Gisteren hadden we in Ushuaia minstens drie seizoenen in één dag: Mistig en dikke wolken ’s morgens, zonnig in de late voor- en de vroege namiddag en regen in de late namiddag / avond. De nieuwe dag begint grijs maar het regent niet; er staat geen harde wind en het is niet koud. We kunnen dus niet klagen. Natuurlijk zouden we nog liever een volle zon hebben, maar dat zit er niet in (niet dikwijls hier in Patagonië in het algemeen en Ushuaia in het bijzonder, denk ik). Volle zon gedurende de hele dag zit er voor de komende dagen trouwens niet in als de weersvoorspellingen enigszins kloppen (wat ook geen zekerheid is). Het ziet er wel naar uit dat we in de komende dagen in El Calafate en in El Chalten niet meer dan een beetje gemiezer moeten vrezen. Opnieuw als de weersvoorspellingen kloppen zou het afwisselend bewolkt en zonnig moeten zijn zonder regen en zonder overmatig veel wind. Ik zal vanavond op mijn blote knietjes vragen dat het weer zich aan de voorspellingen houdt.

Ushuaia heeft sinds een paar jaar een nieuwe luchthaven, legt onze chauffeur ons uit. De vorige had maar een startbaan van amper 200 m en, wat waarschijnlijk (maar ik ben natuurlijk alles behalve een expert) nog een groter probleem was, had een startbaan met een Noord Zuid oriëntatie. Met de wind die 90% van de tijd uit het Westen komt,is dit sub-optimaal. Vraag me niet waarom ze dat zo gedaan hadden. Er is hier nochtans plaats genoeg. Enfin de nieuwe luchthaven heeft de oriëntatie gerectificeerd en heeft een langere startbaan waardoor grotere vliegtuigen kunnen landen en opstijgen (wat met het groeiende succes van de cruises onder andere naar Antarctica erg goed is) en waardoor alle piloten nu hier kunnen landen (vroeger moest men een specifieke accreditatie voor Ushuaia hebben). In de luchthaven is maar één incheck balie open en worden maar twee gates gebruikt. Desondanks verloopt alles vrij vlot. Het voelt misschien wat ongemakkelijk te weten dat we net plaats genomen hebben in een Boeing 737 – 800 Max 8. Het type vliegtuig dat omwille van de twee recente crashes in veel landen op non actief gezet is tot het onderzoek éénsluidend uitgewezen heeft wat het probleem is. Misschien heeft Aerolineas Argentinas het probleem al in het geniep opgelost. Ik maak me er niet druk over want veel alternatieven hebben we niet. Als ik rondkijk zie ik niet veel andere vliegtuigen staan en wij zouden een tijdje onderweg zijn moesten we van Ushuaia naar El Calafate stappen. Dus doen we onze veiligheidsgordel aan en hopen dat alles OK verloopt. Het feit dat ge nu dit verslag leest is alvast een goed teken.

Een uurtje na het opstijgen landen we veilig in El Calafate. Een Calafate is, baai de weei, een struik waarop naast stekels ook cassis uitziende bessen staan. Die bessen zijn hier erg populair. We zullen ze toch eens moeten proberen… zeker als men bedenkt dat ze ook in Calafate Sour gebruikt worden (= een lokale versie van Pisco Sour). We worden opgewacht door een shuttle die ons comfortabel naar El Calafate (20 km ten Zuiden van de luchthaven) brengt. Onderweg zien we weer die kleine rode kapelletjes. We vragen de chauffeur wat die te betekenen hebben. Het blijkt dat Nadine in één van haar reacties een week of twee geleden gelijk had. De kapelletjes zijn inderdaad ter ere van Gauchito Gil (hier klikken zal u alle details geven). We worden naar een klein hotelletje gebracht. Dat is op zich geen probleem. Ik heb trouwens de indruk dat hier geen grote hotels zijn maar ons hotelletje heeft wel het nadeel ver van het centrum gelegen te zijn. Dit betekent dat we (althans voor deze avond) in het hotel gaan eten. Het is niet dat het menu (soep, ossobuco en sinaasappel met rosemarijn) ons zo aanspreekt. Gertrude is er trouwens van overtuigd dat ossobuco een gesofistikeerde beschrijving voor boelie (= bouillie en iedereen weet toch dat koevoet beter es dan boeilie alhoewel Madame de predikant liever nen end saucie eit) zal zijn. Het is gewoon dat we niet veel zin hebben om na een uitgebreide maaltijd nog 6 cuadras = 6 blokken = minstens 1 km te stappen in het donker en waarschijnlijk in de regen (als de weersvoorspelling klopt). Niet aan te doen, door in ons hotelletje te eten zullen we, hopen we, tenminste niet overtoeterd zijn (ik ben nog altijd mijn overdaad (= 500 g) aan beefsteak aan het verteren).

Na het inchecken en een paar administratieve taakjes stappen we tot het centrum waar we in een leuk restaurantje het kleinste op het menu bestellen (een Hamburgesa simple = zonder spek of kaas alleen een beetje sla en een paar schijfjes tomaat). Het is niet veel maar, toch eet ik maar een helft van de bun op kwestie van mijn maag toch ooit eens leeg te krijgen. Op onze tocht worden we begeleid door een straathond waar we pas afscheid van nemen aan de deur van het restaurant. Na het eten staat een collega van hem ons op te wachten. Die loopt mee tot aan het natuurreservaat van de Laguna Nimez (juist voorbij ons hotel). We wandelen verder tot aan Argentino meer, waar de besneeuwde toppen van de Andes de achtergrond vormen. Jammer genoeg begint het weer wat te miezeren dus wandelen we op het gemakje terug naar het hotel voor een wasje en een plasje, voor deze blog en voor ons avondmaal. We bestellen een fles Malbec, omdat we denken dat die goed gaat passen bij de ossobuco en met de bedoeling die vanavond (of in het beste / ergste geval morgen) verder te degusteren. De ossobuco Malbec combinatie is echter zo erg geslaagd dat het plan om morgen nog een aperitief te hebben van de overschot in duigen valt. Niet getreurd, ze hebben hier nog wijn en morgen is een andere dag waarop we naar één van de meest bekende gletsjers (Perito Moreno) ter wereld gaan kijken. Weeral iets om naar uit te zien. Laat ons hopen dat we morgen de beloofde opklaringen krijgen.

Slaapwel