Vandaag beginnen we aan de voorlaatste etappe. Die zou tamelijk “leger” moeten uitvallen in vergelijking met de laatste dag, de etappe naar Aix, die, als alles klopt, wel eens tamelijk “lourd” zou kunnen uitvallen. Na het ontbijt in de kapittelzaal van het klooster laden we alles in de auto en staan we om 9:00 klaar om te vertrekken. De zon in de donkerblauwe lucht tekent weer present. We zijn dus gelukkig, zeker omdat het nu nog relatief fris is. De eerste kilometer is tamelijk vervelend, omdat we op tarmac lopen en omdat het relatief druk is hoofdzakelijk, denk ik, moeders die terugkeren van het naar school brengen van hun nageslacht. Rond 10 uur keert de rust terug (waarschijnlijk omdat de moeders uitgebabbeld zijn en even waarschijnlijk omdat we ondertussen verder van de stad weggestapt zijn).

Rond 10:30 komen we in Ollières aan. Ollières wordt gedomineerd door een (wijn)kasteel bovenop de heuvel. Als we aan het kasteel passeren wordt net een lading druiven gelost. Het loopt niet allemaal op wieltjes tot irritatie van de wijnmaker / eigenaar. We worden dan ook vriendelijk gevraagd niet langer op zijn vingers te staan kijken. We kunnen niet veel anders dan zijn verzoek inwilligen en gaan naar het degustatielokaal naast de wijnmakerij. Een bijdehandse dame wil ons al spoedig aan het proeven zetten maar “wij” hebben een ijzeren wil en slaan het aanlokkelijke aanbod “met lange tanden” af omdat we denken dat wijn proeven en nog een kleine 20 km stappen in de zon een slechte combinatie is. Het madammeke vertelt dan maar over Richelieu die de versterkingen van het kasteel van Ollières heeft laten afbreken kwestie van aan te tonen wie er de baas was. Wilfried wil een fles kopen om samen met de Hydromiel van Carces uit te drinken als we terug in België zijn. We kunnen hem overtuigen van de aankoop van de fles, die hij als extra penitentie wil dragen, af te zien.

Van Ollieres gaat het verder naar Pourrières. Dat was blijkbaar ten tijde van de Romeinen een belangrijk knooppunt, maar heeft daarna serieus aan belang ingeboet. Misschien komt daar verandering in nu we daar ons boterhammekes opgegeten hebben. Men weet maar nooit wat de archeologen van de 30^ste eeuw allemaal vinden. Na Pourrières gaat het richting Puyloubier waar Nelly op ons zit te wachten. Eerst kunnen we echter nog een les in wijngaardkunde meepikken. In een wijngaard zie ik namelijk twee mannen aan het werk. Ze zijn de kwaliteit van de druiven aan het verifiëren om te beslissen wanneer de oogst op dit perceel kan beginnen. We geraken in gesprek en ze vertellen ons (naast een aantal wetenswaardigheden over het vaststellen van de rijpheid van de druiven zoals aflezing van de refractometer, bruine kleur van de pitten, elasticiteit van de schil, enz.) dat deze wijngaard van 40 ha in handen van het vreemdelingenlegioen is. Nu wordt het ons duidelijk waarom ik die mannen liever niet in een donker steegje zou tegenkomen. Ze vertellen ook dat het vreemdelingenlegioen hier boven op de heuvel een soort rusthuis voor legionairs heeft (de oudste hebben de oorlog in Indochina nog meegemaakt zeggen de mannen). Waar zij allemaal gezeten hebben vraag ik niet.

Een paar kilometer verder zijn we in onze chambre d’hotes. De dame des huizes wil ons van alles uitleggen over haar (nieuwbouw)woning en over de tuin met zwembad en over wandelingen die men in de buurt kan maken en over restaurants in het stadje en over …. terwijl wij eigenlijk alleen geïnteresseerd zijn in een snelle douche en een frisse pint. Het was uiteindelijk, voornamelijk omwille van de hitte, niet zo “leger” vandaag. De madam zegt dat ze jammer genoeg geen bier heeft maar dat ze de flesjes rosé die in de kamer gezet heeft kan koelen. We spreken af dat we eerst in het stadje een pint gaan drinken om de dorst van deze stapdag te verwerken en dat we daarna de rosé tot ons gaan nemen om de appetijt voor het avondmaal op te wekken. Dit lijkt een goed plan en we houden er ons dan ook aan. Het avondmaal (zowel het eten als de atmosfeer) valt zeer goed mee, waardoor het finaliseren van de blog wat moeizamer verloopt. Gelukkig moet ik niet wakker blijven tot Sports Late Night. Feit blijft wel dat Nelly, the explorer weer goed haar werk gedaan heeft.

Groeten en tot morgen.