Ieder schrijver (groot of klein) twijfelt , denk ik, wel eens bij de keuze van een titel. Ik heb dit ook bij de titel voor dit afsluitend hoofdstukje. Zou ik “Epiloog van de Via Aurelia” schrijven? Dat staat wel goed en we hebben op stukken van de oude Romeinse heerweg ook daadwerkelijk gelopen. Bovendien volgt op die manier de titel van de epiloog logisch op de titel van de proloog. Het probleem is echter dat we maar heel weinig bordjes van de Via Aurelia gezien en gevolgd hebben. Zou ik dan beter “Epiloog voor de GR 653A” schrijven? Dat bekt wel een stuk minder dan Via Aurelia, maar is wel een aanduiding die we regelmatig volgden. Maar als de aanwijsbordjes doorslaggevend zouden zijn dan zou ik evengoed GR 51 kunnen schrijven, want die bordjes zagen we waarschijnlijk evenveel als die met GR 653A. Enfin, we zijn er uit en we noemen het de “Epiloog van de Via Aurelia”.

Wat ook de beste benaming voor het pad dat we volgden moge zijn, we kunnen terugblikken op een zeer mooie tocht. We hebben nu toch al wat ervaring opgebouwd met lange afstandstochten (zeker als we Wilfried’s ervaring mee in rekening brengen) en deze tocht is een van de mooiste, die we al gedaan hebben. De natuur was erg mooi en gevarieerd. We liepen langs de kust, we liepen over cols in het hinterland, we bezochten twee erg mooie (en een minder mooie) abdijen, we liepen door bossen en wijngaarden en kwamen langs diepe canyons (sommige met een stuwmeer) en lieflijke beekjes (sommige met water). Waar we ook kwamen, het was altijd rustig. We telden op de hele periode 8 “echte stappers / pelgrims” (ze zijn te herkennen aan het gewicht van de zonden op hun schouders). Zoveel ziet men er in Saint Jean de Pied de Port per minuut vertrekken!!. Naast de “echte” stappers zagen we ook nog wel een paar dagjesmensen met kinderen of met huisdieren al dan niet op een mountain of andere bike, maar dat was alleen tijdens het weekend en in de onmiddellijke omgeving van een grote stad zoals Aix of Monaco. Naast de natuur waren er de mooie dorpjes en stadjes met soms middeleeuwse charme (Roquebrune, Peillon, Tourrette, Vence, Frejus, Valbonne, enz om er maar een paar te noemen) of soms met alle moderne glitter en glamour zoals Monaco en Cannes. Kortom een erg geslaagde combinatie van natuur en cultuur, soms op verharde wegen maar ook dikwijls op paden en paadjes met voldoende schaduw om ons tegen de strafste zon te beschermen.

Een epiloog is geen epiloog als er geen bedankingen in staan. Hier zal dit niet anders zijn. De weergoden komen in deze reeks bedankingen op de eerste plaats. We moeten die op onze blote knietjes danken voor het fantastische weer dat we tijdens onze twee weken mochten hebben. Natuurlijk hebben we een dag regen en wind gehad, maar die hadden we in Ierland gedurende de ganse tocht. Het grootste deel van de tocht hadden we een mooi zonnetje tegen een blauwe hemel bij temperaturen tussen de 25 en de 28 graden. Wat moet men meer hebben?

Verdere bedankingen (in willekeurige volgorde om niemand tegen de borst te stoten) gaan naar de lezers. Zij brachten iedere dag opnieuw de moed op om het verslag van de vorige dag te lezen en er een reactie op te geven. Dit waren voor mij steeds weer aanmoedigingen om elke dag opnieuw een stukje te schrijven (ongeacht tegen wie de Gantoise moest spelen). Een speciale vermelding gaat naar Nelly de chauffeur en de explorer. Iedere namiddag was zij op de afgesproken plaats soms in weerwil van wat de GPS haar in het oor fluisterde. Dit was niet eenvoudig met een voor haar onbekende auto in een voor haar onbekende streek met soms erg smalle straatjes en parkeergarages. Om zich daardoor te wurmen wordt de speciale prijs voor moed en zelfopoffering bij unanieme beslissing van de jury aan haar toegekend. Bovendien krijgt Nelly de prijs van het publiek om alle horecazaken tussen Menton en Aix en Provence aan een zorgvuldige screening te onderwerpen alvorens ons naar de uitverkorene te leiden.

Ook Gertrude krijgt een speciale vermelding om gedurende bijna 300 km (hiel)spoorslags en zonder morren met ons mee te stappen ondanks de pijn aan haar voet (= hielspoor = fascitis plantaris). Hopelijk brengt wat (relatieve) rust snel soelaas, ze heeft er in ieder geval een speciale vermelding aan te danken.

Wilfried mag natuurlijk ook niet op het appel ontbreken. Hij is een fantastische “compagnon de route” (ook als we in de brousse belandden) die edelmoedig bier en wijn dronk om zo voldoende Schweppes Agrume en Cola Zero voor de dames over te houden.

Tenslotte moeten de hard- en softwarefabrikanten bedankt worden. De wandel GPS heeft ons hardware-matig niet in de steek gelaten en ook de opgeladen kaarten van OSM / Freizeitkarte waren in de meeste gevallen in overeenstemming met de werkelijkheid. De paar onnauwkeurigheden wezen hun vergeven omdat ze niet opwegen tegen de talloze keren dat die kaarten ons geholpen hebben wanneer de GR markeringen het lieten afweten.

We zijn ook de uitvinders van Brufen en Compeed erg dankbaar. Ze hielpen wanneer de nood het hoogst was. Alleen met de fabrikant van mijn stapschoenen heb ik nog een eitje te pellen … maar ik ben jammer genoeg het meeste van de mentale brief die ik onderweg liep te “schrijven” vergeten. En toch zal hij er niet zo maar mee wegkomen, de snoodaard.

We hopen dat de blog en de foto’s ons zullen helpen de herinneringen levendig te houden en dat jullie allemaal enthousiast geworden zijn, indien niet voor lange afstandswandelingen dan toch voor de prachtige streek die we doorkruisten. De beeldjes van Albrecht Schönerstedt die we in Carces kochten zullen alvast “ergens” een plaats krijgen, zodat ze ons permanent aan deze mooie tocht kunnen herinneren.

Zie zo, dat was het. Nu moet ik Gertrude wat helpen met het opkuisen van het appartement en het uitschenken van de aperitief (anders wordt hij slecht).

P.S. Zoals elk jaar zou de tocht niet zo goed verlopen zijn zonder onze fantastische gids ( echtgenoot), waarvoor nog heel veel dank. We kijken er al naar uit waar hij ons volgend jaar zal heen brengen.

Gertrude