Om 8:00 wordt het ontbijt geserveerd. We zijn te vroeg uit de veren en hebben dus de tijd om het schip wat te verkennen. We doorlopen de verschillende lounges en zien het weer zienderogen verbeteren. Eerst zijn tussen de wolken hier en daar stukken blauwe lucht te zien om daarna op een blauwe lucht hier en daar nog een paar wolkjes te zien. Ook de wind is gaan liggen waardoor het schip er erg rustig bij ligt. Laat ons hopen dat het zo blijft …. ook al omdat we ons geregistreerd hebben voor de “demanding expedition” (we hadden de keuze tussen een lichte wandeling of een meer veeleisende variant). Ik vermoed dat het meest demanding van deze expeditie niet het wandelen maar het in en uit de zodiak klimmen zal zijn. Dit vermoeden wordt bewaarheid wanneer we om 8:50 met warme kleren (het is 8° C) en daarboven nog een zwemvest klaar staan om aan wal te gaan. We varen snel tot aan de kustlijn waar we gelukkig zonder veel miserie (= natte voeten) op begane grond kunnen gaan. Die begane grond is eigenlijk de eindmorene van de Marinelli gletsjer die nu 17 km achteruit getrokken is. We klimmen op de120 m hoge morene (dat zorgt voor de kwalificatie “demanding”) en krijgen van daar een prachtig zicht op de fjord en de twee gletsjers, waar de Marinelli eigenlijk uit bestaat. Patricio, onze gids, last op deze plaats van schoonheid een spiritueel moment in. Gelijk heeft hij, de mens neemt niet voldoende de tijd om de schoonheid van wat ons omringt te laten doordringen en om naar de innerlijke stem van onszelf te luisteren … zelfs maar voor een minuutje of twee. Daarna komt de drang om te babbelen, foto’s te nemen, zorgen te maken over…, weer naar boven en is de magie over, maar geen geneut, we hebben die twee minuutjes toch gehad.

Er blijkt in deze “demanding excursion” echter nog een tweede uitdaging te zitten en dat is de modder. Door de regen van de voorbije dagen is het paadje diep, ja diep, en moesten we als loze vissertjes eigenlijk een rijfstok (of strijkstok) en leren (van dieredommediere) laarsjes hebben. Die hebben we allemaal niet, maar we hebben wel stevige (en waterdichte) stapschoenen en getten aan waardoor we zonder problemen en tamelijk proper weer in de zodiak geraken. Die zodiak brengt ons naar een paar ijsschotsen die in het water drijven en vandaar maar een strandje waar de barman een standje heeft ingericht met whiskey, hot chocolate of een mengsel van beiden (best te pruimen dat mengsel). Van dit barstrandje worden we na een kwartiertje kijken naar de gletsjer in de achtergrond weer naar het moederschip gebracht. De zee is nog altijd zeer rustig (wat het overklimmen serieus vergemakkelijkt) en de zon staat nog altijd te stralen, waarmee bewezen is dat het gezegde dat men hier iedere dag de 4 seizoenen heeft niet juist is. Het is immers nu al minstens een halve dag stralend zomerweer. Hopelijk blijft het duren maar mocht dat niet het geval zijn dan kunnen ze ons dit al zeker niet meer afpakken.

Aan boord besluit ik dat ik dringend aan de blog moet beginnen maar laat me door Gertrude overtuigen dat te doen in één van de lounges. Daar slaat het noodlot toe. Men kan er allerlei drankjes (bubbels, sterke drank, cocktails, wijn, bier, Cola, water, … ik stop best met de opsomming vooraleer het helemaal “verwaterd”) bestellen. Ik besluit de inwendige mens te sterken en te laven met wat chips en een Stella, kwestie van de Belgische economie te ondersteunen. Op dat moment komen Ruth en Chris ook de lounge binnen, 2 minuten later gevolgd door Joe en Elke. Daarmee is het tafel 32 sextet compleet en komt er van blog schrijven niets meer in huis. Om 13:00 worden we aan tafel geroepen want daar staat een salad bar, een pasta bar, een dessert buffet, enz. op ons te wachten. Ondertussen schuift een fantastische natuur aan ons raam voorbij. Het weer is nog altijd fantastisch wat de sneeuw op de bergen, het groen op de heuvels en het blauwe water zo mooi maakt. Het glas Syrah bij het eten vervolledigt de afbraak van mijn blogschrijfmotivatie en ik besluit een Spaanse traditie in Patagonië in te voeren … voor zover dat nog niet bestond.

Na de siësta komt Tucker eiland aan de beurt. Tucker eiland staat bekend om zijn grote Maghelaan pinguin kolonie. Die pinguïns zijn migranten tussen Patagonië in de zomer en Noord Argentinië in de winter. De meeste vogels zijn al vertrokken, maar er zijn er toch nog voldoende om ze grappig te zien rondlopen. We zien ook nog een grote kolonie rots- en keizeraalscholvers (dit zijn de autochtonen hier en blijven dus ter plaatse). Het zonnetje schijnt nog altijd maar er is wel veel meer wind dan deze morgen. Hierdoor is het zodiakritje veel plezanter dan deze morgen. Al is het jammer dat het (koude) water dermate opgespat wordt ,dat iedereen kleddernat het tochtje moet afsluiten. Wat droge kleren lossen dit probleem echter snel op.

Na Tucker eiland en voor een presentatie over gletsjers is er wat vrije tijd, wat perfekt is voor de blog…. van gisteren en vandaag. Veel tijd is er echter niet over, want we “moeten” een aperitief gaan nuttigen en naar een presentatie over glaciologie gaan luisteren. Beiden zijn goed. Het eerste zorgt ervoor dat we geen dorst meer hebben, het tweede dat we weer een aantal trivia hebben die we uit de hoed kunnen toveren als het weer eens over klimaatopwarming gaat. Na de glaciologie is het tijd voor het diner. Gertrude koos voor de veilige keuze: gevulde kip, ik ging voor een iets gewaagder optie (zeker na het tamelijk doorbakken beefsteak van gisteren): de zwaardvis. De zwaardvis is inderdaad goed (= te) doorbakken wat ik minder goed vind maar het is zeker niet slecht… en er zijn zoveel kindjes die geen zwaardvis krijgen!!!

Tijdens het diner hebben we de meest uiteenlopende gesprekken over voor de hand liggende onderwerpen zoals daar zijn de Brexit en de EU, Trump maar ook over hoe de Canadezen voelen over hun land, wat uiteindelijk erg vergelijkbaar is met hoe Belgen (mocht Jules Destree ongelijk hebben gehad toen hij zei: Sire, il n’y a pas de Belges) voelen over België. Zelfs de verschillende tonen die in het Chinees bestaan komen aan bod. Elke heeft Chinees geleerd en kan, net zoals wij, enkel met haar handen aangeven hoe een toon omhoog of omlaag gaat. Wij horen bij haar het verschil niet … en zij ook niet, geeft ze ridderlijk toe. Na het diner gaan we naar de film. Het is een wat langdradige documentaire over de fauna van Patagonië . Veel mooie plaatjes,maar zoals gezegd, wat te lang en te divers om te blijven boeien. Ik moet Gertrude op het einde dan ook laten weten dat de lichten weer aangegaan zijn en dat het tijd is om naar onze kajuit te gaan. Men heeft ons verwittigd dat we kort na middernacht in de Stille oceaan gaan terechtkomen en dat we daar, gedurende een half uur of zo, een vrij grote kans op zware golven hebben. Ik wil tegen die tijd vast slapen. Nadien varen we het Beagle kanaal in, waar het weer rustiger zou moeten zijn, waardoor we hopelijk gewoon lekker kunnen doorslapen..

We dekken ons goed in zodat we niet uit ons bed rollen en ik laat jullie wel weten hoe het geweest is.