We hebben een geconfirmeerde pick-up om 7:00u en dus staan we rond 6:00 op, zodat we alles kunnen inpakken en nog op het gemak kunnen ontbijten vooraleer we opgepikt worden. Deze keer komt het busje netjes op tijd aan. Wij waren (juist) klaar en hebben daarom niet meer de tijd om Lena vanuit het hotel telefonisch een gelukkige verjaardag te zingen. We doen dit dan maar vanuit het busje terwijl we op een tweede koppel, dat op een ander adres gelogeerd was, wachten. Dat koppel, net als een ander een paar adressen later, is niet zo punctueel als ons. Ik zou door de grond zakken (en de grond is hier hard) moest ik vaststellen dat ik een heel busje ophoud, maar niet iedereen kruipt even gewillig in de grond als ik. Er kan zelfs geen mini sorrietje van diegenen ,die te laat zijn, af alsof het doodnormaal is dat men anderen laat wachten.

Het hele verhaal voelt transmigrationeel aan. In het donker opgepikt worden door een minibusje, weinig zeggen tegen de chauffeur en nog minder tegen de andere passagiers, in het half duister overgeladen worden op een 4 x 4 vrachtwagen omgevormd tot bus die langs de weg geparkeerd staat, de meeste mensen geen bagage mee enz.. Op uitzondering van ons en nog een ander koppel, heeft niemand meer dan een klein rugzakje mee. We vinden nochtans van onszelf dat we er niet als transmigranten uitzien. We douchten gisteravond nog en ik heb me zelfs geschoren. De anderen zien er ook niet echt als (trans)migranten uit. Wanneer de mensensmokkelares een gids blijkt te zijn, wordt het allemaal duidelijk. Op uitzondering van ons en het andere koppel, zit de bus vol met dagjestoeristen die een uitstap naar El Chalten geboekt hebben. Dat is allemaal beter te verteren dan transmigratie.

Het is vandaag een erg mooie dag. De zon installeert zich in een hemelsblauwe lucht (soms zou men twijfelen hoe die naam tot stand is gekomen), de temperatuur is goed en er is quasi geen wind. De mensensmokkelares / gidse kan maar niet over het weer zwijgen. Ze zegt dat het werkelijk een uitzondering is dat het zo helder is. Inderdaad we kunnen vanop 150 km de 3400 m hoge Fitz Roy en de 3000 m hoge Torre ernaast perfekt aan de horizon zien. Dat is volgens de gidse een garantie dat het goed weer zal zijn vandaag. Daar durft ze een garantie op geven. Of dit type weer zich verder zal doorzetten volgende week durft ze niet op papier zetten. Na de eerste stop, die ons toelaat Fitz Roy en de Torre in bits en bytes om te zetten komt een tweede stop in de Estancia Leona. Dit was oorspronkelijk een boerderij van een Deense familie met een overzet. Aan de overkant van de snelstromende rivier geraken was, zowel met als zonder overzet, geen sinecure in mijn opinie. Maar de echte “Claim to Fame” van Estancia Leona ligt in twee andere feiten: ten eerste hier werd Perito Moreno (de man van de gletsjer van gisteren) aangevallen door een poema (= una leona) vandaar de naam en ten tweede overnachtten Butch Cassidy en the Sundance Kid hier ooit na een bankoverval verder in het Zuiden van Argentinië.

Na een tijdje verlaten we Ruta 40 (die over 5100 km van Noord naar Zuid Argentinië loopt) en draaien we de provinciale weg naar El Chalten op.El Chalten bestond tot 1985 niet en werd louter ten behoeve van het toerisme uit de grond gestampt. Als we tot op een 25 km van El Chalten genaderd zijn, is het tijd voor de volgende stop. De Fitz Roy zit er nog altijd even helder bij. We krijgen een fantastisch zicht op de hele bergketen voorgeschoteld. Alle pieken zijn perfekt te zien en we hebben nu ook zicht op de Viedma gletsjer die in het Viedma meer uitmondt. Die gletsjer is nog groter dan de Perito Moreno gletsjer. Hij mag dan wel groter zijn, hij is zeker minder spectaculair. De gidse vertelt dat de Fitz Roy berg eigenlijk twee namen heeft. Naast Fitz Roy (ter ere van de kapitein van de Beagle die met Darwin aan boord voor het eerst door het Beagle kanaal navigeerde) heette de berg oorspronkelijk de El Chalten. El Chalten betekent in het Tehuelches “Berg met rook”. Ze noemden die berg zo, omdat de top zo dikwijls in wolken gehuld was dat ze dachten dat het een vulkaan was. Die Teheuelches hadden echter het materieel noch de motivatie om op de berg te kruipen om na te gaan of er al dan niet een krater(tje) bovenaan was. Met die Tehuelches ging er trouwens regelmatig iets fout. Zo dachten de eerste Spanjaarden dat de Tehuelches reuzen waren, omdat ze reusachtige voetafdrukken in de sneeuw achterlieten. Dat bleek (veel later) veroorzaakt te zijn doordat ze hun voeten in dierenhuiden wikkelden maar ondertussen had één van de Spanjaarden al naar zijn landgenoten geroepen “que patagón?!?” (welke voet(afdruk) ?!?) en was de naam Patagonië voor de eeuwigheid een feit.

We rijden nu al een hele tijd door een steppe landschap (= weinig vegetatie en de vegetatie die er staat is erg droog). Dat is geen wonder want hier valt minder dan 250 mm regen per jaar. Bovendien staat hier altijd (behalve vandaag) een stevige tot erg stevige (droge) wind die 140 km per uur kan halen. In El Chalten aangekomen ziet het er allemaal wat groener uit. Dat komt omdat hier 1500 mm regen per jaar valt, maar dat is klein bier ivm wat in de bergen valt = 4000 mm regen / sneeuw per jaar. Geen wonder dat hier stevige gletsjers (zoals de Viedma) liggen. Na wat plichtplegingen voor de eendagstoeristen worden we afgezet aan ons hotel. Het is geen grote luxe maar alles wat we nodig hebben is er en de bevrouwing van de receptie is erg vriendelijk en behulpzaam. Het madammeke geeft haar opinie over de tochten die we gepland hebben, belt de rangers op om een laatste weersvoorspelling te krijgen, is bereid een taxi voor morgen vroeg te bestellen, enz, enz. Ze geeft ons ook de raad om deze namiddag nog tot aan een waterval te lopen en deze avond naar een uitzichtpunt te gaan om de zon te zien ondergaan.

We volgen haar raad en stappen naar de waterval. Dat zou een tweetal uur moeten in beslag nemen dus gaan we in een supermarktje wat fruit en wat brood en kaas kopen voor de pick nick. De wandeling is een kleine 5 km gaan (en langs dezelfde weg een even kleine 5 km terug). Het uitzicht op de Fitz Roy rivier is mooi, de waterval zelf mag gezien worden maar we missen het uitzicht op de grote bergketen waar El Chalten wereldberoemd om is. Na een tiental km stappen blijven we dus wat op onze honger zitten. Terug in El Chalten besluit Gertrude een siësta in te lassen (ze heeft deze nacht niet goed geslapen) en besluit ik een blogschrijfmoment te creëren. Ik zet me in de living met prachtig zicht op de Fitz Roy en zijn naaste kompanen en zie tot mijn consternatie grote witte wolken boven de bergketen samenpakken. Dat had ik nu echt niet verwacht … alsof een hemelsbrede helblauwe lucht een vast gegeven was. Ik ben absoluut geen expert in wolkologie maar het zou mij niet verwonderen dat dit wolken zijn die ontstaan ten gevolge van de sterke zonnewerking die de sneeuw / het ijs doet verdampen en dus wolken geeft. Fitz Roy blijft de hele tijd gespaard van wolken rond zijn top maar men ziet daar toch ook een wolkensliertje. Geen wonder dat de Techuelches dachten dat het een vulkaan was!

Rond 5:00 besluit ik naar de miradores boven El Chalten aan de andere kant van de rivier te stappen. De wandeling is een 8-tal km lang en zou me dus ongeveer 2 uur kosten (wat me rond zonsondergang terug onder de mensen zou moeten brengen). Gertrude heeft duidelijk van haar siësta genoten en besluit in rust modus te blijven om beter gewapend te zijn voor de stevige wandeling die ons morgen wacht (21 km en 1200 cumulatieve hoogtemeters). Misschien geen slechte strategie zeker als men bedekt dat mijn wandeling (Mirador de los Aguias y Condores) niet veel spectaculaire zaken oplevert. De zon gaat namelijk onder achter de bergketen van Fitz Roy waardoor ik constant de zon in mijn ogen (en in de lens) heb. Enfin, laat ons denken dat we het dan voor de conditie gedaan hebben. Rond 7:00 ben ik weer thuis en kan ik uitpakken met foto’s van gordeldieren (die zijn hier absoluut niet ongewoon maar in lijn ogen blijven ze een rare verschijning).

Na de douche is het tijd om te gaan eten. Of een restaurant betaling met een kredietkaart aanvaardt, lijkt een belangrijk criterium bij de keuze van het restaurant te worden. Er is hier in El Chalten namelijk een probleem van betaalterminals. Veel, de meeste, handelszaken kunnen geen betalingen met kredietkaarten aanvaarden. We zullen dus Dollars of Euro’s moeten wisselen. Het behulpzame madammeke geeft ons twee adressen waar geld kan gewisseld worden (money changers zijn er in El Chalten (nog) niet). Eén van de twee adressen is een restaurant dus gaan we daar iets eten. We betalen onze rekening met 100 Euro en krijgen aan een koers van 44 ARS / Euro 3360 ARS terug. Op die manier kunnen we door de liquiditeitscrisis van El Chalten spartelen. Op weg van ons restaurant / money changer naar ons hotel stappen we nog eens binnen in een restaurant dat barstensvol zit en op zijn raam aangeeft dat ze zowel debet als credit als cash aanvaarden. De serveerster deelt ons echter mee dat ze jammer genoeg geen creditkaarten meer kunnen verwerken. Het probleem lijkt zich dus uit te breiden. Als we ons hotel binnenstappen is de behulpzame receptioniste er alweer met wat goede raad. Ze heeft (ik heb geen idee hoe) opgezocht welke restaurants in El Chalten kredietkaarten aanvaarden. We testen het morgen eens uit. Nu is het tijd om deze blog te sturen en te slapen want morgen willen we vroeg vertrekken om gerust te zijn qua tijd maar ook om zoveel mogelijk wolkenvrije zichten op de bergen te hebben.

Slaapwel