Vandaag hebben we een auto gehuurd om ermee rond het Llanquihue meer (min of meer 200 km) te rijden. Als alles goed gaat wordt de auto door de verhuurfirma rond 8 uur in het hotel afgeleverd. We nemen dus rustig ontbijt en wachten op de huurauto. Jammer genoeg wordt ons wachten niet beloond. Als we rond 9 uur nog geen teken van leven gezien hebben, beginnen we eerst naar Hertz en daarna naar ons reisbureau in Argentinië te bellen. Bij Hertz weten ze namelijk doodleuk te melden dat ze wel een auto op mijn naam hebben in Punta Arenas maar niet in Puerto Varas. Say Hueque zegt dat ze contact opnemen en weten een paar minuten later te vertellen dat de auto onderweg is. Er moet ook in Chili veel fileleed zijn, want na drie kwartier is nog altijd geen auto te bespeuren. Weer bellen we en een tiental minuten later verwittigt de receptie ons dat de auto gearriveerd is. De verhuurfirma blijkt Vulcan (en niet Hertz) te zijn … geen wonder dat ze geen reservatie hadden. De brave borst die de auto komt leveren spreekt slechts drie gebenedijde woorden Engels wat duidelijk niet voldoende is om een interessant “gesprek” te voeren. Bovendien kan de brave borst weinig doen aan de situatie. We besluiten dus het “gesprek” achterwege te laten en de rondrit aan te vatten. We kunnen ons trouwens gelukkig prijzen met de auto. Het is een Renault / Dacia Duster. Met dit model hebben we zeer veel ervaring in het vervangen van banden (zie blog over Namibië) wat altijd een voordeel is wanneer men veel op ripio wegen moet rijden … en vandaag is het niet anders Laat ons echter hopen dat we geen beroep moeten doen op onze “bandenwisselervaringmeteenDuster”.

Dat aanvatten gebeurt trouwens wat in mineur want voor het eerst op deze reis (en we zijn nu toch al een ganse week op Argentijnse / Chileense bodem) zit er geen zonnetje in een wolkeloze blauwe hemel op ons te wachten. De weersvoorspellingen hadden het bij het rechte eind: alles is grijs en mistig en geen enkele berg aan de overkant van het meer is te zien. Oorspronkelijk was het de bedoeling in tegenwijzerzin rond het meer te rijden, maar de taxichauffeur gisteren heeft ons gezegd dat we dan de hele tijd de zon in ons gezicht gaan hebben en de bergen allemaal in tegenlicht. We vatten daarom de tocht in wijzerzin aan, zelfs al zit de zon niet recht in onze ogen. We hopen dat de juistheid van het weerbericht ook tot de namiddag zal doorgetrokken worden. Er wordt namelijk een aanzienlijke weersverbetering voor deze namiddag voorspeld en als dat allemaal klopt zitten we aan de kant van de Osorno vulkaan tegen de tijd dat de opklaringen het halen.

We rijden eerst door Frutillar Bajo en daarna door Puerto Oktay en de Duits geïnspireerde bouwstijl is zelfs voor het ongeoefende oog onmiddellijk duidelijk. Ook de namen van de straten en van de landerijen verwijzen direct naar een nadrukkelijke Duitse / Zwitserse aanwezigheid. Dit is ook de verklaring waarom hier zoveel chocolade gemaakt en verkocht wordt (zowel langs de Chileense als aan de Argentijnse kant van de Andes). Frutillar Bajo heeft een mooi (en groot) concertgebouw. De binnenkant met 1500 plaatsen kan alleen maar bezocht worden met een gids. Daar hebben wij de tijd noch de goesting voor (omdat het uitsluitend in het Spaans is). Dat tijd belangrijk is wordt trouwens bewezen wanneer we naar de auto terug wandelen. Ik zie een geel hesje druk in de weer met het uitdelen van parkeerbons en we kunnen net voor hij bij onze Duster komt wegrijden.

In Puerto Oktay maken we een middagstop. Het biertje en de Cola en de sandwich die Gertrude besteld heeft zijn best lekker. De avocado en tomaten op mijn sandwich zijn dat ook, maar de sneden vlees die ertussen zitten zijn niet te pruimen = niet te bijten. Ik schakel dan ook (zeer tegen mijn gewoonte in) over op een vegetarische sandwich door het vlees langs de kant te leggen. Tegen de tijd dat we uit het restaurant buiten komen, zet de zon een krachtdadig offensief in om de wolken te verdrijven. Het is dus misschien goed dat ik toch een paar sneden vlees van tussen mijn sandwich heb proberen fijn te knabbelen. Daardoor heeft de zon wat meer tijd gehad om de wolken op te lossen en kunnen we de besneeuwde top van de Osorno vulkaan in al zijn glorie bewonderen tegen de tijd dat we aan de oostoever van het meer aangekomen zijn. Die Osorno is baai de weei slapende (maar niet uitgedoofde) vrijstaande vulkaan (laatste eruptie in 1869) van 2661 m hoog. De hele streek is trouwens erg vulkanisch met 10% van alle actieve vulkanen ter wereld in de Andes.

We slaan de weg naar de Osorno vulkaan in en stijgen erg stevig (maar met een auto is dat geen groot probleem) van bijna 100 m (= het niveau van het meer) naar een parking op bijna 1200 m. Daar is een zetellift die mensen nog 100 m hoger brengt. Tijdens het winterseizoen vervolledigd een tweede zetellift het skiplezier door skiërs tot 1600 m hoogte te brengen. Wij besluiten tot een uitzichtpunt op ongeveer 1400 m te stappen. De ondergrond bestaat uit perfect bolvormige gesinterde steentjes. Ik neem aan dat ik niet moet uitleggen welke impact dit heeft op het stappen (zowel naar boven als naar beneden). Lezers die Kilimanjaro gedaan hebben zullen zich waarschijnlijk de afdaling van de top (= tweede helft van dag 4) nog levendig kunnen voor de geest halen. Gelukkig heeft men, gebruikmakend van afgedankte palletten, een pad aangelegd waardoor zelfs Gertrude zonder al te veel schrik weer naar beneden kan komen.

Na de Osorno uitstap keren we naar het hotel terug om ons op te frissen en om daarna naar het, volgens de receptionist en Trip Advisor, lekkerste visrestaurant van Puerto Varas te gaan. Casa Valdez doet zijn reputatie alle eer aan door ons een erg lekkere tartaar van zalm en een tuna steak voor te schotelen. Een lekkere Sauvignon Blanc van Cool Coast (Colchagua) maakt het allemaal compleet en compleet moeilijk om deze blog tot een goed einde te brengen. Maar waar een wil is, is er een weg en dus zal ik, nadat Gertrude haar zegen gegeven heeft, dit verslag binnen een paar uur posten (met een aantal foto’s) om de zaak wat levendig te houden.

Slaap wel