Met een verse stapkous aan mijn linkervoet is de Compeed ook na een nachtje slapen netjes op zijn plaats gebleven. Dat denk ik toch want ik wil de kous niet uit doen omdat ik vrees dat de Compeed met de kous zal meekomen. Alles voelt OK dus denk ik dat we het best zo houden. We kunnen al vanaf 7:30 ontbijten en staan dus om 8:30 onder een stralend blauwe hemel klaar om te vertrekken. Het is goed dat we vroeg klaar zijn want er staat ons een lange etappe met bovendien heel wat hoogtemeters te wachten. De eerste kilometer is langs een drukke weg maar dan kunnen we van de hoofdweg afbuigen en van steeds meer rust genieten. Rust betekent hier “geen verkeer” niet “een rustig wandelingetje”. Het wegje leidt ons steeds verder in een vallei en dat betekent dat we stelselmatig verder stijgen.

Opvallend is de schaarste aan GR signalisatie. Hier en daar zien we een verweerd wit en rood lijntje, maar we moeten ons grotendeels baseren op wat de GPS ons zegt. En dat dit tot problemen kan leiden hebben we tot scha en schande kunnen ondervinden toen we naar ons hotel in Pegomas wilden. Vrij dicht bij het einde van de vallei moeten we volgens de GPS naar links maar we zien geen pad (ook niet als we nog eens speciaal op onze stappen terugkeren). Anderzijds houdt het pad waarop we lopen volgens de GPS plots op terwijl we het pad nog perfect kunnen verder volgen. Een lang verhaal kort: we lopen en paar keer verkeerd, maar uiteindelijk vinden we toch het juiste pad. De rust hier boven is volkomen (misschien is dit geen wonder gezien de “imperfectie” van de GPS kaart en de GR signalisatie) en de vergezichten prachtig. Om een idee van de rust te geven: wij stappen nu al 3 uur zonder ook maar één levende ziel te zien … er is zelfs geen helikopter deze keer.

Na de eerste beklimming en afdaling wordt ons maar een kort vlak stuk gegund dat zeer snel overgaat in een steeds maar verder omhooggaande (brand)weg. Die weg is erg breed en lijkt nog recent aangelegd te zijn. De aansluitingen van allerlei paden met deze brede weg zijn allesbehalve ideaal omdat ze dikwijls moeilijk zichtbaar zijn … en moeilijk toegankelijk zijn als men ze dan toch gezien heeft. Op de top van die tweede col zijn alle voorwaarden voor een picknick vervuld. We hebben meer dan de helft van de totale afstand afgelegd, we kunnen in de schaduw zitten, het zicht is zeer mooi en er is een mogelijkheid om tamelijk comfortabel te zitten. Er is natuurlijk geen zitbank met tafeltje maar er zijn toch een paar grote stenen die vlak genoeg zijn om als zitje te dienen. Na een half uurtje zitten op die “platte” stenen blijkt ons achterwerk zo aan de vorm van de steen aangepast te zijn dat onze heupen dienst weigeren als we weer rechtop willen staan. Gelukkig duurt de rebellie van ons zitvlak maar een minuut of twee waardoor we de weg zonder al te veel hinder kunnen vervolgen. We gaan richting Bras (= het dorpje dat we vanop onze picknickplaats konden zien liggen) maar het duurt toch een hele tijd om de helling via het smalle en erg steile paadje af te dalen.

Bras ligt op een tiental kilometer van Saint Maximin Saint Baume. Tien kilometer klinkt erg behapbaar in een auto rijden context maar is, als men het te voet moet doen, nog een stevige afstand. Men doet er 2.5 uur over (als men 4 km/uur stapt wat eervol is op een sterk golvend terrein). Anders uitgedrukt zou men kunnen zeggen dat nog altijd bijna één derde van wat we vandaag al gedaan hebben moet gedaan worden. Om die reden vind ik het opportuun wat extra water te gaan bedelen in een huis waar we stemmen horen. Ik wil namelijk met de hitte die we deze namiddag te verduren krijgen niet zonder water vallen.

De tocht van Bras naar St Maximin is veel minder mooi dan alles wat we voor Bras te zien gekregen hebben, omdat het “voorgeborchte” van St Maximin tamelijk volgebouwd is … en bebouwing brengt verkeer met zich mee … zeker rond 4 uur als moeders kinderen moeten afhalen van school en als de werkende medemens de arbeid van de dag weer voltooid beschouwd. De laatste 3 à 4 km zijn dan ook vrij saai; gelukkig hebben we de basiliek voortdurend in het vizier (het gebouwencomplex van basiliek en klooster lijken de helft van de oude stad in te nemen). We kunnen ook niet ontkennen dat de gedachte aan een frisse pint op onze bestemming er de moed in houdt. Voor we ons aan de frisse pint begeven bezoeken we eerst de basiliek. Dit is een imposant bouwsel dat ondanks zijn massieve afmetingen toch elegant is. De Provençaalse gotiek doet hier perfekt zijn werk. Alleen jammer dat de voorgevel zo lelijk is. Wat daarmee gebeurd is weet ik niet maar het lijkt erop dat de voorgevel die men op een bepaald moment wou bouwen er nooit gekomen is. Enfin, door hier te klikken kunt ge veel meer te weten komen dan ge ooit wenst te weten over de basiliek. Wat ik wel nog wil meegeven is dat het orgel één van de grootste van Frankrijk / Europa (dat is voor de Fransen hetzelfde) is met 2960 orgelpijpen (dat stond op een bordje want ik had te veel dorst om ze zelf te tellen) en dat het orgel maar op het nippertje door de organist gered is van de vernieling door de Franse revolutie door er enthousiast de Marseillaise op te spelen. Dit stemde de revolutionairen mild genoeg om het orgel te sparen.

Na het bezoek aan de basiliek en de pint op het terrasje er rechtover is mon bougie de hors en is het tijd om in het klooster in te checken. Vroeger moest men daarvoor geloftes afleggen. Nu dat het klooster een hotel geworden is volstaat een reservering via Booking.com en een nummer van een kredietkaart. De tijden zijn veranderd. Na een goede douche en een stevige pizza kan ik me recht houden tot het einde van dit dagverslag. Nu we zover zijn kan ik, met een gerust gemoed en in de gedachte dat ik dit alles morgenvroeg zal herlezen, slaapwel zeggen .