnen natuurlijk over het veld gaan maar het ziet ernaar uit dat we na een honderd meter richting bos moeten afbuigen en dat doet me direct denken aan vorig jaar toen we ook vruchteloos op zoek waren naar een pad dat wel op de stafkaarten / GPS maar niet meer in de realiteit bestond. Het komt echter niet zover, want het veld doorsteken is een fluitje van een cent en in het bos vinden we eerst een, zij het, onduidelijk pad en daarna een grote stenen muur. Ik vermoed dat dit de muur van het klooster is en dat we, als we die volgen, wel ergens aan een poort zullen komen. Het eerste is juist … het tweede iets minder. In plaats van een poort vinden we een plaats waar de muur ingestort is maar het is op die plaats zo steil dat we een afdaling door deze opening in de muur minder opportuun vinden. Nog wat verder vinden we een tweede ingestort deel van de muur. Deze opening is vlakker maar afgesloten door een omgevallen boom en wat roest ijzerwerk. Door de opening zien we echter Nelly’s auto staan en dus besluiten we ons niet te laten tegenhouden door wat ijzeren brol dat hier duidelijk niet in 1247 is achtergelaten door de Cistercienzeninnekes.

In de tuin van het klooster vinden we Nelly en een drie sterren plaats voor de picknick. Wat moet een mens nog meer hebben om gelukkig te zijn? Na de picknick trekken we richting het Corona rode Luxemburg. Veel kan er met ons niet mis gaan, aangezien we onderweg geen mens zien, aangezien we toch uit het Corona (donker)rode België komen en aangezien we maar welgeteld 6 minuten in het Groothertogdom vertoeven.. Ik denk dus niet dat we de Passenger Locator Form zullen moeten invullen. Na de 6 minuten beproeving komen we een grenspaal met het embleem van Luxemburg erop tegen. De grenspaal lijkt dan wel erg beschoten geweest te zijn, maar hij ziet er nog steeds stevig genoeg uit om iedere Corona virus de daver op het lijf te jagen. Met deze geruststelling in het achterhoofd zetten we nu volop koers naar Arlon waar we rond half vier aankomen op de afspraakplaats. Dat laat ons genoeg tijd om iets te drinken vooraleer we terug naar Blanden rijden. Om dit te doen belanden we in het waarschijnlijk meest marginale café van de stad. Twee klanten zitten elk aan hun eigen tafeltje over hun eigen pint gebogen en de eigenaar en eigenares van het café zitten elk over hun tablet één of andere spelletje te spelen terwijl een erg lelijke hond in het zog van een rosse en een grijze kat rondloopt. Ik denk dat de hond een kruising van een of andere stratier met één van de katten is. Gertrude en Nelly wagen het erop naar het toilet te gaan. Wilfried en ik besluiten ons te concentreren op onze Orval (die gelukkig uit een goed gesloten flesje komt). Het café staat vol rommel in dozen en zakken en het feit dat tussen de rommel ook drie grote flessen Dettol staan geeft ook al geen goed gevoel. De overmaatse scooter van de patron (en zijn madam, neem ik aan) staat ook in het café. Hoe ze daar met zijn tweeën op kunnen, blijft mij een raadsel zeker nadat ik de patron zijn bril heb zien “schoon” poetsen met zijn marcelleke waardoor dat laatste naar boven schoof en zijn pens in zijn volle glorie boven zijn broeksband en onder zijn marcelleke liet prijken. Gelukkig begint het plots te regenen waardoor de aandacht van de pens en de rommel kan verschuiven naar hoe gelukkig we ons wel kunnen prijzen. 10 dagen door de Ardennen trekken in de tweede helft van september en geen druppel regen zien. Het is niet aan iedereen gegeven. Men moet niet schoon zijn om chance te hebben, nietwaar?

De dag wordt afgesloten met een enorme maaltijd in Brasserie 500 waarna ik de opname van de Gantoise tegen Dynamo Kiev bekijk. Ik versta nog altijd niet hoe ik gedurende 90 minuten zo’n droevig schouwspel heb kunnen bekijken. Ik moet de laatste paar dagen veel wilskracht bijgewonnen hebben.. Misschien moet Ivan De Witte nog maar eens op zoek naar een andere trainer.