Oorspronkelijk waren we van plan Monique VB (ik heb gezien dat ze dat in de kranten ook zo mensen benoemen) een medestudente van jàààààààààrrrrrren geleden op vrijdag 13 september te bezoeken. Monique VB is zeer kort na haar afstuderen met een Francoos getrouwd en naar Parijs gaan wonen. Wij hebben in al die jaren quasi geen contact gehad maar een paar jaar geleden kwamen we dan toch in contact en werd gezegd “ge moet maar eens langskomen”. Dit kon zowel in haar optrek(je?) in Parijs als in haar stulp(je?) in Gordes. Aangezien Gordes op een boogscheut van Aix en Provence ligt (althans voor een goede schutter) had ik haar gecontacteerd om haar op haar woord te nemen = eens over een bord provencaalse gerechten en een glas Provencaalse wijn wat bij te babbelen. We namen aan dat we gedurende 40 jaar voldoende ervaringen zouden gesprokkeld hebben om een avond levendig te houden. Jammer genoeg heeft Monique vorige week de afspraak moeten afzeggen omdat haar Francoos aan een hernia moest laten peuteren waardoor ze ipv naar Gordes te komen in Parijs bleven. Jammer maar niet aan te doen; uitgesteld is niet afgesteld. Er komen nog gelenheden. Monique rapporteerde tijdens haar afzegtelefoontje ook nog over de gezondheidstoestand van twee andere medestudenten. Over beiden had ze slecht nieuws. Eentje had de voet gebroken (ça va nog), de andere heeft pancreaskanker als diagnose meegekregen (ça va al veel minder). Enfin, dit toont weer maar eens aan dat we beter genieten van de tijd die we hier toegemeten gekregen hebben zonder van de geringst onbenulligheid een drama te maken.

Wij zijn alvast van plan de komende weken de daad bij het woord te voegen. Na de zeer hectische weken die we achter de rug hebben (en ons mogelijks nog te wachten staan??) zal een week of twee camino stappen ons wel weer tot rust brengen. Al vraag ik me af of de voorbije weken echt zo hectisch waren. Misschien was dat het ritme dat we onszelf oplegden (of opgelegd kregen) tot een paar jaar geleden en zijn we dat nu niet meer gewoon. We gaan het niet uitzoeken want het is onbelangrijk. We zullen gewoon doen wat we kunnen, genieten van wat ons letterlijk en figuurlijk voorgeschoteld wordt en niets dramatiseren.

Vandaag is dat alvast gelukt. Het was wel een dag na een zeer korte nacht. Ik was tot 11 uur in de weer omdat nog van alles moest gedaan worden en moest daarna nog mijn traditionele pint voor de TV nuttigen. Hierdoor was het bijna 12 vooraleer de bedstede opgezocht werd en ik had mezelf voorgenomen om 4 uur op te staan om nog de laatste zaken van mijn “Vertrekken uit de Wijnbergstraat checklist” af te werken. Korte nacht of niet, om 5:45 werd het alarm aangezet en de voordeur dichtgetrokken. De trip was net iets meer dan 1000 km maar werd vlotjes afgehaspeld. Ik heb na 4 uur, uit pure verveling, het stuur zelfs eventjes afgegeven (al voelde ik na minder dan 1 uur de kriebels al weer de kop opsteken). Om 3:45 (na exact 10 uur rijden, bezine nemen en pipi pauze) reden we de ondergrondse parking rechtover het hotel binnen. Nu nog wachten op Nelly en Wilfried die het vliegtuig naar Marseille namen en dan met de trein naar Aix en Provence kwamen. Na onze staptocht keren zij namelijk terug naar het Vaderland terwijl wij verder Zuidwaarts trekken. Zodra zij er zijn sluit ik mijn blog af en gaan we samen eens door de stad te wandelen en iets te versnaperen. Lekkernijen zowel onder vaste als vloeibare toestand zullen welkom zijn maar de prioriteit zal wel vloeibaar voor vast zijn.

Morgen hoort ge waarschijnlijk wel weer iets van ons . Toedeloe nu zetten we (ten tweede male in dit verslag) de daad bij het woord).