Het ontbijt staat deze morgen, met dank aan Corona, op kleine bordjes uitgestald. Men kan kiezen tussen een bordje met twee sneetjes kaas of een bordje met een sneetje kaas en een sneetje hesp of een bordje met een sneetje salami en een blokje smeerkaas of … enfin, ik denk dat jullie het wel doorhebben. Om 9:15 staan we klaar om de tocht van vandaag aan te vatten. Het is een blauwe hemel maar wel tamelijk fris. Dit zal meer dan waarschijnlijk resulteren in de perfecte omstandigheden om te stappen later op de dag. Dit betekent dat we al 4 dagen zeer mooi weer hebben, in België … in midden september. Men moet toch echt niet mooi zijn om geluk te hebben, hoor ik jullie tot hier denken. Ik kan niet anders dan jullie gelijk geven en hopen dat het zo nog een paar dagen blijft.

Het ganse dorp van Maissin is bezaaid met parkjes waarin een aantal witte kruisen met de tekst “Passant, souvenez vous” erop staan.. Deze parkjes herdenken zowel Duitse, Franse als Belgische militairen die tijdens 3 dagen in Augustus 1914 mekaar tot de dood bestookt hebben en met bajonetten aangevallen hebben met als enige bedoeling het boerengat Maissin te veroveren / te behouden. Ik ben ervan overtuigd dat zelfs God niet weet waarom ze hier zo’n bloedige veldslag vochten. Laat ons hopen dat de verantwoordelijke militaire hiërarchie het wel wist.

Voor ons is het allemaal veel simpeler. Het reliëf is hier duidelijk liefelijker dan wat we de eerste dagen van de tocht meemaakten en wat aanvallen afslaan betreft kunnen we ons beperken tot attent zijn voor teken. De laatste twee dagen heb ik 3 teken en Gertrude 1 teek naar de eeuwige teken-jachtvelden geholpen. Verder zijn er bitter weinig wespen, muggen, dazen of andere ambetanteriken. Dit heeft misschien te maken met de natuur waarin we voor het ogenblik rond lopen. 90% van de voormiddag lopen we in bossen (meer bepaald, sparrenbossen). Dit levert niet direct spectaculaire vergezichten op maar heeft misschien het voordeel dat het ongedierte ook niet erg gemotiveerd is om hier aanwezig te zijn.

Met ons stappen gaat alles behoorlijk. We voelen allemaal wel hier en daar een pijn of pijntje maar grosso modo kunnen we niet klagen. Ik zelf heb wat pijn in mijn rug (maar dat heb ik al 2 jaar), aan mijn schouders (maar dat is door de rugzak), aan mijn heupen (maar dat is ook door de rugzak), aan mijn dijen (dat is vooral door hellingen naar beneden te komen), aan de pezen in mijn knieholtes (die zijn wat te kort denk ik), aan mijn schenen (ik wist tot zeer recent zelfs niet dat daar spieren zaten), aan mijn hielen (en dan heb ik nog geen hielspoor) en aan mijn voetzolen (misschien zou ik beter wat minder wegen) maar zoals gezegd kan ik niet klagen en moet ik geen beroep doen op extra farmaceutische producten.

Na het overgrote deel van de voormiddag in de bossen doorgebracht te hebben (= goed voor de voeten want zachte ondergrond) komen we rond de middag in een meer open landschap. Tijd om een picknickplaats te zoeken. We vinden welgeteld één mogelijke plaats die aan twee van de drie criteria beantwoordt. Het uitzicht op Offrange is erg mooi en er is iets dat voor een bank zou kunnen doorgaan. Schaduw is er niet maar dat is geen ramp omdat het niet meer dezelfde hitte van een tweetal dagen geleden is. Later, na de picknick, blijkt dat we er goed aan deden content te zijn met de twee criteria want we zien geen enkele plaats meer die aan de drie criteria voldoet. Men zou toch wel wat bankjes langs de GR 129 mogen plaatsen. Misschien zouden de organisatoren van GR mijn blog moeten lezen zodat ze aan een aantal praktische aspecten van het stappen denken (waar picknicken? Waar naar het toilet? Waar inkopen voor de picknick doen? Waar drinkbaar water bijtanken? Enz)

Na het middagmaal trekken we verder door meer open landschappen met hier en daar toch nog grote bospartijen. Al bij al een OK tocht vandaag maar minder spectaculair dan de 3 eerste dagen. We zien morgen wel wat dag 5 in petto heeft. Rond half vijf komen we op de afgesproken plaats aan waar Nelly ons al staat op te wachten. We gaan rechtstreeks naar de Chambre d’Hotes in Mortehan (gebouwd in 1725) want onderweg lijkt geen enkel terrasje open te zijn. Gelukkig heeft onze hote (hij blijkt een Nederlandstalige, alternatieve geneesheer te zijn die er dan ook meer dan een beetje excentriek uitziet en zijn huis volgehangen heeft met Boeddha referenties) een uitgebreid assortiment lekkere bieren. Wilfried neemt een Chimay Bleu en ik een Orval. Nelly en Gertrude beperken zich tot een Schweppes Lime en Munt. Gertrude vindt al van bij het eerste proefje dat dat ze Fa (met de wilde frisheid van limoenen) aan het drinken is. Ik kan hier alleen maar van denken dat het niet onlogisch is dat die Schweppes naar Fa shampoo ruikt als beiden op basis van hetzelfde zijn. Met Orval of Chimay komt men dergelijke toeren niet tegen.

Na deze dorstlesser is het tijd voor een wasje en een plasje van de bezweette spullen en van onszelf en daarna gaan we naar een restaurant in Herbeumont. Het eten is er erg lekker maar de bediening is tergend traag. Zo traag zelfs dat we besluiten geen dessert meer te nemen. Dit is OK voor mij want ik was toch niet van plan een dessert te eten en dit geeft me iets meer tijd om aan de blog te werken. Jammer genoeg is de censor echter al in dromenland dus zal ik mijn verhaal morgen vroeg moeten voorleggen.

Wat we al weten over morgen is dat we om 7:30 zullen ontbijten en dat we morgen weer een special guest star luisterend naar de naam Koen Van Tulder in onze rangen hebben en dat de totale lengte op algemene aanvraag van bijna 29 km naar bijna 25 km teruggebracht is (niet omwille van de special guest star maar wel omwille van de 3 habitués die alles boven de 25 km toch iets te stevig beginnen te vinden).

Tot morgen