Vandaag had een speciale dag moeten worden met slechts een dikke 7 km en een paar honderd hoogtemeters ... en het is inderdaad een speciale dag geworden maar niet om de reden die ik gedacht had. Ik zal echter niet onmiddellijk vertellen wat er gebeurd is om de spanning wat op te bouwen.

De dag begon met een meer dan behoorlijk ontbijtbuffet rond 8:00 gevolgd door een bezoek bij daglicht aan Mougins. Het dorpje staat namelijk vol artistiek straatmeubilair. Na een uurtje in Mougins rondgelopen te hebben rijden we terug naar Mouans Sardoux waar we overnachtten om van daar naar Pegomas te stappen. Pegomas is maar een goede 7 km van Mouans en we spreken dus met Nelly in het hotel in Pegomas af rond 12:30. Het plan is om van daar samen naar Cannes te rijden, daar een lunch te nemen, het stadje te bezoeken en daar of toch in de buurt het avondeten te nuttigen. Als dat geen goed plan is, mijn gedacht!!!

Onze staptocht begint zoals de meeste tochten van eerder in de week. Het weer is goed (niet te warm, niet te koud en een mooi zonnetje), iedereen is welgezind (ook al omdat de Gantoise gewonnen heeft), het is rustig (we zien weer geen stappers en zeker geen 4 kabouter Kwebbels) en we vorderen op schema … tot … zo’n kilometer voor Pegomas het noodlot toeslaat. Ik heb tijdens de voorbereiding van de tocht een pad gevonden dat ons in 1, 2, 3 van de GR Via Aurelia tot aan ons hotel brengt. Wat zijn die kaarten voor de GPS toch fantastisch, denk ik nog. Wel ik kan u zeggen, ze zijn niet zo fantastisch. Het pad van amper 1 km loopt op de kaart eerst door een weide en dan door een bos tot een wegje dat ons quasi onmiddellijk aan de voordeur van het hotel brengt. Inwerkelijkheid echter is dit pad in de weide nog nauwelijks te zien en in het bos, indien mogelijk, nog minder zichtbaar. Waar ik denk dat het pad ooit gelopen heeft (en aangeduid is op mijn GPS) liggen nu omgevallen bomen en staan braamstruiken en andere prikplanten welig te tieren. Die laten geen gelegenheid voorbij gaan om zich in onze kleren en ons vel vast te haken. Om het geheel nog sappiger te maken zou dit pad op een vrij steile helling moeten liggen. Wel, het pad is er niet maar de helling is er natuurlijk wel. We kruipen onder en over allerlei obstakels omdat terugkeren niet in mijn woordenboek staat. Op zo’n kleine 200 m (men zou kunnen zeggen in vogelvlucht maar de realiteit is dat er geen enkele vogel op de hele wereld is die zich voortbeweegt zoals wij dat moeten doen) van ons hotel moet ik een woord in mijn woordenboek toevoegen. Terugkeren is het enige dat erop zit. Men zou denken dat dit makkelijker ging omdat de weg al gebaand werd tijdens onze eerste passage. Maar helaas, dat is niet zo. Alles is zo overgroeid dat we niet zien hoe we in die droeve miserie geraakt zijn. Ik moet tegen mijn zin toegeven dat het inderdaad al veel te lang geleden is dat Jesuske hier nog eens gepasseerd is. Bovendien had hij die laatste keer waarschijnlijk geen machete mee. Om een lang verhaal kort te maken: na een vol uur met netels, braamstruiken en andere prikkelende struiken gestreden te hebben geven “we” het op en klefferen weer naar boven tot we weer op een ander pad komen dat ons via een omweg van een paar km tot aan het hotel brengt. Het is 14:00 ipv 12:30 en we moeten ons eerst wat douchen want we kunnen onmogelijk zo in Cannes verschijnen. De krassen op armen, benen rug en gezicht zullen sowieso tot het einde van onze tocht merktekens blijven. Hiermee sla ik de laatste bladzijde van dit deelverhaal af maar ik vrees dat ik het nog dikwijls zal moeten horen (ook al omdat ik gisteren nog schreef dat men met de GPS in de hand door het hele land komt).

Met de (on)nodige vertraging zijn we dan toch nog naar Cannes vertrokken waar we rond 15:00 nog een restaurant gevonden hebben dat ons een salade wou verkopen. Nadien zijn we het oude Cannes met zijn kathedraal en toren gaan bezoeken en hebben we ons daarna tot de Croisette laten afzakken. Jammer genoeg waren daar grote renovatiewerken aan de gang waardoor we niet ten volle van de promenade hebben kunnen genieten. We hebben wel de plaats van de befaamde rode loper gezien en de handafdrukken in cement van iedereen die ook maar enige naam en faam heeft in de filmwereld. De handafdrukken van Harvey Weinstein en Bart De Pauw heb ik niet gevonden.

Om de dag toch nog in schoonheid af te ronden zijn we na Cannes naar Le Cannet gereden waar onze chauffeur van de bezemwagen en terzelfdertijd onze culinaire versie van Stanley en Livingstone de “Bistrot des Anges” geïdentificeerd had. Dit bistro wordt gerund door Bruno Oger, een twee Michelin sterren chef, die zijn keuken dichter bij de gewone sterveling wil brengen. Voor 33 € kan men er een driegangen menu van uitstekende kwaliteit krijgen. Als dit geen mooie afsluiter voor een “wat moeilijke” dag voor mij en mijn medestappers is, mijn gedacht !!!

Morgen beter … hopelijk