We hebben deze morgen de wekker niet gezet maar toch wordt ik na een zeer goede nachtrust rond 7:30 wakker. Ik schrijf wat aan de blog van gisteren en we gaan dan ontbijten. Opnieuw is het ontbijt uitgebreid met zoete en hartige zaken en als ik hartig zeg dan bedoel ik deze keer zelfs zeer hartig. Hoe zou men anders een glaasje Marc de Bourgogne, die de patron me komt aanbieden, noemen? Ik ben er niet van overtuigd dat dit een boost aan mijn fietsprestaties zal geven maar men moet voor alles open staan en bovendien zou het erg onbeleefd zijn met zijn tweeën het vriendelijke aanbod van de patron af te wijzen. Dat de patron een zeer joviale man is, blijkt ook uit het feit dat hij ons tegen het einde van het ontbijt een fles Mercurey 2016 aanbiedt …. gewoon zo maar. Deze B&B begint me meer en meer te bevallen. En efficiënt zijn ze hier ook want wanneer we na het ontbijt terug naar onze kamer gaan om onze tandjes te poetsen en ons klaar te maken voor onze fietstocht, blijkt de dame des huizes al onze kamer in orde gebracht te hebben. Straf en de taken goed verdeeld: mijnheer de klanten onderhouden over wijn, Marc de Bourgogne, voetbal, wielrennen, rugby, enz. terwijl madame de kamers opmaakt.

Uiteindelijk belanden we rond 9:30 weer op onze fietsen. We rijden naar het zuiden (Cotes de Beaune) en doorkruisen de wijngaarden, waar onze wijnen van gisteren en van iedere goede wijnencyclopedie vandaan kwamen / komen. We gaan van Beaune naar Pommard, Volnay, Meursault, Batard-Montrachet, Puligny-Montrachet, Chassagne-Montrachet, enz. enz. Dit zijn allemaal zeer mooie dorpjes waarin de wijnhuizen zich voor de voeten lopen. Nu is er een drukte van jewelste omdat de vendange gestart is en overal in de wijngaarden groepjes van rond de 20 mensen bezig zijn met de druivenpluk. Allerlei technieken worden toegepast, maar het blijft erop neerkomen dat de trossen manueel afgesneden worden en op één of andere manier naar een aanhangwagen gebracht worden. Eén van die manieren is in grote “rugmanden” die rond de 50 kg druiven bevatten. We denken dat de mensen, die dit werk doen, ook geen nachtelijke onweders horen. Vooraleer de druiven in de aanhangwagen belanden worden ze soms uitgestrooid op een triagetafel waar de droge stukken van de trossen weggesneden worden. De zeer warme zomer heeft ervoor gezorgd dat er nogal wat droge stukken in trossen voorkomen. Men snijdt die droge stukken weg omdat ze teveel tannines bevatten. Bij sommige wijnhuizen wordt de triage op het veld gedaan, bij andere in de “cuverie”, bij nog andere (de mindere sterren aan het Bourgondische firmanent) helemaal niet. De druiven worden hoe dan ook zo snel mogelijk naar de “cuverie” gebracht om ontsteeld en geperst te worden. Alles moet snel gebeuren om zo veel mogelijk oxidatie van het sap te vermijden.

In Meursault geraak in aan de praat met een dame die rondrijdt in een autootje waarop “Centre d’oenologie” staat. De dame in kwestie zegt me dat ze voor een centrum werkt dat wijnboeren met raad (bij bezoeken aan de cuveries) en daad (door labo analyses) bijstaat en dat zij persoonlijk zo een 40-tal wijnboeren helpt. Ik denk dat ze nog lang met mij wil babbelen, maar ik zeg haar dat ze het nu waarschijnlijk erg druk heeft en dat ze dus gerust de volgende klant kan gaan adviseren (nu is mijn neus wel een beetje aan het groeien, moet ik toegeven).

Terwijl we zo door de wijngaarden rijden valt het op dat hier zeer veel Frans gesproken wordt. Ik weet wel dat we hier in Frankrijk zijn, maar onze fruitstreken liggen in Vlaanderen en daar wordt meer Roemeens; Pools of Sikh gesproken dan in pakweg Bukarest, Warchau of Chandigarh (= hoofdstad van Punjab, de provincie waar de meeste Sikhs wonen. Chandigarh ligt echter niet in Punjab en daarom is Amritsar wellicht beter gekend. Ik zal maar onmiddellijk toegeven dat ik de hulp van Mr. Google voor dit heb ingeroepen mocht ge denken dat mijn parate kennis zo ver reikt. Ook de vele mensen die we op de fiets tussen de wijngaarden tegenkomen spreken meestal Frans (of zeggen toch bonjour tijdens het kruisen). Sommigen roepen zelfs zo abnormaal enthousiast “Bonjour” dat we vermoeden dat ze, ondanks het vroege uur, al bij een of meerdere van de honderden open caves aan het degusteren geweest zijn. Het geeft niet want op de weggetjes tussen de wijngaarden is geen snel verkeer en het gaat toch voortdurend rechts, links, rechts, links, enz.

Na zo’n goede 20 km buigen we naar het Oosten (richting Remigny) af. Er vallen onmiddellijk een aantal zaken op. De wijngaarden worden vervangen door korenvelden, de hellingen verdwijnen om plaats te maken voor een vlakte, de dorpjes / stadjes zijn minder typisch en er staan geen chateaus meer aan de rand van de dorpjes / stadjes. Deze streek doet zeker niet arm aan, maar zeker wel armer dan de streek waar de wijngaarden welig tieren. We volgen de route die ik gedownload had nog wat verder tot in Chagny maar het wordt steeds minder interessant. In Chagny besluit ik dan ook in het Toerist Info centrum binnen te stappen om te vragen wat men me aanraadt voor het vervolg van de tocht. De dame zegt dat de mooiste streek idd meer naar het Westen ligt en dat we best verder richting Santenay gaan. We kopen een broodje en rijden, na een paar keer Chagny doorkruist te hebben (omdat de bordjes erg misleidend opgehangen zijn) uiteindelijk toch in de richting van Santenay.

In Santenay slaat het noodlot ten tweede male toe. Plots begeeft de (herstelde) rem van Gertrude’s fiets het opnieuw. De eerste herstelling was dus blijkbaar toch niet zo’n succes (of Gertrude doet iets met remmen waar remmen meestal niet goed tegen kunnen?!). We vragen in Santenay of er misschien een hersteldienst is maar op twee plaatsen zegt men ons dat we daarvoor naar Beaune moeten. We besluiten naar Beaune terug te keren maar liefst langs een andere weg dan de heenrit. Dat is niet zo een groot succes. Het wegje dat we oprijden brengt ons wel hoog boven Santenay wat mooie vergezichten oplevert maar ons niet dichter bij Beaune brengt. De weg gaat namelijk plots over in grind en ik wil Gertrude niet met 1 rem de afdaling van een grindweg aandoen. Er zit dus niets anders op dan op onze wielsporen terug te keren tot in Santenay en van daar op (een paar uur eerder) betreden paden naar Beaune terug te rijden.

In Beaune vinden we tamelijk makkelijk een fietsatelier maar de man zegt dat de rem niet te herstellen valt (hij heeft geen tijd en de rem is kapot, zegt hij. Ik denk dat hij er niet wil aan beginnen omdat hij weet dat het teveel gefoefel is). Het ziet er dus naar uit dat Gertrude met 1 rem zal verder moeten tot in Leuven. Gelukkig denk ik dat de heuvels in de Champagne streek (= fietstocht van maandag) niet steiler zijn dan hier en dus met 1 rem te bedwingen zijn. Na 64 km en een 600-tal hoogtemeters zijn we terug in onze B&B waar we door de patron een cola en een biertje aangeboden krijgen. De man kent zijn wereld.

Voor vanavond heeft Gertrude een online reservatie bij L’Air du Temps gemaakt. Dit restaurant krijgt een goede waardering op Trip Advisor maar was gisteren volzet. Ik ga voor een 4 gangen menu (we hebben tenslotte toch veel km achter ons), Gertrude besteld 2 schotels a la carte ondanks het feit dat ze evenveel km gedaan heeft. Misschien is ze meer lijn-bewust dan mij. We proberen weer 3 wijnen, maar andere dan gisteren. Vandaag nemen we een Rully, een Ladoix en een Auxey Duresses. Alle wijnen zijn lekker maar de eerste prijs vanavond gaat naar de Auxey. Bij het terugwandelen naar ons B&B worden we nog vergast op een licht (zonder klank) spel dat op de muur van het Hotel Dieu geprojecteerd wordt.

Op die manier eindigt de dag mooi en kan ik nog wat werken aan de blog … tot de slaap toeslaat maar ik moet natuurlijk eerst nog naar de opname van Sports Late Night kijken. Ik had het beter niet gedaan want in zie de Gantoise weer op hun tsjoepe krijgen. Nul op negen is een rapport waar ik zelfs niet naar huis zou willen komen hebben (en dat met al de tweede leraar van dit school / competitiejaar). Gelukkig heb ik er mijn slaap niet voor gelaten.