Als we ’s morgens buiten kijken is het bewolkt en ligt het wat nat. Gertrude had gezien dat lichte regen in de laatste uren van de nacht voorspeld werd en had daarom bij wijze van voorzorg de schoenen binnen genomen. Eén goed punt extra voor haar. Het ontbijt verloopt geanimeerd omdat de eigenares mee aanschuift. Ze zegt dat ze meer “animatrice” is dan “ hotelière” en bewijst dit deze morgen. Ze geeft onmiddellijk een paar voorbeelden: ze organiseert bv wandelingen rond Carcès, ze houdt monologen (van ongeveer 1 uur !!!) met poëzie van de Provence in de tuin (in de zomer), ze speelt toneelstukken in haar living (in de winter), ze houdt “wakes” (samen met toeristen en buren in traditionele klederdracht) waarbij allerlei oude activiteiten (spinnen, enz.) rond een paar kaarsen, die als enige verlichting dienen, levendig gehouden worden, enz. Voor we er erg in hebben heeft de animatrice ons één uur geanimeerd en moeten we hoogdringend vertrekken. Gelukkig is het vandaag een tamelijk lichte dag (19 km) maar we moeten wel eerst nog een broodje bij de boulanger du coin gaan kopen.

Dit is allemaal achter de rug rond 10 uur en dan kunnen we het echte stappen beginnen. Het weer is opnieuw schitterend geworden maar dit kan, jammer genoeg, niet van mij gezegd worden. Van bij de eerste stappen word ik gewaar dat er iets niet in orde is met mijn linker schoen … en daardoor met mijn linker voet. Tot drie maal toe herschik ik mijn kous, trek ik mijn veters strakker aan of laat ik ze losser. Niets helpt. Het probleem wordt veroorzaakt door een scheurtje in de Goretex binnenvoering van mijn linkerschoen. Hierdoor komt mijn hiel bij iedere stap tegen de naad tussen twee stukken leder die de buitenschoen uitmaken. Hier midden de wijngaarden kan ik weinig anders doen dan het doosje Compeed bovenhalen. Hopelijk lost dit het probleem alvast tijdelijk op. Ik zal vanavond een schoenmaker proberen te vinden. Misschien kan hij het probleem van mijn schoen remediëren ipv ik het probleem van mijn hiel te moeten remediëren.

Na de wijngaarden komt er nu een uitgebreid bos aan de beurt. We stappen tussen de 10 à 15 km in dit bos. Er staan allerlei bomen en struiken, maar die lijken mekaar allemaal het licht in de takken te gunnen waardoor het bos niet claustrofobisch aanvoelt (sparrenbossen zijn zo donker dat ze dat wel doen). Bij iedere top die bereikt wordt, worden mooie vergezichten geboden omdat de bomen ver genoeg uit elkaar staan. We zien de hele tijd, dat we in het bos rondlopen, geen levende ziel. Het enige teken van een menselijke aanwezigheid op aarde is een laag overvliegende helikopter. We speculeren dat de helikopter rondvliegt om in geval van een brand zeer snel te kunnen reageren. Het feit dat de helikopter na een eerste overvlucht nog eens over ons cirkelt wijst er volgens ons ook op dat niet alleen branden maar ook mensen geobserveerd worden. Op die manier zou men ons kunnen identificeren als mogelijke verdachten in het geval er een brand zou ontstaan. We denken bv dat we niet straffeloos zouden kunnen lopen roken. En dat is maar goed ook … voor onze gezondheid en die van het bos.

Na 15 km komen we weer in de bewoonde wereld = Le Val. Het stadje wordt zonder verpozen doorkruist en na een 3-tal vervelende kilometers op oninteressante wegen voorbij Le Val staan we voor ons hotel (Lou Valen) waar Nelly ons al staat op te wachten. Ik vraag aan de patron of hij weet of er een schoenmaker in de buurt is. In Le Val zelf is er volgens hem niemand ,maar in Brignoles is een Leclerc ( niet die van “iet ies aai, Leclerc” maar die van de supermarktketen) waarin een schoenmaker à la Mister Minit gevestigd is. Daar gaan Wilfried en ik naartoe na een biertje als beloning voor de vandaag geleverde inspanning. De Brignolse Mister Minit zegt ons na een half uurtje terug te komen. Wilfried en ik zien geen andere mogelijkheid om de tijd te doden dan een discussie te starten over de maatschappelijke relevantie van contemplatieve religieuze ordes … onder het drinken van een pint omdat dit de enige manier is om op een stoeltje te kunnen zitten. Na een half uurtje gaan we terug naar Mister Minit die ons weet te zeggen dat hij geprobeerd heeft de Goretex te plakken maar dat het mislukt is, omdat Goretex “merdique” is. Ik moet niets betalen, maar mijn probleem is niet opgelost wat mij inspireert een vers doosje Compeed te gaan kopen bij de lokale apotheek. Als niets op mijn schoen kan geplakt worden zal ik iets op mijn voet moeten plakken.

Na een lekker driegangenmenu in het hotel kunnen we met tevredenheid terugkijken op een mooie dag in de bossen van de Provence. De tocht gisteren was waarschijnlijk nog net iets mooier maar vandaag viel toch ook reuze mee (behalve misschien mijn hiel maar zegt men niet “no pain, no glory”? Bovendien zal Gertrude’s hielspoor wel pijnlijker zijn dan een blaasje op mijn hiel … maar ja die heeft kindjes gekocht en dat zal allemaal wel nog pijnlijker zijn, zeggen ze)

Tot morgen