Tijdens het jaarlijks familie-etentje deze middag hadden we het, zoals altijd, over 101 zaken. Eén van de onderwerpen was reizen en onder dat hoofdstuk kwam onze, stilaan traditioneel geworden, jaarlijkse staptocht aan bod. Dit herinnerde me aan het feit dat ik dringend mijn lezers op de hoogte moest brengen van mijn plan om de blog weer op te starten. Dit is dan hiermee gebeurd.

Zoals jullie allemaal wel weten hebben onze staptochten meestal wel iets met Compostella te maken. Omdat we echter op één jaar tijd niet voldoende zonden opstapelen voelen we ons niet verplicht iedere keer helemaal tot in Santiago de Compostella te gaan. We doen wel, sinds een paar jaar, jaarlijks een stukje van het uitgebreide netwerk van camino’s. Door hier te klikken kunnen geïnteresseerde lezers meer te weten komen over dit paden- en wegennetwerk dat heel Europa doorkruist. Voor de tocht van 2019 hebben we deze keer een stuk van de Via Aurelia uitgekozen. Meer informatie over deze Via Aurelia kan gevonden worden door hier te klikken. Het plezante aan deze Via Aurelia is dat men in de twee richtingen een pelgrimstocht kan maken. In de ene richting komt men in Santiago uit en in de andere richting komt men in Rome uit (ook niet slecht voor een volle aflaat). Dat is handig. Men weet maar nooit dat we, ondanks de GPS, het Noorden kwijt zouden raken. Naast die pelgrimgebaseerde motieven was het verwachte weer een andere belangrijke reden om voor dit jaar een stuk van de Via Aurelia te kiezen. We hebben in vroegere staptochten in Ierland, Frankrijk en Spanje namelijk al heel wat liters regenwater over ons gekregen en kozen daarom deze keer voor het Zuid Oosten van Frankrijk omdat we in dit deel van Europa in september goed stapweer verwachtten. Dat werd trouwens tot daarnet ook nog voorspeld op Météo France … nu zien de eerste paar dagen er plots minder gunstig uit. Laat ons hopen dat de voorspellers zich vergissen en dat ze terugschakelen naar wat ze vroeger voorspelden, namelijk een mooi zonnetje en 25°C.

Concreet zijn we van plan in 13 dagen van Menton (op de grens van Frankrijk en Italië, in de buurt van Monaco) tot Aix en Provence te stappen. Gemiddeld betekent dit dat we een 20-tal km per dag moeten afleggen. Er is echter ook een dag van 7 km en een van 14 km (omdat we die dagen Cannes en Frejus willen bezoeken) en daarom zijn er, ter compensatie ook dagen van 25 of 26 km. We kunnen toch niet altijd de luie toerist uithangen, nietwaar? De eerste paar dagen (in de Alpes Maritimes) lijken zich als vrij pittig aan te dienen met iedere dag rond de 1000 cumulative hoogtemeters terwijl de dagen in de tweede helft van de tocht barmhartiger zullen zijn met slechts 5 à 600 cumulative hoogtemeters per dag.

Als dit allemaal goed meevalt zetten we misschien volgend jaar de tocht verder om van Aix en Provence over Arles richting Toulouse en de Pyreneeën te trekken. Dit is echter nog verre toekomstmuziek (men zou me van een poging tot versterkte klantenbinding met de lezersschare kunnen verdenken). We zullen ons dus concentreren op wat vanaf volgende week zal gebeuren.

De samenstelling van onze stapgroep is over de jaren heen dezelfde gebleven. Wilfried, Gertrude en ik staan in voor het stappen en Nelly neemt de belangrijke taak van chauffeur van de bezemwagen op zich. Bovendien heeft Nelly beloofd dat ze in haar vrije tijd de horeca rond onze slaapplaatsen zal verkennen om zo ’s avonds de innerlijke mens optimaal te kunnen versterken.

Ziezo, dat is het dan voor de proloog. Zaterdagochtend stappen wij in de auto en zaterdagnamiddag stappen Wilfried en Nelly in het vliegtuig zodat we elkaar kunnen ontmoeten in Aix en Provence; Vandaar gaat het zondagmorgen naar Menton waar maandag het “avontuur” van start kan gaan.

Tot binnenkort

Lectori salutem