Laat me beginnen met de bekentenis dat ik gisteren lui geweest ben. In plaats van mooi bij te blijven met de gebeurtenissen heb ik gewoon de hele dag laten verlopen zonder maar een letter aan cyberspace toe te vertrouwen … erger zelfs, ik heb zelfs geen letter met mijn Ikea potloodje op het verfrommeld stukje papier, dat ik altijd in mijn zak zitten heb, gekribbeld. Het zal dus vandaag (= de tweede avond aan boord) allemaal uit het blote hoofd moeten gebeuren.

De ochtend begon zoals gisterenmorgen begon: we hoorden regen terwijl het nog donker was en het enige dat er bij kwam toen het licht begon te worden, was de zichtbaarheid van de wolken. We vinden dit, althans voor de eerste paar uur eigenlijk niet zo erg, omdat het vandaag toch een soort verbindingsetappe is. We moeten van Torres del Paine NP naar Punta Arenas rijden om daar aan boord van de cruise te gaan. Het inchecken is tussen 13:00 en 17:00 en het aan boord gaan is vanaf 18:00. Het probleem is echter dat we de auto voor 13:00 aan de luchthaven moeten gaan teruggeven. Het Hertz bureau in Punta Arenas is namelijk op zondag gesloten. De rit duurt, onder optimale omstandigheden, 4.5 uur wat betekent dat we ten allerlaatste om 8:30 moeten vertrekken. We verwachten wel geen file dus is er geen reden om gestresseerd te zijn maar het “Namibië ripio platte tuben syndroom” hebben we nog altijd niet verwerkt en dus vertrekken we om 7:30 kwestie van ruim genoeg tijd te hebben mocht de reserveband moeten aangesproken worden.

De rit verloopt echter vlekkeloos. Waar zouden die vlekken blijven onder een constante regendouche? Deze douche maakt het rijden op de ripio niet makkelijker. Men ziet de putten wel beter liggen (= blinkende vlekken op de weg), maar men heeft geen idee hoe diep ze zijn en ze allemaal ontwijken is onbegonnen werk. Eens in de buurt van Puerto Natales krijgen de banden rust en wordt de ripio achter ons gelaten. Op zo’n 50 km voor Punta Arenas zien we dan toch wat licht verschijnen aan de horizon. Laat ons hopen dat dit een goed teken is. In ieder geval stopt het met hard regenen en uiteindelijk stopt het regenen zelfs helemaal. Het terugbrengen van de huurauto verloopt vlot op uitzondering van het feit dat we helemaal naar Punta Arenas moeten doorrijden om de tank vol te doen en dan terug naar de luchthaven moeten rijden om de auto af te leveren. Daarna moeten we dan terug met een taxi naar Punta Arenas rijden. Gelukkig hebben we vandaag veel tijd op een plaats waar zeer weinig te zien en te doen is. Waarom de Engelsen de plaats ooit “Sandy Point” genoemd hebben is mij niet duidelijk, dat de Spanjaarden de naam gewoon vertaalden is wel duidelijk en wat ook duidelijk is dat we hier niet makkelijk nog een namiddag nuttig gaan doorbrengen.

Inchecken verloopt vlotjes ,dus blijft er veel tijd over om niet goed te weten wat gedaan (het meeste dat te bezoeken is hebben we al bezocht en de rest is gesloten). Het regent niet meer dus besluiten we het kerkhof (een toeristische topattractie in Punta Arenas) te bezoeken en misschien op weg naar het kerkhof het museum over Patagonië mee te pikken. Het museum is jammer genoeg gesloten dus dat is rap opgelost. Daarom is al onze hoop op het kerkhof gevestigd (nu ik dit herlees klinkt dit toch wel iets anders dan ik het bedoelde … maar het zij zo). De zij-ingang van het kerkhof leidt naar de minder glamoureuze kant. Die ziet er uit als de kerkhoven die we al zeer veel in Spanje gezien hebben (= appartementskerkhoven waarbij graven boven op elkaar gestapeld in een grote wand verwerkt zijn). Naarmate we echter verder naar de hoofdingang toe wandelen (niet dat we dit bewust doen want we lopen gewoon tussen de verschillende “grafwanden”) komen grotere grafmonumenten en zelfs echte mausolea in zicht. Dit deel van het kerkhof is naar onze opinie minstens even impressionant als de Recoleta begraafplaats van Buenos Aires … maar hier liggen Evita, Fangio en andere beroemdheden niet begraven en dus zijn de verhalen waarschijnlijk veel minder spectaculair. Wat wel opvalt zijn de vele Joegoslavische namen die we hier zien. Er moet hier dus een serieuze immigratiegolf rond de vorige eeuwwisseling geweest zijn. Terwijl we hier wat rondlopen komt er een begrafenisstoet (op zondag?) binnengereden. Iedereen is in het zwart gekleed en de kinderen dragen witte ballonnen mee. We nemen aan dat dit te maken heeft met het feit het de begrafenis van een kind is.

Het is nu stilletjesaan tijd om naar de haven terug te keren, nog een laatste keer de e.mails te bekijken, te vernemen dat de Buffalo’s de Kanaries op hun tsjoepe gegeven hebben en in te schepen voor het Patagonische avontuur. We worden, na onze paspoorten afgegeven te hebben, naar onze kajuit gebracht waar onze valies en rugzak al netjes op ons staan te wachten. De kajuit valt erg goed mee. Ze is (alles in acht genomen, met haar 16.5 m² oppervlakte) ruim te noemen en voelt erg luchtig / licht aan door het grote raam. Veel tijd om alles te inspecteren en spullen in de kasten op te bergen hebben we niet, want we “moeten” om 19:00 op de welkomstdrink zijn. Naast drank en spijs is er ook uitleg over de verschillende activiteiten aan boord en aan land. Het ziet er allemaal als een goed geoliede machine uit. Om 20:00 varen we af en om 20:15 worden we aan tafel verwacht. Daar hebben we niets op tegen want we krijgen al stevig honger. Dat moet van de zeelucht zijn!!!

We zijn bij een Canadees en een Duits koppel ondergebracht. Chris en Ruth van Vancouver en Joachim (Joe) en Elke van de Boden See. Ze vallen erg goed mee, dus daar kunnen we ook al niet over klagen. We krijgen een uitgebreide maaltijd van voorgerecht, soep, hoofdgerecht en dessert voorgeschoteld. Beleefd als we zijn eten we alles netjes op (ondanks het feit dat het beefsteak dat ik bestelde best iets minder gebakken had mogen zijn). Zagen gaan we daarover niet doen, want er zijn zoveel kindjes die geen eten hebben.

Rond 22:00 gaan we terug naar onze kajuit. Dat verloopt minder vlot dan verwacht. De Carmenere die geschonken werd was niet slecht maar zoveel hebben we er niet van gedronken dat dit ons gewaggel zou kunnen verklaren. Wat het gewaggel wel verklaart, is dat de zee niet zo rustig is en dat de golven, aangejaagd door een toch wel stevige westenwind, tegen de zijkant van de boot (die van Noord naar Zuid, de Straat van Maghelaan moet oversteken) beuken. Onze boot / schip is veel gevoeliger aan golven die van de zijkant komen dan aan golven die loodrecht kunnen aangepakt worden. De kapitein heeft echter niet veel keuze als hij wil uitkomen waar de brochure van Australis zegt dat we gaan uitkomen. We kruipen dus in ons bed en rollen net zoals onze boot met de golven mee.Dit belet me niet vlotjes in slaap te vallen. Gertrude heeft wat meer miserie maar dat komt wel in orde.