Na een lange radiostilte (het is bijna 1 jaar geleden dat jullie de blog over onze staptocht van Menton naar Aix en Provence te verwerken kregen) komt er nu toch weer een nieuwe blog. Deze blog zal over onze belevenissen gedurende een weekje met de helft van de familie en onze (elektrische) fiets in de Ardèche gaan. Het begon allemaal toen het reisagentschap onze geplande reis naar Alaska annuleerde. Normaal gesproken zouden we midden augustus voor 3.5 weken naar Alaska gegaan zijn maar daar stak COVID-19 (die ondertussen COVID 20 of zelfs 21 zou moeten gedoopt worden) erg doeltreffend een stokje voor door zowel “onze” luchtvaartmaatschappij, "onze" autoverhuurfirma en een aantal van "onze" hotels naar de rand van het failliet te drijven. Door de annulering werd een groot gat in onze zorgvuldig geplande jaarkalender geslagen. Dat konden we niet zo maar laten gebeuren en dus werd op zoek gegaan naar alternatieven. We spendeerden tijdens de Corona lock-down nogal wat tijd in het zadel (van ons stalen ros) en dus diende een fietstocht ergens in Europa zich al snel aan als een mogelijk alternatief voor onze in het water gevallen Alaska reis.

Het Internet barst van voorstellen voor fietsvakanties. Als men lastige tochten uit de weg wil gaan zijn er bv langs rivieren en op verlaten spoorwegtracés enorm veel mogelijkheden. Er lijkt geen waterweg in Europa te zijn of er loopt een fietstocht langs. Zo zijn er de Donau, de Loire, het Canal du Midi, de Moezel, de Elbe, de Drau, de Rhone, de Lot & Dordogne, ... om er maar een paar te noemen. Na wat studiewerk viel onze keuze op een traject langs de Elbe dat ons via een aantal kleine middeleeuwse stadjes van Praag naar Dresden zou brengen. Het feit dat deze tocht in feite twee citytrips (verbonden door een aantal dagen op de fiets) waren gaf deze optie de doorslaggevende troef.

Toen we er met de kinderen over spraken kwam het idee naar boven dat we van deze fietstocht een familie “uitje” konden maken. Dat was een goed idee maar om allerlei praktische redenen zoals leeftijdsverschillen tussen de verschillende kleinkinderen en reeds vastgelegde vakantieplannen niet realiseerbaar. Wat wel realiseerbaar bleek was een tocht van een week met de Gyselinckskes langs een min of meer plat maar vooral autoluw parcours. De tocht langs de Elbe beantwoordde hieraan maar zijn city trip-achtige allure was minder interessant voor het jonge publiek en dus verhuisde onze aandacht naar een tocht in het departement Ardèche.

In het meest noordelijke deel van het departement ligt een verlaten spoorwegtracé langs de twee rivieren in deze streek (de Dorne en de Eyrieux).  Dit tracé wordt de “Voie Verte de l’Ardeche” of ook de “Dolce Via” genoemd. Deze voie verte vormt voor veel tourorganisatoren de ruggengraat voor hun aanbod. Op één website vond ik een tocht die voor onze atletische vermogens misschien wat hoog gegrepen was en op een andere website een tocht die, althans naar onze eigen inschatting, misschien wat te makkelijk was. Ik besloot dus zelf een 6-daags parcours van een dikke 250 km uit te stippelen met de “Dolce Via” als ruggengraat, maar dat wat uitdagender was dan het makkelijke en wat makkelijker was dan het uitdagende circuit dat ik op het Internet gevonden had. Bij algemeenheid der gemachtigde stemmers werd het parcours aanvaard.

Hopelijk valt het parcours bij iedereen (ook de niet gemachtigde stemmers) in de smaak waardoor de Dolce Via ook een Dolce Vita is. Hopelijk is de blog voor de thuisblijvers ook boeiend genoeg om ons vanop veilige afstand (want veel meer dan 1.5 m) te blijven volgen

Naast deze tocht in de Ardèche is er voor de 2 oudjes (die heel veel verlof hebben) nog een aanhangsel. Wij vonden het namelijk weinig ecologisch om voor slechts een weekje op de fiets tweemaal 800 km met de auto te rijden en hebben dus besloten op de terugweg een tussenstop in Beaune en een andere tussenstop in Reims te maken. Dat deze twee stops in wijngebieden liggen is uiteraard louter toevallig. De stopplaatsen werden enkel en alleen gekozen om hun cultureel erfgoed en de mooie fietswegen in de buurt. Bovendien resulteert de keuze van Beaune en Reims in een terugweg die netjes in stukken van 250 à 300 km opgedeeld is. Ik voel het aan mijn water dat jullie bij het lezen van dit de wenkbrauwen fronsen maar geloof me, mijn neus is echt niet verder gegroeid terwijl ik dit schreef … of misschien toch niet veel.

De voorbereiding van de trip is nu achter de rug. De hotelletjes zijn gereserveerd, het bagagetransport is georganiseerd, de banden zijn opgepompt, de batterijen zijn opgeladen … nu is het alleen nog hopen dat de tweede golf in een of ander (licht of donker)oranje of rood gekleurd land(sdeel) geen roet in het eten komt gooien.

Lectori salutem (vanaf 15 augustus)

PS De aandachtige lezer zal misschien opmerken dat de afbeelding boven de blog nog dezelfde is van vorig jaar. Een software ongedierte in de website van Reis Mee belet me de nieuwe afbeelding te laden. De support van Reis Mee buigt zich op dit eigenste ogenblik (hoop ik) over het probleem waardoor ik hoop dat ik jullie snel met de juiste afbeelding zal kunnen verrassen