Het ontbijt wordt om 8 uur geserveerd en we zijn dus om 8 uur op post want we willen niet te laat vertrekken. In de namiddag wordt namelijk regen voorspeld. Dat we aan de regen zullen kunnen ontsnappen is onwaarschijnlijk, omdat het toch een vrij lange dag dreigt te worden, maar we willen toch proberen zo lang mogelijk droog te blijven. De bezemwagen gaat ons naar Theoule sur Mer brengen omdat we op die manier het oninteressante stuk van Pegomas naar Theoule vermijden. We stoppen eerst nog eens bij de boulangerie in Pegomas downtown om het nodige proviand te kopen en staan om 9:30 klaar aan de startlijn. Het is uitstekend stapweer: een licht zonnetje dat door wat hoge bewolking schijnt, een temperatuur van 18°C en een lichte bries. Wat moet een mens meer hebben?

Van Theoule gaat het eerst een km of zo langs de kust, maar dan gaat het pad het massief van de Estérel in en winnen we al gauw hoogte = mooie zichten op de baai van Cannes. We lopen veelal op mooi in grint aangelegde paden (4x4 breed) of paadjes (het stuur van een mountain bike breed). Niet alleen de paden zijn mooi ook de vergezichten zijn fantastisch met aan de ene kant de zee en aan de andere kant de bergen van het Estérel massief dat door zijn vulkanische oorsprong allerlei kleuren heeft. Soms staan we op een heuvelrug die loodrecht op de kust staat waardoor we aan beide kanten de zee zien. Allemaal erg mooi. We zien vandaag beduidend meer mensen op onze weg. De meesten (allemaal?) zijn mensen die ofwel te voet of per mountain bike een paar uur of een hele dag op stap zijn. Daar zal de nabijheid van Cannes en het feit dat het zaterdag is wel voor iets tussen zitten. Mensen zoals wij, die gedurende 2 weken stappen, lijken er niet tussen te zitten. Zo’n mensen waren op de stukken camino die we vroeger deden (Le Puy – Conques of Camino del Norte of Condom – Roncevalles, …) legio.

Ondanks (of misschien juist daarom) het feit dat deze streek recreatief belangrijk is, is de bewegwijzering van GR en allerlei lokale wandelingen verwarrend (om het zacht uit te drukken). De wandel GPS en zijn ingebouwde kaart wordt dan ook snel weer onze vriend (de vriendschap was gisteren na onze escapade in de jungle van Pegomas serieus bekoeld). Op minstens 2 plaatsen zouden we zonder GPS “den bos in geweest zijn”. Ook mijn wandel compagnons lijken met meer en meer vergevingsgezindheid op de escapade van gisteren terug te blikken. Ze maken alvast minder en minder insinuaties.

Rond de middag komen meer wolken opzetten, maar gelukkig staat er nog steeds een strakke wind waardoor “echte regen” vooralsnog uitblijft. We willen echter zo vlug mogelijk in Agay zijn om de regen te snel af te zijn en blijven dus doorstappen zonder te eten. De enige pauze die we nemen is om Wilfried toe te laten een tekening in zijn boekje te maken. Mentaal voedsel krijgt bij ons (soms) de voorkeur op fysiek voedsel. Om 2 uur zijn we boven op de Col Lentisques (één van de 3 cols die we vandaag over moeten) en het is net weer beginnen druppelen. We besluiten dan ook onze picknick te verorberen onder een paar bomen. Men weet maar nooit dat het harder zou kunnen beginnen regenen en eten met een paraplu in de ene hand is niet zo plezant. Het begint echter niet hard te regenen en het blijft zo de hele namiddag. Het druppelen is zelfs niet voldoende om de stenen op ons pad nat te maken.

De laatste 10 km (= na de casse croute) leggen we er wel de pees op en komen droog in ons hotel aan. Het was vandaag een zeer mooie tocht. Wilfried spreekt over een van de mooiste tochten die hij al gedaan heeft en dat wil, met zijn palmares, toch wel iets zeggen. Om zo’n dag af te sluiten moeten we onszelf toch trakteren op een lekkere frisse pint. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan want in ons hotel is geen bar en de bars in de onmiddellijke buurt van het hotel zijn op dit uur van de dag gesloten. Na wat rondlopen haakt Gertrude af omdat we niets in de buurt van het hotel vinden en omdat het weer slechter en slechter wordt (de wind wordt sterker en het gemiezer gaat over in lichte regen). Wij geven niet op en stappen richting het centrum van Agay waar we een bar vinden. Ze hebben daar zelfs Duvel. Op die manier wordt ons doorzettingsvermogen beloond. Als we uit de bar buitenkomen is het nu echt aan het regenen. Dat is niet erg want we gaan toch rechtstreeks onder de douche … waar we ook nat zullen worden.

Gelukkig heeft Nelly een tafeltje in het restaurant naast het hotel gereserveerd. We bestellen allemaal (met uitzondering van Wilfried) een menu van 29.5 € omdat dat menu een mooie keuze van visgerechten biedt zowel voor het voor- als het hoofdgerecht. Wilfried bestelt met een mysterieus glimlachje een menu van 36 €. Alles bij ons en bij hem is lekker, maar de kat komt op de koord wanneer men komt vragen wat we voor dessert willen. Wij mogen kiezen uit een 5-tal desserts maar Wilfried mag uit alle desserts van de kaart kiezen. Nu speelt hij zijn troefkaart uit: eerst vraagt hij een sorbet met Williamine. De kelner moet Wilfried teleurstellen want er is geen Williamine likeur. Wilfried is van geen kleintje vervaard en bestelt dan maar een Colonel (citroensorbet met Wodka) waarop de kelner moet antwoorden dat hij geen citroensorbet heeft. Wilfried moet dan wel terugvallen op zijn derde keuze (en de enige die nog overblijft met een likeur). Als troostprijs krijgt hij van Nelly en van mij een toefje slagroom waardoor uiteindelijk alles nog goedkomt..

Nu is het tijd om de oogjes dicht te doen en weer op krachten te komen voor morgen. Laat de wind maar waaien, laat de regen maar vallen, we zien morgen wel hoe het dan is..