Vandaag (= gisteren als ik er vandaag nog in slaag deze post door te sturen of eergisteren als er nog een nachtje overgaat) is het een rare dag qua timing. Eerst en vooral was er het feit dat we de auto vanavond om 6:00 PM moesten terugbrengen. Dit gecombineerd met een eerste checkpoint van het nationaal park, waarin we willen wandelen, dat pas om 10:30 opent en een trekking van minstens 4 uur wordt de kwadratuur van de cirkel. Eén element dat we al kunnen oplossen hebben is het tijdstip van de teruggave van de huurauto: we mogen de auto vanavond tot 8:00 PM terugbrengen. De volgende vraag die zich deze morgen stelt is het openingsuur van het checkpoint. Als we idd maar om 10:30 AM aan het checkpoint van het NP ten vroegste door mogen dan heeft het geen zin om daar een uur te vroeg te staan. Maar als we een uur vroeger aan onze rit naar de trailhead van onze tocht aan Mt Tronador kunnen beginnen dan is dit mooi meegenomen. We besluiten dus de peer in twee te doen en rond 9 uur te vertrekken (wat een luxe!!!) waardoor we rond 9:30 verwachten aan de checkpoint te staan (= mogelijks één uur te vroeg). Zo gezegd, zo gedaan: onder een stralend zonnetje (maar slechts 14° C) vertrekken we richting Lago Mascardi . Als we daar om 9:30 toekomen, bekijken de rangers ons raar als we vragen of de weg naar Pampa Linda (de trailhead) al open is. De informatie die ik een paar weken geleden bij de Club Andino opvroeg blijkt dus niet te kloppen en we kunnen (na de park fee = 350 ARS per persoon, betaald te hebben) aan de 40 km ripio van de bovenste plank beginnen. De strade bianche waar de coureurs in Italië over denderen zijn als een spoor van de TGV in vergelijking met wat we hier voorgeschoteld krijgen. Misschien moet Wout van Aert eens naar hier komen. Deze ripio is bij de slechtste die we al gezien hebben en de weg is bovendien smal en kronkelig. Het is derhalve geen overbodige luxe dat men de weg vanaf “wanneer men goesting heeft” tot 14:00 in één richting en van 16:00 tot 18:00 in de andere richting openzet. Tegenliggers op zo’n smalle en kronkelige grintweg kan men missen als kiespijn.

We begrijpen dus niet waarom we wel al om 9:30 door mogen, maar we mopperen niet want dat zal ons een uur vroeger op ons vertrekpunt brengen. We hebben wel de tegenslag dat er zich net voor de parking / camping / ranger station van Pampa linda een landverschuiving voorgedaan heeft. Daardoor is men volop in de weer om de weg te “herstellen” wat op zo’n weg betekent dat het verkeer regelmatig voor een klein halfuurtje moet stilgelegd worden. Om 11:30 kunnen we ons bij de ranger van Pampa Linda aanmelden en na wat papierwerk kunnen we op stap naar de Glaciar Castano Overo (= één van de 7 gletsjer die Mt Tronador rijk is). We zijn niet van plan op de gletsjer zelf te gaan maar plannen tot aan de voet te gaan. De ranger zegt dat het ons (heen en terug) een viertal uur zal bezighouden. En gelijk heeft hij. Het pad is niet erg steil maar vrij lang (+/- 15 km) en vervelend omdat het de hele tijd door het bos loopt. Als we op het einde van de trek komen worden we echter aangenaam verrast: we staan nu voor een verticale rotswand van minstens 150 m hoog met bovenop die rotswand de Castano Overo gletsjer waaruit een tiental watervallen ontspruiten. Een fantastisch zicht. Alleen jammer dat de zon in de namiddag die hele kom niet meer verlicht. We zijn echter tevreden met wat we hebben. Voor hetzelfde geld stonden we hier in de regen en de wind.

De terugkeer naar het ranger station duurt bijna even lang als de klim omdat de weg niet erg steil is. Rond 4:00 PM zijn we terug beneden en beslissen we nog snel eens tot aan de Ventisquero Negro te rijden. Dit is een gitzwarte gletsjer (een van de 7 andere) omdat de stukken van de (witte) bovenliggende gletsjer bij het neervallen stof en stenen met zich meenemen. Jammer dat ook die niet in het zonnetje ligt maar toch ook zeer spectaculair … ook al omdat we op allerlei geluidjes en geluiden van brekend ijs getrakteerd worden … vandaar de naam Tronador = de brullende.

Om 16:40 vatten we, nog steeds onder een stralend zonnetje (24° C), de terugweg naar de bewoonde wereld aan waar we rond 19:30 de huurauto goed en wel terug kunnen afleveren. We frissen ons wat op en gaan deze avond, opnieuw op aanraden van de conciërge, bij een Italiaans restaurant eten. Gertrude’s saltimbocca springt vlotjes in haar mond en mijn half kipje laat zich ook smaken. We hebben ons voorgenomen wijs te zijn en maar een half flesje rode wijn (Turini, Cab Sav en Malbec, 50 / 50) te nemen. Hopelijk hebben jullie dit aan de kwaliteit van mijn schrijvelaarij over de Lanin tocht (die ik nog deze avond moest schrijven) kunnen vaststellen. Indien niet, dan schakelen we misschien best weer over op een hele fles!!!

Slaapwel voor nu. Morgen doen we verder nadat Gertrude (die nu al in de armen van Morpheus vertoeft) haar bijdrage heeft kunnen leveren. Ik probeer dan ook een derde serie foto’s te posten