Tijdens een gesprek met de eigenaar van het B&B gisterenavond werd duidelijk dat het vandaag een erg stevige tocht zou worden. De man kende, volgens zijn echtgenote, le Mont Sainte Victoire = het massief tussen Puyloubier en Aix en Provence en de berg op veel schilderijen van Cezanne, als zijn broekzak. Hij zei dat we ons niet moesten laten intimideren door de 2 à 2.5 uur steile klim vanuit het dorp. Nadien werd het “vlak” volgens de man. Hij voegde er wel bij dat vlak eigenlijk betekent dat het de hele tijd op en neer gaat zonder dat men op het einde hoger of lager staat dan in het begin. Dat belooft dus veel pret voor vandaag. Het was derhalve een goed idee de tocht met enkele kilometers in te korten. Bovendien konden we op die manier vermijden dat Nelly in de parkeergarage met de smalle toegang, maar wel dicht bij ons hotel in Aix zou moeten rijden.

Om 9:00 staan we onder een blauwe hemel klaar om de laatste etappe van wat nu al als een erg mooie tocht kan bestempeld worden, aan te vatten. We moeten wel nog eerst eens bij de lokale boulangerie passeren om de picknick te kopen. We volgen de GR tekens en stappen een heel eind langs de departementale weg. De weg gaat wel op en neer (vooral neer) wat niet strookt met de beschrijving van de patron gisteren. Alles lijkt echter OK. Volgens de GPS lopen we juist en de GR tekens zijn er ook nog steeds. Op een bepaald moment zien we een man aan de overkant van de weg die erg lijkt op de B&B eigenaar van gisteren. En d’er is een goede reden voor die gelijkenis … het is namelijk de patron van “onze” B&B. We babbelen wat met hem waardoor de reden van de verwarring duidelijk wordt. Hij sprak gisteren over de GR 9 en die gaat inderdaad steil omhoog vanuit uit het dorp om dan bovenop de kam van de Mont Sainte Victoire te lopen. Wij volgen echter de GR 653A en die loopt gedurende kilometers aan de voet van het massief en daar loopt ook de departementale weg. Deze weg is dan wel niet erg druk qua auto’s maar dit wordt ruimschoots gecompenseerd door de grote aantallen wielertoeristen die de weg onveilig maken. Het is dan ook zaterdag en dus te begrijpen dat het niet rustig is. Op een bepaald moment is het stappen op tarmac met de hele tijd wielertoeristen en af en toe een auto ertussen me grondig beu en besluiten we paden, die op een paar tientallen meter parallel met de départementale lopen op te zoeken. Dit is veel aangenamer … tot we een scherpe bocht naar het massief moeten maken om over een uitloper van de Mont Sainte Victoire te klimmen. We prijzen ons gelukkig dat de GR653A maar over een uitloper klimt en niet over “the real thing”.

Ondertussen gaat het met de blaar op mijn hiel steeds minder goed. De twee Compeeds die er ondertussen opgekleefd werden waren deze morgen nog netjes op hun plaats maar de opgerolde Goretex voering van mijn binnenschoen en de daarachter zittende naad van de buitenschoen voelen steeds “vervelender”. Ik loop dan ook in gedachten een boze brief naar de schoenfabrikant te schrijven. De bewoordingen worden met de kilometer sprekender. Hopelijk zal ik er me nog iets van herinneren op het moment dat ik daadwerkelijk mijn brief schrijf.

Bovenop de uitloper van de Mont Sainte Victoire is het uitzicht fantastisch maar staat er een zeer strakke wind. We zijn verplicht onze hoed vast te houden willen we er de rest van de tocht nog gebruik kunnen van maken. Gelukkig dat het niet regent. Dat zou pas een test voor onze stormparaplu’s zijn. Van zodra we beginnen te dalen wordt de wind veel minder heftig. Het is ondertussen ook halféén geworden waardoor we naar een geschikt picknick plaatsje beginnen zoeken. Wilfried vindt een droogstaand wateropvangbekken met een trapvormige ommuring. Zo perfekt hebben we nog nooit gezeten en we laten ons het belegde broodje en de pizza smaken. Het enige dat ontbreekt is een klein siëstaatje. In plaats van een siësta wordt ik vanaf de eerste stappen weer getrakteerd op een zeurende pijn in mijn hiel. Als men blijft stappen wordt men immuun aan de pijn maar iedere keer dat men weer begint is het echt “vervelend”. Ik probeer de voering zo plat mogelijk te steken maar veel helpt het niet. Ik zal gewoon weer wat endorfines moeten produceren. In mijn gedachten wordt de brief aan de schoenfabrikant ondertussen van nog wat heftiger bewoordingen voorzien.

We zijn nu in een soort vrijetijdszone beland waar koppels en koppeltjes en gezinnen rondwandelen. Het is zaterdag en dat laat zich voelen. Midden dit “park” is in een vrij diepe canyon een stuwdam gebouwd. Dit lijkt de grote attractiepool van de streek te zijn … ook voor trouwers, zo blijkt wanneer we een hele groep opgedirkte mensen met één madam in het wit zien. De echte bevestiging van de trouwfestiviteiten krijgen we wanneer we de parking opwandelen. Daar laten een paar van testosteron barstende jonge mannen de motoren van hun auto’s loeien. Het moeten Turken zijn. Ofwel zijn deze jonge Turken van rijke huize ofwel hebben ze hun laatste eurootjes gespendeerd aan het huren van een paar Porche 911’s en Cayennes. In ieder geval scheren ze tussen de geparkeerde auto’s en de mensen op de parking met een onverantwoorde snelheid en een grote stofwolk achter zich latend. Gelukkig passeren ze maar één keer langs ons waardoor we toch een beetje gespaard blijven van rondvliegend grint en stof.

Na deze episode gaat het stelselmatig bergaf richting Aix en Provence waar Nelly ons op de afgesproken plaats staat op te wachten. Daarmee komt een einde aan wat een zeer mooie tocht geweest is. Twee weken geleden vertrokken we uit Aix en Provence naar Menton en nu staan we na een kleine 300 km stappen weer in Aix. Moe maar tevreden en weer een hoop ervaringen rijker. Ik ga hier niet verder filosoferen want dan heb ik niets meer om in mijn epiloog te schrijven. Ik zal het verslag van de dag afsluiten met de boodschap dat we een grote pint gedronken hebben en na een deugddoende douche eens lekker gegeten hebben een eindje weg van de grote drukte = weg van de buurt met het hoge Kleine Beenhouwersstraatgehalte. Daarna zijn we onder de wol gekropen (omdat de aircontioning aanstond) maar niet zonder eest gekeken te hebben hoe de Gantoise KV Kortrijk in de pan hakte.

Tot binnenkort met de epiloog en nog een serie foto’s die waarschijnlijk beter dan mijn schrijvelaarij weergeven wat we meemaakten en zagen. Eén goede raad echter: lezen van verslagen en kijken naar foto’s zal nooit de echte beleving vervangen.