De tocht vandaag is lastiger dan de titel laat vermoeden. We zijn namelijk niet van plan een dagje te surplacen (surplassen?) op de grote markt van Le Cheylard maar we willen vanuit Le Cheylard naar St Agrève en terug rijden. Vroeger deed ons ondertussen welbekend stoomtreintje dit traject maar nu is dit niet meer het geval. In plaats van stoom uit de locomotief zal vandaag alleen stoom uit ons komen want het enige dat overblijft van de vroegere spoorverbinding tussen Le Cheylard en St Agrève is een spoorwegbedding waarlangs het mooi fietsen is. Mooi is natuurlijk een relatief begrip. Voor ons betekent mooi dat het uitzicht mooi is en dat we geen abrupte klimmetjes of afdalingen te verwerken krijgen. Om 9:00 wordt het startsignaal voor Dag # 2 gegeven. Een stralend zonnetje in een blauwe lucht met maar hier en daar een schaapwolkje lacht ons toe en de temperatuur is perfect. Niet te warm als we in de volle zon fietsen en niet te koud wanneer we door de tunnels of door een dicht bebost gebied rijden. Veel gelegenheid om het koud te hebben is er trouwens niet want het gaat continu (en dat gedurende 25 km) omhoog. Er zijn dan wel geen plotse hellingen met grote stijgingspercentages (anders was de trein er niet op geraakt en anders had ik daarnet niet gezegd dat het hier mooi fietsen was) maar het continu klimmen met een paar percent wordt “men” (= de oudjes) toch gewaar. Gelukkig hebben we voor mechanische doping geopteerd waardoor we de hele tijd het jonge en het iets minder jonge geweld in het vizier kunnen houden.

Om 11:30 hebben we het hoogteverschil tussen Le Cheylard (450 m) en St Agrève (1050 m) overbrugd. De Carrefour aan de buitenrand van St Agrève ligt perfect om proviand voor de picknick in te slaan. De aankopers van dienst (Tom en oma geassisteerd door Hanne) komen na 10 minuten met een paar cavaillons, een paar pakjes rauwe ham, een paar stokbroden, wat geitekaasjes, wat frisdrank en een paar pakken koekjes terug van hun opdracht. Nu volstaat het een geschikte picknick plaats te vinden om een kroon op de geleverde arbeid te kunnen zetten. Die plaats vinden we onder de vorm van een groot plein naast het (op non actief gezette) station van St Agrève waar op Corona (zeer) veilige afstand houten picknick tafels opgesteld staan. We laten het ons allemaal goed smaken en rond 1 uur springen we weer op ons stalen ros om tot het hoogste punt van St Agrève te rijden. Daar staat / stond een kasteel en staat een oriëntatietafel waarop alle bergen uit de buurt afgebeeld staan. Eén daarvan is de Gerbier de Jonc waar ik een aantal jaar geleden op geklauterd ben toen ik een staptocht in de Haute Loire aan het maken was.

Daarna beginnen we aan de terugkeer naar Le Cheylard. Ik had een alternatieve route uitgestippeld om te vermijden dat we weer langs de Voie Verte = Dolce Via moeten terugkeren. Tom heeft vooraf mijn alternatief bekeken (en goedgekeurd) en weet de groep te vertellen dat het eerst 5 km plat is en dan tot Le Cheylard naar beneden gaat. Ik spreek hem niet tegen omdat ik recent het profiel niet bekeken heb. Misschien had ik dat beter wel gedaan want nog maar eens wordt bewezen dat een weg die een beginpunt en een eindpunt op dezelfde hoogte heeft niet noodzakelijk plat is. Meer waarschijnlijk (en dus hier ook) is dat tussen het begin en het einde "bergopskes en bergafskes" verscholen zitten. En aangezien hier nooit een trein gereden heeft kunnen de "bergopskes en de bergafskes" behoorlijk nijdig zijn …. wat vooral bij de "bergopskes" tegenvalt. In realiteit begint het pas echt constant naar beneden te gaan op een paar km van Le Cheylard maar dan wel echt behoorlijk naar beneden te gaan … met haarspeldbochten en al. Net echt.

Deze keer kennen we de dril en rijden we, in de wetenschap dat ons hotelletje (het is pas 3 uur) nog in diepe siësta is, rechtstreeks naar het stadscentrum waar we onszelf trakteren op een pint, koek, ijsje. Iedereen heeft het dubbel en dik verdiend want de GPS zegt dat we een goede 50 km gereden hebben en dat we 850 gecumuleerde hoogtemeters achter de kiezen hebben. Na de beloning is het tijd voor een douche gevolgd door een spelletje Uno met nog wat natura beloningen voor de geleverde fietsprestatie van vandaag.

Voor vanavond hebben we een tafel op het terras van Le Grand Café, een restaurant in het centrum van Le Cheylard gereserveerd omdat niemand trek lijkt te hebben in de vis die op het menu van ons hotel staat. Iedereen is gelukkig met zijn keuze, ook Jasper met zijn kindermenu (omdat een Cola inclusief met het menu komt). Voldaan springen we op onze stalen rossen en dan …. slaat het noodlot toe. Gertrude maakt (gelukkig bij superlage snelheid) een verkeerd manoeuvre waardoor ze ongelukkig valt. Gevolg: een geschaafde knie en een al even geschaafde elleboog plus een kapotte rem. Die elleboog en knie kunnen we zelf wat verzorgen maar voor de verzorging van de (hydraulische) rem zal een echte stielman nodig zijn en hier met slechts één werkende rem rondrijden is gekkenwerk. Gelukkig hebben we op een paar honderd meter van ons hotel een fietsenmaker gezien. Morgen zullen we om 8:30 aan de brave borst zijn voordeur staan. Hopelijk kunnen we hem overtuigen ons zo vlug mogelijk te helpen want de langste etappe van de week staat op het programma van morgen.

In afwachting van de herstelling van de fiets moeten we hopen dat Gertrude voldoende hersteld geraakt om probleemloos een herstelde fiets te besturen. We zullen er alvast eens een nachtje over slapen.