Deze epiloog kan korter zijn dan bepaalde dagverslagen. Ik kan me voorstellen dat dit minstens door sommigen onder jullie als goed nieuws ervaren wordt. Juich echter niet te snel want gedenk, als alles volgens plan loopt, krijgen jullie binnen een paar weken weer een blog (over onze jaarlijkse “Compostela” staptocht) voorgeschoteld. Misschien zal dit echter niet het geval zijn want wie weet welk gebied binnen een paar dagen welke kleur zal hebben. Que sera, sera zong Doris Day al bijna 70 jaar geleden. We zien wel.

Een fietsvakantie in de Ardèche leek initieel misschien wel een beetje een troostprijs na het annuleren van de hoofdprijs: de reis naar Alaska, iets waar Gertrude al jaren over spreekt. Ergens gaan fietsen in de buurt oogt op het eerste zicht inderdaad veel minder spectaculair dan een vliegtuigreis naar een exotisch gebied aan de andere kant van de wereld, maar is daarom niet minder mooi. Vele factoren hebben deze reis mooi gemaakt. Eén van de belangrijkste elementen was zeker de aanwezigheid van (de helft van) de kroost. Het is fantastisch een tijdje samen met de kinderen en kleinkinderen hetzelfde te beleven. Zou het altijd zo moeten zijn? Waarschijnlijk niet. Zou het nog beter geweest zijn met de andere helft van de kroost er ook bij? Waarschijnlijk wel. Is dit voor herhaling vatbaar? Voor ons zeker en vast wel.

Naast het gezelschap was natuurlijk het goede weer ook een grote meevaller. We hebben tijdens de hele tocht (inclusief het aanhangsel in Beaune en in Reims / Epernay) geen druppel regen gehad. Dat was ook een grote meevaller. Regen op reis is vervelend, maar des te vervelender als men zich moeilijk kan beschermen en dat is zeker het geval op een fiets. Bovendien zijn de vergezichten en alle kleuren in het algemeen veel minder mooi bij regenachtig weer of zelfs gewoon zonder zon.

Dat de dagelijkse afstanden en hoogteverschillen net uitdagend genoeg, maar niet over het haalbare heen waren, was waarschijnlijk ook een bepalende factor in het welslagen van deze tocht. Het is en blijft een sportieve uitdaging (ook met een elektrische fiets) 264 km te fietsen en ondertussen 3546 hoogtemeters te overwinnen. Dat dit tot een goed einde gebracht kon worden is zeker ook een bron van zelfvoldoening geweest. Gertrude en ik hebben het zelfs tot 390 km en 5074 hoogtemeters geschopt. Dat is niet omdat we straffere atleten zijn, maar omdat we meer congé hebben dan het jonge geweld. Er gaat uiteraard een speciale eervolle vermelding naar de jongsten van het gezelschap. Dat zij, zonder morren, van de eerste tot de laatste kilometer de ritten uitgereden hebben levert hen niets minder (maar voor hen erg jammer ook niets meer) dan een dikke proficiat op.

De tocht in de Ardèche was quasi exclusief een sportief avontuur in een mooie natuurlijke omgeving met ’s avonds meestal lekker eten. Het aanhangsel in Beaune en in de champagne streek voor de oudjes was ook sportief en in een mooie natuurlijke omgeving, maar had daarenboven een aantal culturele (Hotel Dieu in Beaune of de kathedraal in Reims) en culinaire (gastronomische menu's en wijnproeverijen) accenten die meer geschikt waren voor de oudjes.

Samenvattend, het is mooi geweest en zeker voor herhaling vatbaar. Ik hoop dat jullie, de lezers, er ook iets aan gehad hebben en misschien zelfs overwegen iets vergelijkbaars te doen. Ik kan de GPS tracks en de adressen van de hotelletjes doorgeven.