Vannacht goed geslapen, juist één keer wakker geworden voldoende om te denken dat het schip niet erg wiebelde en dat het dus waarschijnlijk niet erg waaide en dat we dus waarschijnlijk wel voet aan wal zouden kunnen zetten op Kaap Hoorn. Juist voor de wekker afliep werd ik dan weer wakker. De indrukken waren dan iets anders dan een paar uur (??) geleden. Het schip wiebelde wel en de kansen op een ontscheping leken dus al veel minder gunstig. We verzamelen in de lounge en wachten op de beslissing van de kapitein. Om 7:20 komt het verdict dat iedereen al verwacht had: we gaan niet ontschepen omdat er te veel wind staat. De limiet is 35 knopen (= ongeveer 70 km/uur) en nu staat er (ondanks het feit dat we ten Oosten van het eiland (= in de schaduw) liggen een wind van 55 knopen (= 110 km/uur) met windstoten tot 72 knopen (= 144 km/uur). Met andere woorden het waait niet een beetje te veel, maar veel te veel … en dat laat zich voelen ook bij het gewoon rondlopen aan boord. We zijn allemaal een beetje teleurgesteld maar toch ook allemaal overtuigd ,dat dit de enige goede beslissing is. Uiteindelijk moet het veilig blijven, zelfs als er een symbolische (en geen enkele andere) reden was om hier eens uit te stappen.

Terwijl we met zijn allen wat blijven rondhangen in de lounge, beginnen we een gesprek met één van de natuurgidsen. Ik kan hem allerlei vragen stellen en voor het eerst begrijp ik waarom de natuur hier zo heftig kan te keer gaan. Vandaar de uitspraak die van de eerste scheepvaarders stamt: “Below 40° South, there is no law. Below 50° South there is no God”. En wij zitten op 55° dus moet ik hier zeker niet op zoek naar God. Verder Zuidelijk dan de Kaap Hoorn moet men ook niet op zoek naar enige landmassa (buiten Antarctica) om de wind en de stromingen te temperen. Kaap Goede Hoop in Afrika ligt 2400 km meer naar het Noorden en de meest Zuidelijke tip van het Zuid eiland van Nieuw Zeeland ligt 1100 km meer Noordelijk dan Kaap Hoorn. Daarom ook dat alle stromingen van de Antarctische vortex (warm water van de evenaar dat aan de oppervlakte naar het Zuiden afgevoerd wordt) en daar afkoelt en naar de diepte zakt om diep onder de oppervlakte weer naar het Noorden te stromen. Dat alles wordt door een “nauwe” engte (minder dan 1000 km) tussen het Antarctische schiereiland en Kaap Hoorn geperst. Die koude stromen hebben zelfs een naam: langs de Chileense kust is dit de Humboldt stroming en langs de Argentijnse kant de Malvinas stroming. Ik vraag de natuurgids ook wat het slaagpercentage van de landingen op Kaap Hoorn is. Hij zegt dat dit rond de 60% draait … omdat men hier alleen in de zomer komt. ’s Winters komt de Stella Australis hier niet … anders zou het % lager liggen.

Na het rondlummelen in de lounge (waarbij het lijkt dat de wind nog in kracht toeneemt (dank u, Mr. de kapitein om ons aan boord te houden) komt het ontbijt terwijl we steeds verder koers zetten naar het Noorden en de bescherming van het vaste land. We krijgen nu zelfs windstoten tot 90 knopen = 180 km/uur..Dan is er een film over het avontuur van Shackelton op Antarctica. De brave Britse borst begon in december 1914 een reis met zijn schip de Endeavour en 27 man met de bedoeling als eerste Antarctica te doorkruisen. Zijn schip vroor echter vast toen hij te traag vorderde. Dit deed hem besluiten tot de volgende lente te wachten (ze hadden toch voedsel genoeg want ze hadden het idee van de doorkruising al moeten opgeven). Bij het smelten van het ijs werd het schip echter volledig vernield, waardoor ze met reddingssloepen terug naar open water dienden te geraken om zo terug naar een bewoond (!!) eilandje te gaan. Ze konden echter niet tegen de wind en de stroming op, waardoor ze besloten één van de reddingssloepen om te bouwen tot een “zeilboot”. Zes man vertrokken op die “zeilboot” naar een walvisbasis 800 km verder, terwijl de andere 21 achterbleven, wachtend op hulp. Hun zeilboot geraakte lek waardoor ze quasi alles verloren maar toch slaagden ze erin het eiland van de walvisbasis te bereiken (jammer genoeg voor hen langs de verkeerde kant van het eiland en nog jammerder met een grote bergketen tussen de basis en waar zij waren. Die bergketen hebben ze in 36 uur overwonnen (Reinhold Messner en 2 andere alpinisten hebben een aantal jaar geleden de tocht herdaan. Messner en Co waren goed gevoed en uitgerust, hadden alle moderne materiaal en hebben er dubbel zolang over gedaan dan Shackelton. Van de walvisbasis is dan een schip naar de 21 andere expeditieleden vertrokken en ze daar alle 21 nog in (een beetje) leven teruggevonden. Wat een verhaal van moed en doorzetting.

Na de lunch gaan we voor anker in Wulaia baai waar we de keuze hebben tussen 3 excursies. De “moderate” blijft op de kust waar een klein informatie centrum is, de “demanding” gaat naar een viewpoint een 150-tal meter hoog en de “challenging” gaat nog eens een 100-tal m hoger naar een ander viewpoint. Het weer is nog altijd bewolkt dus is het zicht niet fantastisch. We doen het dus alleen voor de sport en als voorbereiding voor wat we in El Chalten voor de voeten gaan geschoven krijgen.De wandeling verloopt vlotjes en het bezoek aan het informatiecentrum ook. Het is gewijd aan de Yamanah stam die hier lang gewoond heeft, maar waarvan nu alleen nog een 92 jarige dame als volbloed Yamanah overblijft. Er is ook informatie over Fitzroy, die hier tweemaal op bezoek geweest is (de tweede maal met Charles Darwin aan boord). Die dacht dat hij met de Yamanah de “missing link” tussen mens en aap gevonden had. Niet erg vleiend voor die mensen, maar dat zal hun leren heel hun leven naakt en meer dan de helft van hun leven peddelend in bootjes door te brengen waardoor ze kromme benen en een zeer sterk ontwikkeld bovenlichaam hadden.

Na de wandeling is het de laatste keer dat de barman kan recidiveren. Ik moet zeggen dat de warme chocolademelk met een scheut whiskey me meer en meer begint te bevallen. Na de bevalling is het moment aangebroken om de laatste zodiak rit terug naar het moederschip te ondernemen. Hierbij krijgen we van Patagonië als afscheid nog een paar regendruppels cadeau. Onze cruise begint stilletjesaan zijn staart in te trekken. Vannacht varen we richting Ushuaia, waar we rond 2:00 zouden moeten toekomen. Een Argentijnse immigratie officier zal ondertussen aan boord komen enl alle formaliteiten zullen voor ons vervuld worden. Een leven van koningen, vinden we. Het enige dat wij moeten doen is ons (zelf) douchen, verse kleren aantrekken en van de aperitief genieten. Zolang de koffers morgen vanaf 7;30 op de gang staan, zal daar ook voor gezorgd worden. Er wacht ons als beloning nog een diner (een zeer lekkere lamsschenkel) en een afscheidsdrink met de kapitein om de cruise af te sluiten. Ons (= mij ook) is het meegevallen (in mijn geval zeer zeker omdat het maar 4 dagen duurde en er genoeg activiteiten waren).

De afscheidsdrink wordt opgevrolijkt door een trekking van de eerste prijs voor de tafels die met de drie quizzen meegedaan hebben. We denken dat iedereen,die meegedaan heeft, alle vragen juist beantwoord heeft, want de antwoorden waren te vinden op de intranet site en bij de gidsen en de obers en het madammeke van de souvenir shop en ….. Jammer genoeg wint onze tafel niet. We hadden nochtans de meest juiste van de juiste antwoorden, vinden we zelf. Nie neuten is ons motto echter. Na de trekking van de eerste prijs is er nog een veiling van de navigatiekaart. Van het initiële bod van 100 US$ gaat de veilingsprijs de hoogte in om te stranden op 620 US$. Niet slecht voor een kaart die waarschijnlijk niet meer dan 50 US$ kost maar OK als men bedenkt dat de opbrengst van de veiling naar de 64 personeelsleden aan boord van het schip gaan. Wij doen niet mee omdat het tegen ons principe van “licht reizen” gaat. Een afsluitend pintje (= Stella Artois) tegen de dorst vannacht en om de Belgische economie te steunen wordt genuttigd onder het bekijken van foto’s die deelnemers aan de cruise ingebracht hebben. Er zijn fantastische foto’s bij. Weer een moment om te bedenken dat anderen zeer mooie foto’s kunnen maken. Daarna keren we terug naar onze kajuit om de valies en de rugzak weer te vullen, zodat we morgen een koninklijk leventje kunnen hebben.

Nu is het tijd om te slapen … en morgen een grote ontlasting van verslagen te veroorzaken.

Slaapwel