De speeltijd (een wandelingetje naar de waterval en een wandelingetje naar een uitzichtpunt boven het stadje) in El Chalten is over. Het is nu tijd voor het toch wel iets zwaardere werk (= vergelijkbaar met de trek naar de basis van de Torres in Torres del Paine). Volgens mijn GPS zullen we aan het einde van de dag 21 km gedaan hebben en 1200 hoogtemeters overwonnen hebben. Omdat dit een stevige opdracht lijkt, hebben we besloten zo vroeg mogelijk te beginnen. Ontbijten om 6:30 is in ons hotel (en ik neem aan in alle hotels van El Chalten, die allemaal ingesteld zijn op wandelende toeristen) is geen probleem. Uiteindelijk kunnen we pas om 7:25 vertrekken, omdat het anders nog te donker is. In El Chalten zelf is dit dankzij de straatverlichting niet problematisch, maar eens we van de weg afbuigen moet het toch licht genoeg zijn … en dat is het geval rond 7:30. Het is fris (ik schat 6 à 8° C) genoeg om naast mijn T-shirt ook nog een fleeceje te dragen. Gertrude houdt het vooralsnog bij nog een derde laagje. We zien wel dat de bergen zich niet in een wolkendeken gedraaid hebben. Dat is een fantastisch vooruitzicht als men, zoals wij, van plan is een hele dag in de bergen te wandelen.

De paden liggen er uitstekend bij. Op de meeste plaatsen is er fijne gravel op gestort, waardoor men comfortabel en zonder veel gevaar op verzwikkingen kan wandelen (zelfs als het nog niet perfekt licht is). Veel ripio’s in Patagonië (Argentinië en Chili) die we onder de banden geschoven gekregen hebben liggen er veel slechter bij dan dit pad. De signalisatie is ook perfekt waardoor verkeerd lopen quasi uitgesloten is. Een GPS is dan ook niet absoluut nodig, maar wel nuttig om te weten hoe ver men al gevorderd is, hoeveel meter er nog moet gestegen worden, enz. Over stijgen gesproken: dit is een pad naar mijn hart. De stijgingsgraad is OK (gemiddeld ongeveer 100 m per kilometer) maar nog belangrijker is dat de stijging blijft aanhouden. Met andere woorden :men doet geen enkele hoogtemeter ,die onmiddellijk nadien weer teniet wordt gedaan. Trouwe en aandachtige lezers zullen zich herinneren wat ik schreef over de trek naar de basis van de Torres in Torres del Paine waar we 100 meter klommen om daarna 99 meter te dalen ,nadien opnieuw 101 meter moesten klimmen om ons origineel niveau te herbereiken. Loma del Pliegue Tumbado heeft zo dergelijke gemene truken niet in petto.

Een beetje na 8 uur vallen de eerst zonnestralen op de hoogste delen van de flank van de Fitz Roy. Het is een mooi zicht de berg te zien helderder worden tegen de donkere achtergrond van de heuvels en hun begroeiing rondom ons. Het duurt nog zeker een half uur voor we zelf ook in de zon lopen. Hierdoor wordt de temperatuur direct een stuk aangenamer … al duurt het nog een uurtje of zo vooraleer Gertude beslist dat het nu echt te warm is voor 3 laagjes.

De eerste 3 uur zien we, op uitzondering van een paar wilde koeien, van een loper die naar beneden komt gelopen (???) en van een gemotoriseerde rugzak met een madammeke ervoor die ons vlotjes voorbij steekt, helemaal niemand. De berg is als het ware voor ons. We zijn blij dat we de korte pijn van het vroege opstaan doorgebeten hebben. Het is fantastisch. Op het eerste uitzichtpunt krijgen we een magnifiek zicht op de voornaamste bergen van het massief (Fitz Roy, Cerro Torre, Poincenot, …). We slaan een babbeltje met de mensen die hier ook van het uitzicht komen genieten. Zo is er een Australisch koppel dat morgen ook plant naar het vertrekpunt van een tocht op een 15-tal kilometer ten Noorden van El Chalten te gaan. Wij willen die tocht ook doen en hadden al besloten met een taxi naar dit vertrekpunt te gaan. Nu spreken we af dat we samen met de taxi zullen gaan en de kost derhalve zullen delen (= goede deal want goedkoper en flexibeler dan met de bus). We zeggen dat we om 7:00 willen vertrekken, zij willen om 7:30 vertrekken dus beslissen we dat we om 7:15 zullen vertrekken. Was alles maar zo gemakkelijk in het leven. We praten ook met de bestuurster van de gemotoriseerde rugzak. Ze pleit onschuldig, maar wij weten zeker dat ze op één of andere manier gedopeerd is. Mechanische doping ligt voor de hand aangezien ze van Stuttgart is. Porsche zal wel in het geheim iets aan het ontwikkelen zijn waarvoor zij de testpiloot is.

Van het eerste uitzichtpunt gaat het naar het tweede uitzichtpunt. Dat is gemakkelijk gezegd, maar iets moeilijker gedaan. Het wel een zeer duidelijk en zeer goed aangelegd pad (= fijn grint tussen grotere stenen waardoor het risico op wegglijden verminderd maar niet geëlimineerd is) maar het pad is erg steil.. We stijgen zo ongeveer 250 m op 700 m. Gertrude houdt zich grotendeels erg kranig, alhoewel duidelijk is dat ze nu afziet, maar dat het vooruitzicht dat ze weer langs hier naar beneden moet komen haar nog veel meer doet afzien. De inspanning van de klim gedurende een kleine drie kwartier (voor ons) wordt echter dubbel en dik beloond. Het zicht op de hele keten (en op de meestal genegeerde andere kant met het Viedma meer) is onovertroffen. Ik ga het niet proberen te beschrijven en ik vrees dat mijn foto’s de omgeving ook geen gerechtigheid doen. Ik zal een paar foto’s posten maar het enige dat ik echt kan doen is reclame maken om hier ook eens naar boven te klefferen.

Na het boterhammetje (een betere plaats voor de pick nick bestaat niet) gaan we op ons gemakje en zonder slippertjes naar beneden. We kijken met grote tevredenheid (en een zekere vorm van leedvermaak) naar de hijgende mensen die nog moeten doen wat wij al gedaan hebben. Wij doen de afdaling op ons duizende gemak, waardoor geen slippertjes gebeuren. De afdaling is veel langer dan de indruk die we deze morgen opgedaan hadden. Ik stop nog eens bij de park rangers om een paar vraagjes te stellen, terwijl Gertrude doorstapt naar het hotel om daar, 8.5 uur na ons vertrek, weer aan te komen. Ik wil natuurlijk weten wat de laatste weersvoorspelling is. Die is vergelijkbaar met vandaag en dus zegt de ranger dat we best nog een mooie tocht plannen, want dat het weer waarschijnlijk slechter gaat worden vanaf woensdag / donderdag. Regen en windsnelheden tot 120 km/uur worden verwacht. Ik vraag de ranger ook wat de naam van de tocht (Loma del Pliegue tumbado) betekent. Ik verwacht een folkloristische verklaring maar neen, het betekent “bolvormige heuvel die ontstaan is door het opstuwen ten gevolge van de botsing van twee tektonische platen, waarbij de opgestuwde massa omgeplooid is”. Deze tektonische opstuwing is dan ook de verklaring voor de basaltachtige gesteentes in allerlei kleuren die we daar boven gezien hebben.

We hebben er vandaag 8.5 uur (picknick en contemplatie inbegrepen), 22 km en 1200 hoogtemeters opzitten en vinden dat we een frisse pint verdiend hebben. Na een douche en een lekker dinertje met nog een pint (een mens moet toch zorgen dat hij gehydrateerd blijft) en een glas wijn (een mens moet toch zorgen dat met smaak kan gegeten worden) is het tijd voor de blog en dan gaan we snel slapen … want van slapen is op deze reis nog niet veel in huis gekomen. Deze avond gaan we vroeger onder de dekens zodat we morgen klaar zijn voor opnieuw een erg stevige tocht. Rusten kunnen we doen als we thuis zijn

Slaapwel