Zoals eerder gezegd staat het gepensioneerden meestal vrij op te staan als hen dat lust … behalve als ze op vakantie zijn. Op vakantie moet zeer dikwijls de wekker gezet worden ,omdat de vele bedachte plannen anders niet kunnen verwezenlijkt worden. Vandaag is zo’n dag waarop van alles gepland is en dus de wekker op 6:30 moet gezet worden. De tweede taak (op de eerste ga ik niet verder in) voor vandaag is mijn blog van gisteren door de censuur krijgen zodat ik hem kan posten, vooraleer we uit Reims vertrekken. Dat lukt vrij snel, ook al omdat ik het verhaal van gisteren, vooraleer aan de censor voor te leggen, zelf nog eens herlezen had door de tweede taak met de eerste te multi-tasken. Bij het douchen stoten “we” op een “Fausse Note” om bij de taal van ons gastland te blijven. Gertrude probeert de hoogte van de douchekop te regelen en eindigt met een afgebroken hendeltje in de hand. Tijdens het mooi (maar typisch Frans) ontbijt overleggen we hoe we dit best aan de eigenaar / man brengen. We komen tot de conclusie dat we best gewoon zeggen dat het hendeltje afgebroken is zonder te suggereren dat we voor de kosten willen opdraaien. Het systeem kan niet erg stevig geweest zijn als Gertrude zelfs voor het ontbijt het spul al naar de verdoemenis kan helpen.

Rond 8:15 is alles in de auto geladen en vertrekken we richting Bergères Lès Vertus. “Alles in de auto geladen” is misschien wat optimistisch uitgedrukt, want wanneer we onze fietsen aan ons hotel in Bergères lès Vertus klaarmaken, begint het te dagen dat mijn zwart zakje, dat normaal bovenop de bagagedrager van de fiets gezet wordt, ontbreekt. Dat is een tweede bemol (om zowel in de taal van ons gastland en in muzikale terminologie te blijven) van de dag. We hebben er, ondanks een meticuleuze mentale wedersamenstelling van alle feiten die met mijn zwart zakje te maken hebben sinds ons vertrek in Beaune tot onze aankomst in Bergères lès Vertus, geen benul van waar het naartoe kan zijn. Zelfs een telefoontje naar onze B&B in Beaune en onze B&B in Reims brengt geen soelaas. Mijn zwart zakje lijkt van de wereldbol verdwenen te zijn. De belangrijkste zaken die erin zaten (autosleutel, GSM, portefeuille, fototoestelletje, GPS) hebben we nog maar de fietsgerelateerde zaken (zoals inbussleutels, reserveband, fietsslot, herstelkit, multitool met mes, tang, zaag, enz) lijken reddeloos verloren. Niets erg waardevol, maar vooral vervelend mochten we een platte band krijgen en vooral erg vervelend omdat we geen idee hebben wat er kan gebeurd zijn.Zou Alzheimer dan toch toegeslagen hebben?

We besluiten mijn zwart zakje achter ons te laten en ons te concentreren op de taak voor ons. Die bestaat erin 65 km op en neer door de Cote des Blancs naar Epernay (en terug) te fietsen. Er is een degustatie aan het begin, potentieel één in het midden en één aan het einde van de rit georganiseerd. De eerste om ons moed te geven, de middelste om ons op adem te laten komen en de laatste om ons te motiveren en belonen. Eerst moeten we een 10 km rijden tot Vert – Toulon waar het eerste wijnhuis staat. Dit champagnehuis (Yveline Prat) werd door de sommelier van ons hotel (= Host. Montaimé) aangeraden. Yveline Prat is een familie onderneming, waarbij de ouders en stichters van het bedrijf nog steeds de drijvende krachten zijn, maar waarbij de dochter de fakkel qua administratie & commercialisatie en de zoon wat betreft de wijngaard en de wijnmakerij aan het overnemen zijn. We proeven een Brut Tradition (14.9 Euro), een Cuvee Selection (16.2), een Millesime 2015 (21.5) en een Brut vieillie en futs de chene (24.3). De prijzen vallen erg goed mee, de wijnen zijn OK buiten de Cuvee selection misschien, die een stapje beter lijkt maar het is nog veel te vroeg om iets te beslissen en bovendien gaan we geen flessen met de fiets versleuren. Als we willen kopen komen we morgen met de auto langs. Gesterkt door de bubbels bestijgen we onze respectievelijke stalen rossen en fietsen richting Epernay, de hoofdstad van de champagne business.

De eerste 15 km (eerst van Bergeres les Vertus naar Vert Toulon en dan van Vert Toulon richting Epernay) zien we relatief weinig wijngaarden, maar naarmate we meer naar het noorden rijden beginnen de wijnranken weliger en weliger te tieren. De activiteiten in de wijngaarden zijn nog op een laag pitje in vergelijking met wat we in de streek rond Beaune gezien hebben. Hier en daar is men de pluk begonnen maar het zal bij de meeste nog een paar dagen duren vooraleer alles in volle swing zal zijn.

Deze morgen was het een beetje een gesluierde zon maar naarmate de dag vordert verdwijnen de sluiers meer en meer om plaats te maken voor een mooi zonnetje in een blauwe lucht met witte schaapwolkjes, ge weet wel zo een lucht van op de postkaartjes, al lijken die schaapwolkjes altijd voor de zon te zitten wanneer ik een foto wil nemen. Men zou dan normaal gesproken 5 minuutjes moeten wachten tot wanneer het schaapje wat opgeschoven is, maar daar kunnen we niet op wachten want we moeten 65 km doen én voor 5 uur in ons laatste champagnehuis zijn anders lopen we de grote beloning mis.

We maken goede vooruitgang, maar prijzen ons erg gelukkig dat we nu en dan gebruik kunnen maken van “ons moteurke” want soms zit er toch wel een stevige helling tussen. De afdalingen zijn voor mij een waar genoegen … voor Gertrude iets minder. Ze is onder normale omstandigheden al geen snelheidsduivel maar nu met 1 rem durft ze zeker geen risico nemen (en dat is waarschijnlijk maar best) . Rond 12:30 zijn we in Pierry waar Mandois (ons tweede champagnehuis, aangeraden door Herman Verheirstraeten die er wist bij te vertellen dat Peter Goossens van het Hof van Cleve zich hier komt bevoorraden) gevestigd is. Van Mandois heb ik geen antwoord gekregen op mijn vraag of ze ons konden verwelkomen. Ik ben dan ook niet verwonderd dat de deur op slot is. Niet getreurd echter, we kopen bij de bakker om de hoek een stuk pizza. We rijden nog een paar km verder tot we aan de buitenrand van Epernay zijn om op een bankje in de schaduw ons stuk pizza op te eten. Op die manier verliezen we niet veel tijd en houden we onze maag leeg genoeg om vanavond veel te kunnen eten.

Na de pizza zijn we klaar om de Avenue de Champagne op te rijden. De gebouwen langs die avenue zijn gestart als wijnhuizen met wijnkelders, maar zijn later uitgegroeid tot machtige en uiterst luxueuze residenties die nu grotendeels visitor centers zijn. Alle kelders samen zijn 110 km lang en bevatten 200 miljoen flessen leren we van een informatiepaneel op de avenue. Veel grote merken zijn hier vertegenwoordigd (Moet & Chandon, Perrier-Jouet, Castelane, Mercier, Boizel, de Venoge, … om er maar een paar te noemen). De architectuur van het ene huis is duidelijk bedoeld om die van het andere huis naar de kroon te steken. Maken ze (zeer) goede champagne? Zeer zeker. Verantwoordt de kwaliteit van die champagnes hun prijs? Daar durf ik aan twijfelen maar ik ben geen kenner. Met die gedachte pedaleren we uit Epernay waar we na een klein stukje drukke weg gelukkig weer de kleine wegjes door de wijngaarden kunnen oppikken. Zoals gezegd is er duidelijk minder activiteit dan in Beaune maar zien we toch hier en daar al wat pluk en hier en daar ook een paar machines in de wijngaarden. Dat verwondert ons want wij dachten dat alleen manuele pluk toegestaan was. Ik roep dan ook stante pede één van de snoodaards op het matje. Hij blijkt echter geen druiven te plukken maar bladeren van de wijnranken te blazen. Men doet dit in voorbereiding van de pluk om de plukkers toe te laten makkelijker / sneller te werken. We kunnen dus met een gerust gemoed verder rijden. Alles is OK.

Met een uur voorsprong op onze planning (ge ziet hoe gemotiveerd we de hele dag geweest zijn) komen we toe op het domein Doyard-Mahé. Het gaat hier opnieuw om een familie bedrijf. Een lid van de vierde generatie ontvangt ons. We beslissen buiten te zitten omdat het er aangenaam toeven is. We krijgen eerst in parallel 2 Blancs de Blancs aangeboden. De eerste (Empreinte) is een Brut (10 g suiker; 12 g is het maximum voor de benaming Brut) die vooral geassembleerd is op basis van de oogst van 2018; de tweede (Desir) is een extra Brut (4 g suiker; 6 g is het maximum) die vooral op 2017 gebaseerd is. 4 en 10 g suiker is helemaal niet veel wanneer men dit vergelijkt met de 35 g en 50 g suiker die toegelaten zijn voor Sec en Demi-sec respectievelijk. Nadien vraagt de gastdame of we verder willen doen. En ja, waarom niet? We moeten uiteindelijk nog slechts een 5-tal km pedaleren en er zit nog elekticiteit in onze fietsbatterijen. Nu krijgen we 2 millesimés voorgeschoteld. Een Extra brut van 2014 en een Brut van 2012. Ten slotte vraagt de dame of we ook geïnteresseerd zijn in hun Rosé. Deze bevat 12% Pinot Noir en heeft 2 jaar op de gist gelegen. Hierdoor is de wijn complex en door de Pinot Noir fruitig (de frambozen springen er uit … bij wijze van spreken). Ik wil jullie niet vervelen met al mijn proefnotities maar het mag duidelijk zijn dat wat we hier in ons glas krijgen er allemaal mag zijn. Misschien moet Peter Goossens hier ook eens langs komen. We komen morgen wel eens langs met de auto. Het zal moeilijk beslissen zijn op basis van de smaak en dus zullen we de portemonnee mee laten beslissen.

Na al deze geneugtes rijden we naar het hotel waar een goede douche ons ideaal prepareert voor het gastronomisch diner (6 gangen met aangepaste wijnen). Men vraagt ons of we bij de amuse bouche een aperitiefje willen. En ja, waarom niet, hé? Geloof het of niet maar men stelt een glas champagne voor. Die is lekker maar we hebben beter gehad deze namiddag. De sommelier legt uit dat ze om de 6 weken een andere champagne schenken om iedereen te vriend te houden. Dat lijkt ons een goed principe. Ik ga niet het hele menu overlopen (de geïnteresseerden kunnen op één van de foto’s waarschijnlijk ontcijferen wat we allemaal gekregen hebben) maar we krijgen veel en het is allemaal erg lekker. De sommelier heeft een aparte manier om de wijnen aan te passen aan het gerecht. Hij komt bijschenken in de hoeveelheden die hij geschikt vindt en van wat hij denkt dat we liefst zullen hebben. Zo krijgen we twee champagnes: Blanc de blanc Brut Armand bij de amuse bouche en rosé Deutz bij de trou en het dessert. Daarna krijgen we een witte Jurancon bij de St Jacobsvruchten en twee rode wijnen. Een Corbières bij het rundsvlees en een Bordeaux supérieur (élevé en Chene Les Hauts de Cour Montessant, 2016 van Lucien Lurton, die volgens de sommelier een hidden gem is voor zijn prijs) bij de kaas. We vinden die Bordeaux idd ook erg lekker maar het zou ook kunnen dat we nu alles erg lekker beginnen te vinden. Tijd voor het dessert met nog een laatste glaasje champagne en de strategische terugtocht.

Na dit festijn nog in uitgesteld relais naar de finale tussen PSG en Bayern Munchen kijken wordt een uitdaging maar nu ik erin geslaagd ben de uitslag een hele zondagavond en de hele maandag uit de weg te gaan voel ik me moreel verplicht te kijken … en de blog voor morgen te bewaren. Als ik me verbind met mijn Telenet digibox om mijn opnames te bekijken krijg ik een grote verrassing voorgeschoteld. De wedstrijd werd om één of andere reden niet opgenomen. Mijn gramschap halen bij de persoon die bij ons instaat voor het opnemen van programma’s (= Gertrude) heeft niet veel zin. Ten eerste omdat de match daardoor niet plots toch zal opgenomen zijn maar, ten tweede, ook omdat Gertrude toch al met voorsprong de finale van de Champions league schaapjes tellen aan het winnen is. Ik heb nu ook de moed niet meer om de blog te schrijven en besluit Gertrude’s voorbeeld te volgen.

Slaapwel