We staan om 6:30 op omdat we ten laatste om 8:00 willen beginnen stappen en er toch nog één en ander moet gebeuren vooraleer we vertrekken. Gelukkig heeft Gertrude gisteravond al een aantal zaken in de rugzak gestoken waardoor het werk deze ochtend lichter is. Van lichter gesproken (zij het in een andere betekenis): het eerste licht van de dag kleurt deze morgen de lucht erg mooi. Zowel tegenlicht waar de opgaande zon voor zeer mooie schakeringen van rood en oranje op de wolken zorgt als met het licht mee waar de rotsen waar we straks moeten tegenaan klefferen ook oranje-achtige kleuren. We proberen dit op het SD kaartje vast te leggen … aan jullie om te beoordelen of het opzet een beetje gelukt is.

Het is 8:10 als we vertrekkensklaar zijn, vooral omdat het betalen met de kredietkaart van ons diner gisteravond niet lukte. Vanavond na onze tocht proberen we nog eens, maar ondertussen laten we toch onze valiezen bij de conciërge achter. Wanneer we buiten komen wordt onmiddellijk duidelijk dat vandaag geen GPS zal nodig zijn. “Drommen” stappers (minstens 50 kunnen we er tellen) defileren voor de receptie allemaal op stap naar de Base de los Torres, de grote attractiepool van het Torres del Paine NP. Die attractiepool is echter alleen te bereiken na een zeer stevige tocht van minstens 3.5 hrs (voor de meer atletische types) en van een beetje meer tot veel meer voor de minder tot nog minder atletische types. Wij rekenen onszelf tot de tweede categorie. De leden van de derde categorie geraken er zelfs niet. Na de eerste paar honderd meter is er een file. Dit heeft te maken met het feit dat de drommen over twee hangbruggen moeten. Op die bruggen staat dat slechts 2 personen tegelijkertijd op de brug mogen … vandaar. De beklimming die op de oversteek van de bruggen volgt zorgt echter onmiddellijk voor een schifting van het kaf en het koren in de file. Wij houden ons, zonder ook maar een glimp van valse bescheidenheid, bij het kaf.

De tocht kan ingedeeld worden in 3 stukken. Het eerste deel is een 1 uur durende gestage klim. Van de eerste tot de laatste meter gaat het zonder ook maar eens te verpozen omhoog (soms steil soms wat minder steil, maar altijd omhoog. In ieder geval altijd voldoende steil om met de neus op het “kafstatus” geduwd te worden). Het tweede deel duurt ongeveer 2 uur en is plat, althans dat dacht ik gebaseerd op een vrij (= te) oppervlakkige blik op de hoogtelijnen van de stafkaart. De beschrijving “plat” klopt wel als men bedoelt dat het vertrekpunt en het eindpunt op dezelfde hoogte liggen. Als men echter wil aangeven wat tussen het begin- en het eindpunt gebeurt dan dekt de vlag “plat” absoluut de lading niet. We moeten constant boven of onder steenlawines door waardoor we constant over een significant hoogteverschil omhoog of omlaag moeten. Het derde stuk is omhoog … en hoe? Het bestaat grotendeels uit omhoog klefferen over rotsblokken waarbij men zich als men geluk heeft aan de takken van de bomen kan vasthouden (zelfs als men bij de geboorte niet de naam Mieke heeft meegekregen).

Het mooie van deze tocht is dat het stappen erg gevarieerd is en dat de uitzichten op de omgeving erg mooi zijn … zonder echter de torres, waar het toch allemaal om draait, in volle glorie te laten zien. Zelfs gedurende het laatste uur zien we nauwelijks meer dan een paar toppen van de 2850 m hoge torens. Plots, na een afdaling naar een lager gelegen punt, klimmen we over een kam en laten de drie torens zich in al hun glorie zien. Onder de torens zit een verticale rotswand van een honderdtal meter en voor die rotswand ligt een appelblauwzeegroen meer waarin hier en daar een ijsschots drijft. Dat ijs komt van een gletsjer die makkelijk een paar honderd meter boven het oppervlak van het meer ligt. Het is een spectaculair zicht dat in schoonheid niet makkelijk overtroffen wordt. Met een mooi zonnetje en een blauwe lucht zou het allemaal nog mooier ogen maar we zijn zeer tevreden … dat we het gehaald hebben en dat de torens zich laten zien zonder een “wolkenmuts”. Het is een spectaculaire tocht die niet eenvoudig was. 7.5 hrs continu stappen, de twee (enige) onderbrekingen om iets te eten en om de schoonheid van de Torres te laten binnensijpelen niet meegerekend, en 1250 hoogtemeters maken dit een stevige hap, maar het eindresultaat mag er zijn.

We hebben al bij al veel geluk met het weer. De voorspelling was dat het vandaag ging miezeren. Dit gebeurt absoluut niet. Een paar keer heb ik de indruk dat mijn kale peer enig ander vocht dan zweet detecteert maar dat blijkt niet het geval te zijn. Misschien was het een vogeltje dat niet zindelijk was. De temperaturen zijn perfect (stijgend van 10 tot 15° C met het vorderen van de dag) voor een toch wel zware tocht en quasi geen wind (zelfs niet op de Passo de los Vientos … die zeer dikwijls weinig goeds in petto heeft). Na onze tocht (en na het stuk taart dat Gertrude verdiend heeft), als we naar ons hotel voor deze nacht vertrokken zijn, begint het dan toch wat te miezeren alhoewel ik er niet van overtuigd ben dat de hoeveelheid water die we te zien krijgen kwalificeert voor miezeren. Ik moet slechts een paar keer de ruitenwissers laten over en weer gaan en het ripio stof blijft opvliegen als op de droogste dag van het jaar. Voor hetzelfde geld hadden we een stormwind moeten trotseren, hadden we in een striemende regen over gladde stenen moeten klefferen en hadden we op het einde van de rit niets gezien omdat de Torres in wolken gehuld waren. We klagen dus niet en stellen vast dat de spreuk dat men “niet schoon moet zijn om geluk te hebben” weer maar eens bewaarheid wordt.

Vanavond overnachten we in het Hotel Rio Serrano. Dit hotel (ziet er allemaal nog erg nieuw uit) ligt net buiten het park (quasi aan de zuidingang) en heeft een fenomenaal zicht op het gebergte in het park (veel en veel mooier dan het uitzicht dat men in Hotel Las Torres heeft). We krijgen een welkomstdrankje (Pisco sour of wijn of frisdrank of water … lager kan men niet vallen) aangeboden. Dat drankje nuttigen we in een comfortabele zetel in de bar recht voor een groot raam dat rechtstreeks zicht geeft op de Torres groep. Het is als naar een (zeer mooi) schilderij zitten kijken vanuit een luie stoel met een drankje in de hand. Als jullie nu nog niet jaloers zijn begrijp ik er niets van.

Na een lekkere douche (voor een duik in het zwembad of een sessie in de sauna of een massage is er geen tijd) gaan we lekker eten onder de beperking van 1 (groot) glas wijn. Ik neem een Chileense Cabernet Sauvignon en Gertrude een Argentijnse Malbec (Chili – Argentinië: 1 – 0). Morgen, wie weet, doen we misschien de terug match tussen een Sauvignon Blanc en een Chardonnay.

Nu moet ik Gertrude nog uit de armen van Morpheus rukken om haar het verslag te laten censureren en nog een paar foto’s selecteren zodat we morgen, zonder blog bekommernissen, een nieuwe wandeling kunnen doen. Hopelijk gedraagt het weer zich zoals vandaag maar Patagonië is onvoorspelbaar … is vandaag maar weer gebleken.

Slaapwel