Het plan was om vandaag in de Valle del Frances (wie die Fransman is weet ik niet) te wandelen. Om dat te doen moeten we vanaf ons hotel net buiten de zuidelijke ingangspoort het park weer binnenrijden (geen probleem want het inkomticket geeft ons recht op 3 dagen) tot aan de catamaran van het Pehoé meer. Het ritje hebben we gisteren in ongeveer 40 minuten afgelegd. De catamaran zal ons dan naar de andere kant van het Pehoé meer brengen waar de eigenlijke wandeling begint. Het is de bedoeling om tot aan de Mirador del Frances te gaan wat ongeveer 20 km en 800 hoogtemeters zal zijn. Dat alles betekent dat we met de eerste catamaran om 9:00 moeten vertrekken om relaxed de laatste catamaran van 18:30 terug te kunnen nemen. Bovendien moeten we een half uur voor het vertrek aan de ferry staan, want reserveringen kunnen niet gemaakt worden.

Dat was het plan maar de realisatie was iets anders. Ofwel zijn de weergoden gewoon ambetant, ofwel zijn we gedurende de nacht nog veel mooier geworden, waardoor we minder geluk hebben met het weer ofwel hebben we tot nu gewoon al zoveel geluk gehad dat er toch eens een einde moest aan komen. Wat ook de reden zij, als vanmorgen de wekker om 6:45 afloopt is het buiten “goed” aan het regenen. Ik sta op om de allerallerlaatste weersvoorspelling te bekijken … en die ziet er niet rooskleurig uit. De hele dag wordt regen voorspeld. Ik breng die boodschap aan mijn betere helft die zegt dat ze niet veel goesting heeft om de hele dag in de regen te lopen (wie wel??) maar dat ze nu toch wakker is. Als ik zeg dat ik ook niet veel goesting heb om in de regen te lopen, komt quasi onmiddellijk een antwoord van Gertrude dat voor weinig interpretatie vatbaar is. Haar traag in- en uitademen laat niets aan onzekerheid over. Ik kruip dan ook maar weer in bed en besluit na een paar minuten dat Gertrude het echt meent en dat ik me best ook op mijn goede kant draai.

Rond 8 uur worden we weer wakker en besluiten we de dag rustig aan te pakken en te beginnen met een goed ontbijt. Daarna zien we wel. Tijdens het ontbijt wordt het steeds duidelijker dat in een nationaal park weinig te doen is buiten van de natuur van het nationaal park te genieten. Bovendien hebben we omwille van “travel light” overwegingen geen badpak / zwembroek mee wat het gebruik maken van het zwembad en de sauna van het hotel wat gênant maakt. Ik besluit dus eens bij het madammeke van de outdoor activiteiten langs te lopen. Dat madammeke zegt dat we de Valle del Frances toch zouden moeten doen. We zijn ten slotte in Patagonië en regen is deel van “the Patagonia experience” dus: geen gezever, klein Belgske, en stappen. Ik breng die boodschap over en we komen tot de conclusie dat we, als we niet stappen, heel de dag zullen moeten eten, drinken en niets doen (met de eerste twee activiteiten heb ik geen probleem maar de derde is toch wel een serieuze hindernis).

Probleem is wel dat het ondertussen al 10:20 is, dat de afvaart van de catamaran om 11:00 is en dat het 40 minuten rijden is naar de catamaran en dat we er 30 minuten voor de afvaart best zijn. De wiskundigen onder de lezers (maar ook het overgrote deel van de andere gewaardeerde lezers) hebben ondertussen door dat dit een “nipte” wordt. We zetten het dus op een drafje = hoge snelheid op natte ripio is niet direct mijn specialiteit, maar oefening baart kunst en dus negeer ik alle snelheidsbeperkingen. We komen om 10:50 aan, ik zet Gertrude af om in de rij te gaan staan, parkeer de auto en kom dan ook aangelopen. Voor Gertrude staan zeker nog een 50-tal mensen aan te schuiven die allemaal “the Patagonia experience” aan den lijve willen ondervinden. Gertrude en ik kijken mekaar aan en denken: tenzij Chili zijn veiligheidsvoorschriften op Thailand, Indonesië of de Filipijnen afgesteld heeft geraken we nooit of te nimmer op deze boot. Langzamerhand worden meer en meer mensen op de boot toegelaten en uiteindelijk wij ook (en nog een paar die nog later waren dan wij). Nu hoop ik alleen nog dat het water van het Pehoé meer zeer veel zout bevat om zodoende het drijfvermogen van de catamaran te verbeteren.

Enfin, eind goed, al goed. We komen behouden aan langs de andere kant van het Pehoé meer en beginnen onze staptocht die ons via de noordoever van het Skottsberg meer naar de Valle del Frances leidt. We moeten ons beperken tot een tocht tot de Italiano campsite omdat de mirador del Frances en de Brittanico campsite nog 2 en 3 uur verder liggen. Dat ook nog doen zou het onmogelijk maken de laatste catamaran van 18:30 nog te halen. We staan nu al voor een doenbare maar toch moeilijke opdracht = een tocht van een goede 17 km en een kleine 500 hoogtemeters afleggen op een 5-tal uur zodat we de catamaran van 17:00 kunnen nemen.

De weersomstandigheden verbeteren: we kunnen nu en dan de bergen eens zien maar het blijft “on and off” miezeren. Dit stelt vestimentaire problemen. Gelukkig hebben we op de catamaran al de Nieuw Zeelandse truc toegepast (= voor de tijd dat ik een blog maakte gaf een madammeke in een sportwinkel in Nieuw Zeeland ons eens de raad, toen we (omwille van het slechte weer aldaar) op zoek waren naar een regenbroek, te wandelen in korte broek met getten (= beenkappen, guetres, gaiters) … en met een cape als het werkelijk str… regent met haakjes. Met onze afgeritste broek en getten staan we dus klaar maar het duurt zeker een kilometer of twee voor we onze kledij geoptimaliseerd hebben: Gertrude met een KW en een paraplu (tot die de geest geeft), ik alleen met een T-shirtje en een paraplu (die gelukkig stand houdt). De “Patagonia experience” bestaat erin dat het echt op zijn Belgisch regent en dat ik verplicht wordt 306 keer mijn paraplu open of weer dicht te plooien (= makkelijker dan 306 keer een regencape aan en uit te doen). Wat niet Belgisch is zijn de gletsjers die eerst voor ons liggen en daarna (als we de Valle del Frances) indraaien ons omringen. Jammer dat we niet verder kunnen gaan. Het zicht vanaf de Brittanico mirador (helemaal bovenaan de Valle del Frances) moet spectaculair zijn (= omringt door gletsjers). Misschien een volgende keer … als het weer beter is en we ook meer tijd hebben (om aan de kant van het meer waar de tocht begint te overnachten).

De Italiano campsite laat een verweesde impressie, mogelijks door het slechte weer (bestaat dat echt? In een winkel van sportkledij probeerden ze me ooit te overtuigen dat alleen slechte kledij bestond). Er is een huisje voor de parkwachter, er zijn een paar picknick tafels, die niemand kan gebruiken omdat alles kloddernat is en er is een schuurtje van hoop en al 25 m² met één open zijde waarin een tafel staat met twee banken, waar met veel moeite 2 x 4 mensen kunnen aanzitten. Langs de wanden staan zeker 20 rugzakken (want niemand zet graag zijn natte rugzak rechtstreeks op aarde) en hangen allerlei kledingstukken te “drogen” (hoe lang dat zal duren durf ik niet voorspellen zelfs al zijn de kledingstukken met de meest geavanceerde technologieën van de meest geavanceerde vezels gemaakt). Ik denk dat ge het al begrepen hebt: we zijn niet echt gemotiveerd om hier lang te vertoeven. We kijken vanop de nogal wiebelende hangbrug over de wilde rio nog eens goed naar de gletsjers aan de linker kant en langs de rechterkant van de Valle del Frances en beginnen in gestrekte mars aan de terugkeer. We lukken erin om al om 16:30 op de pier te staan. Flink van ons.

Terug in het hotel levert ons dit een frisse pint voor mij en een pisco sour voor Gertrude op. Dat is een ideale voorbereiding op een weldoende douche voor ons zelf en voor onze kleren. Vanaf morgen zijn we namelijk 4 nachten gehuisvest op een schip en dan wordt wassen (en vooral drogen?) misschien iets moeilijker. Na het eten nog de blog afwerken en morgen staat weer te popelen.

Slaapwel … want morgen begint de dag vroeg (we moeten voor 13:00 terug in Punta Arenas zijn om de huurauto terug te geven en om aan boord van onze cruise te gaan) en tot binnen 5 dagen als we in Ushuaia toekomen, want op het schip zal er geen Internetverbinding zijn.