Dit verslag komt een dag te laat omdat onze Table d’Hotes geen WiFi heeft. Sorry daarvoor maar Internet-loze mensen bestaan dus nog

We hebben er een nachtje over geslapen en kunnen nu de schade aan knie en elleboog wat beter opmeten. Het lijkt allemaal nogal mee te vallen. Natuurlijk steekt de wonde een beetje en trekt het geschaafde vel wat tegen bij het plooien maar al bij al kon het slechter geweest zijn. Dat is wat Gertrude’s toestand betreft, nu is het tijd om de schade aan de fiets door een deskundige te laten bekijken. Zoals gepland staan we om 8:30 aan de fietsenwinkel maar we zijn jammer genoeg niet de enigen. Het is duidelijk dat de man hier met verkoop, verhuur en herstellingen gouden zaken doet en we gunnen hem dat, zeker als hij ons probleem kan oplossen. Door de vele klanten duurt het een kwartiertje voor we het probleem kunnen voorleggen. De man ziet zich wel baas over het probleem van de rem maar zegt ons dat zijn grootste probleem het vinden van de tijd voor de herstelling zal zijn. We leggen hem uit dat we vandaag gepland hebben via St Barthelemy en St Christol naar de Col de Fourges te rijden en dat we morgen naar Vernoux rijden (= steeds verder weg van zijn atelier in Le Cheylard). De enige oplossing die de man kan voorstellen is ons een fiets te verhuren zodat we onze tocht van vandaag kunnen doen terwijl hij probeert tijd te vinden om de fiets te herstellen.

Zo gezegd, zo gedaan. Gertrude mag eens een toertje maken om het zadel af te stellen en ondertussen vraag ik wat de te verwachten actieradius van deze huurfiets is. Die blijkt bij gemiddelde ondersteuning om en bij de 50 km te liggen … wat niet veel is als men bedenkt dat we vandaag een tocht van 52 km met ongeveer 1000 hoogtemeters voor de wielen geschoven krijgen. Er zijn echter geen honderden alternatieven en laten dus Gertrude’s fiets achter en Gertrude hijst zich om 9:00 in het zadel van de huurfiets.

Het eerste stuk van onze tocht is op bekend terrein (= een kleine 10 km op de Dolce Via van Le Cheylard richting Lamastre tot in St Barthelemy le Meil). In tegenstelling tot twee dagen geleden gaat het nu constant een gezapige 3% naar beneden. De enige spelbreker voor het ultieme plezier van naar beneden te snorren is de ondergrond van de Dolce Via. We halen geen gekke toeren uit op het grind / zand om te vermijden dat we lek rijden of een uitschuiver maken. Jammer genoeg is het gezapige gesnor afgelopen op het moment dat we in St Barthelemy de rivier oversteken. De toon is al direct gezet als we via een boswegje van het brugje over de rivier naar de D120 moeten klimmen. Voor de tweede keer sinds het begin van deze fietsvakantie besluit ik op de “Sport” ondersteuning over te schakelen. Tot nu toe ben ik erin geslaagd op “Eco” te blijven maar “trop is teveel en teveel is trop”. Eens van het boswegje af schakel ik terug op “Eco” om het jonge geweld niet te veel te benadelen. Ook Gertrude is spaarzaam met het ondersteuningsniveau van haar huurfiets want ze wil natuurlijk niet midden de tocht “platvallen”.

De D120 is een vrij drukke weg (toch in vergelijking met al het autoluwe dat we al mochten ondervinden ) maar gelukkig kunnen we na 1 km of zo al naar een rustiger weg afslaan. Die weg is dan wel rustiger qua verkeer maar niet qua hartslag en ademhalingsritme. Er ligt ons een stevige klim te wachten want de brug ligt op een hoogte van 360 m en ons einddoel voor vandaag ligt op 1100 m. Gelukkig is er nu en dan een stukje afdaling. Dat is goed voor de beenspieren en om op adem te komen maar het grote nadeel is dat zo’n afdaling niets bijdraagt tot het bereiken van het einddoel. Een afdaling doet alleen de cumulatieve hoogtemeters verder aantikken maar dat nemen we erbij (alsof we een keuze hebben). In St Christol zien we een bordje “Bar au bord du Talaron” (= het riviertje dat de vallei waarin we rijden een paar miljoen jaar geleden uitgesneden heeft). In de bar verkoopt men drank maar kan men ook een sandwich om mee te nemen kopen. We kopen een paar drankjes die een plaats in onze frigobox vinden (gelukkig dat we niet in Knokke zijn of we werden er onmiddellijk uitgegooid) en twee stokbroden (iene mee hesp en iene mee kees).

Daarna gaat het weer verder omhoog en omhoog en omhoog. Gelukkig voor mij is er altijd wel iemand waarop de tochtleiding (= Tom en Jasper) wil wachten waardoor ik snel wat op adem kan komen. Uiteindelijk komen we aan de Col des Fourges (1091 m) waar het vergezicht fantastisch is. In het Westen kan men het Centraal massief zien (Aubrac, Le Puy, enz.) en naar het Oosten toe kan men de bergen aan de overkant van de Rhone zien (richting Gap enz). Dit is een uitgelezen plek voor onze picknick want er liggen hier bovendien een aantal dikke boomstammen waarop men prachtig kan zitten. Bovendien is de gedachte dat het vanaf hier “alleen nog naar beneden gaat” ook een hele geruststelling, want eten in de wetenschap dat men daarna nog een zware dobber voor de boeg heeft is niet plezant. Nu is het echter wel erg plezant want na het eten op de col kunnen we bijna zonder bergopskes op een zeer rustige landweg gedurende bijna 20 km naar beneden snorren. Onze inspanningen van deze voormiddag worden beloond.

We vinden onze overnachtingsplaats al om 3 uur ondanks wat getwijfel over de juiste locatie. Ik heb namelijk onze Table d’hotes (La bergerie d’Aulagner) aan de verkeerde kant van de rivier geplaatst. Het ziet er allemaal erg goed uit. We hebben 3 ruime kamers, de eigenares is erg vriendelijk, we krijgen een welkomstdrankje, er is een ruim zwembad in het midden van een mooie tuin, de eigenaar is naarstig bezig in de keuken terwijl hij ook zijn garagepoort repareert en zijn Triumph TR6 oldtimer van 1968, probeert normaal te laten draaien, enz ….enfin, wat kan een mens meer verlangen?? Bovendien is het bijna een kleine dierentuin met 25 schildpadden, een brave hond, 3 katten, een bende kippen , geiten en ganzen. Genoeg om de kids bezig te houden. Wat we nu nog moeten te weten komen is of het avondeten dat de eigenaar in mekaar aan het boksen is inderdaad lekker zal zijn. De eigenares heeft ons verklapt dat het eenvoudig zal zijn omdat er kinderen bij zijn, hopelijk betekent dit niet dat er kleine porties gaan geserveerd worden want wij hebben grote honger en de kinderen kunnen eten als volwassenen … als het hun bekje lust. Het andere dat we nog moeten te weten komen is of Gertrude’s fiets weer in orde is. Om 5 uur mogen we bellen om een update te krijgen. Ik krijg te horen dat ze er net aan begonnen zijn en dat ik om 6 uur eens mag weer bellen. Om 6 uur is het nieuws niet beter. De man zegt me dat hij al een uur bezig is en dat hij moeilijkheden heeft de hydraulische remmen te ontluchten. Ik mag hem om 7 uur nog eens bellen. Hopelijk heeft hij dan beter nieuws. Om 7 uur bel ik nog eens, maar het nieuws blijft slecht. De brave man krijgt de remmen maar niet ontlucht. Hij begrijpt dat we morgen verder van zijn winkel weggaan maar hij kan ook niet meer doen dan proberen. Ik mag hem morgen voor de opening van de winkel bellen want hij gaat morgen nog verder proberen het probleem op te lossen.

Er zit dus niets anders op dan te proberen de fietsherstelling uit ons hoofd te zetten en te genieten van ons verblijf bij de Table d’Hotes. De eigenares vergast ons op het terras met allerlei dranken, sommige zelf gemaakt, sommige zelf gekocht. Ondertussen maken we ook kennis met een koppel uit Toulon dat een paar dagen in de streek komt logeren. De gesprekken verlopen erg vlot ook al omdat iedereen aan tafel zijn of haar steentje bijdraagt. Op die manier is twee uur later de wereld al een heel stuk beter geworden. De Fransen willen van hun politiekers af en vragen zich af of ze niet beter af zouden zijn met een koning waarop ik al snel een koppel in aanbieding zet. Ik weet niet zeker of de vlieger zal opgaan maar men weet maar nooit. De kinderen hebben het ondertussen ook naar hun zin omdat ze met de hond en de kat kunnen spelen en mee mogen helpen bij het ophokken van allerlei andere dieren die anders op het menu van de vossen zouden staan. Dit alles gebeurt onder het verorberen van een homemade tomaten salade en tapenade, kip met champignons en tagliatelle, een glaasje rosé wijn, een crème brûlée en een kaasschotel afgesloten door een koffie of thee voor de liefhebbers (en die zijn er bij ons niet). Na dit allemaal weten we zeker dat iedere ongerustheid over de kwantiteit en kwaliteit misplaatst was en bovendien weten we ook zeker dat we beter 3 nachten hier verbleven hadden (WiFi of niet, geen probleem) ipv 2 nachten in ons hotel in Le Cheylard en slechts 1 nacht hier. De volgende keer beter.