We hebben goed geslapen maar de wekker loopt naar onze goesting veel te vroeg af. Het is nochtans al 6:30 want we worden maar om 7:30 opgehaald om naar de luchthaven gebracht te worden. Het zou dus eigenlijk moeten aanvoelen als eens goed uitslapen, maar waarschijnlijk speelt de lengte en de intensiteit van het wandelingetje van gisteren toch wel een rol. De wolken van gisteravond zijn er nog (misschien nog een paar meer … alhoewel dat zou onze interpretatie kunnen zijn als wraak omdat we moeten vertrekken) en worden door de opgaande zon prachtig rood gekleurd. De eerste zonnestralen op de bergtoppen en de rode wolken vormen een foto opportuniteit waarvan dankbaar gebruik gemaakt wordt (jammer genoeg niet door mij want ik zit in het busje). Hier en daar langs de weg staan auto’s geparkeerd met mensen die het spektakel op de gevoelige plaat willen vastleggen. We zien zelfs een busje met een 20-tal fotografen samengepakt op één van de uitzichtpunten in de aanloop naar El Chalten. Ze hebben allemaal hun toestellen op driepikkels geïnstalleerd en zijn in volle competitie om uit te maken wie het beste toestel, de beste lenzen, de beste driepikkel heeft … en misschien wie de beste fotograaf is. Mijn fotografisch hart bloedt, maar het blijft bij een inwendige bloeding zodat ik geen miserie krijg met de chauffeur die zijn busje netjes probeert te houden.

De rit verloopt vlot zonder één of andere stop aan een uitzichtpunt. Dat is OK want wat men van deze uitzichtpunten ziet heb ik de laatste paar dagen duizend maal gefotografeerd … wel met minder wolken. De fotogenieke wolken van een kwartiertje geleden lijken meer en meer de plaats te ruimen voor hun gewone grijze collega’s. Dit is een objectieve vaststelling geruggensteund door het feit dat er geen zon schijnt over het steppelandschap ,dat langzaam aan de raampjes van ons busje voorbijschuift. Dat alles belet me niet mijn zonnebril op te houden. Ik heb wel geen andere keuze. Mijn gewone bril is namelijk een paar dagen geleden op de grond gedonderd, waardoor ik het linkerglas niet meer kan gebruiken. Oplossing: bij zon een zonnebril, in het donker geen bril. Hier in het busje onder een bewolkte hemel is het dus kiezen tussen slecht zien en slecht zien maar voor een filmster genomen worden. Ik kies grotendeels voor de tweede optie. Er zijn ergere dingen in het leven dan voor een filmster genomen te worden en het gaat, als de weersvoorspellingen uitkomen, goed weer zijn in Buenos Aires. Ik kan dus beter voorbereid in Buenos Aires toekomen. Bovendien kan Gertrude, indien nodig, ook nog altijd als blindegeleidershond dienst doen.

Ondertussen probeer ik een gezegde over Patagonië uit. Diegenen die Patagonië maar niets vinden zeggen dat men in een voertuig in slaap kan vallen en 2 uur later wakker worden en denken dat men maar juist met de ogen geknipperd heeft. Die uitspraak verwondert me niet, al moet ik toegeven dat ik meer doe dan eens knipperen. Mijn soezen wordt onderbroken door de enige stop van de rit: bij Leona (ge weet nog wel van de puma en van Butch Cassidy en zijn kompanen). Ik vermoed dat ieder busje hier contractueel moet stoppen maar neem aan dat sommige passagiers de stop in de 2.5 uur durende rit kunnen appreciëren. Wij komen veel te vroeg op de luchthaven aan. Zo vroeg zelfs dat we nog niet kunnen inchecken. Waar zijn de “good old days” dat ik voor iedere vlucht moest lopen?

Na een vlucht (alweer in een Boeing 737- 800 MAX 8) van een kleine 3 uur (afstanden zijn hier geen klein bier) komen we in Buenos Aires toe en worden we naar ons hotel in de wijk Palermo gebracht. Het plan is eens vroeg onder de dekens te kruipen want dat is deze reis nog niet dikwijls gebeurd en morgen staat toch nog één en ander op het programma. We gaan dus naar het restaurant in de onmiddellijke buurt van het hotel dat Karen van het reisbureau ons aangeraden heeft . We hopen dat ze vroeg gasten ontvangen … en dat blijkt het geval te zijn. Een lekkere Chorizo als voorgerecht en een rack of spare ribs en een Bife de chorizo als hoofdgerecht later zijn we klaar om het laatste stukje van het dagverslag te schrijven en zoals gepland vroeg onder de wol te kruipen.

Slaapwel …. en geen foto’s vandaag