Zoals gezegd worden we om 6:15 opgepikt aan het hotel om naar de luchthaven te gaan. Dit is rijkelijk vroeg en bovendien rijkelijk op tijd om de vlucht van 8:40 te halen. De luchthaven voor de binnenlandse bestemmingen ligt namelijk op een boogscheut (als men goed kan schieten) van het hotel. Maar enfin, niet gezaagd, we zijn blij dat we naar de volgende bestemming kunnen gaan. Onze chauffeur vertelt onderweg dat het trouwens in Buenos Aires vandaag (= eergisteren) erg warm en drukkend gaat worden. Men voorspelt 32° C met kans op onweer morgen (= gisteren). Het lijkt er dus op dat we net op tijd Buenos Aires verlaten.

Het weer in Bariloche (2 uur vliegen in ZW richting genesteld op een kleine 1000 m hoogte in de Andes) is gans anders dan in Buenos Aires. Het is late voormiddag en de temperatuur is nauwelijks 12°C. Het heeft hier duidelijk ook geregend en het miezert nog een beetje wanneer we toekomen. Er staat een stevige bries waardoor de witkoppen op het meer me doen denken dat er enorm veel witte watervogels op het wateroppervlak drijven. Al bij al toch wel teleurstellend na het zomerse weertje van Buenos Aires maar we “troosten” ons met het idee dat het voor dat soort weer is dat we thermisch ondergoed, fleece, KW’s, regencapes en guetten in ons valies en rugzak gestoken hebben. Na de gebruikelijke formaliteiten krijgen we de sleutels van de huurauto en rijden naar ons hotel. San Carlos de Bariloche, zoals het stadje met zijn volledige naam heet, doet zowel Gertrude als mij totaal onafhankelijk aan San Francisco denken. Er zijn wel geen trams die van de hellingen daveren, er is geen Transamerica pyramide, er is geen Golden Gate bridge of geen Alcatraz gevangenis en Bariloche is natuurlijk veel kleiner maar er is wel een straatje dat aan Lombard Street doet denken … vandaar. Achteraf beschouwd wat mager om de vergelijking met Frisco te doorstaan, maar we blijven erbij en hopelijk krijgen jullie toch een beetje een idee van wat Bariloche is.

We checken in ons hotel (in het centrum van het stadje) in en zoeken wat kleins om te eten, want ons ontbijtkoekje van deze morgen is al lang verteerd. In één van de belangrijkste straten van Bariloche worden we (figuurlijk) overvallen door money changers. Ze bieden 44 ARS voor 1 Euro. We krijgen vandaag dus 2% meer Peso’s voor een Euro dan gisteren. Dit betekent dat we er gisteren voor 2% opgelegd zijn of dat de Peso met 2% gedevalueerd is op één dag. We houden het in het oog maar concentreren ons voor het ogenblik op de Circuito Chicco. Dit is een erg bekende auto- , fiets- of busrit van een goede 50 km (afhankelijk van wat men erbij neemt en wat niet) ten Westen van Bariloche. We vertrekken rond 2 uur en stellen tevreden vast dat het wel nog frisjes is, maar dat het miezeren opgehouden is en dat steeds grotere blauwe stukken lucht tussen de steeds minder dreigende wolken te zien zijn. Eerst rijden we naar het legendarische hotel Llao Llao met een prachtig zicht over het Nahuel Huapi meer. Dit meer gaf ook zijn naam aan het nationaal park waar Bariloche aan / in ligt. Nu de zon meer en meer door de wolken begint te piepen, wordt de natuur steeds mooier. Ik had vooraf nog een paar zijsprongen van de eigenlijke Circuito Chicco in de GPS geprogrammeerd maar meestal zijn die niet bijster interessant ook al omdat die zijsprongen meestal over “ripio” wegen gaan. Ripio is een term die jullie nog dikwijls zullen zien verschijnen. Ripio zijn steentjes die gebruikt worden om iets te vullen. Ripio als men van wegen spreekt is dus een weg die verhard is met steentjes maar die niet afgewerkt is met tarmac. In het Nederlands denk ik niet dat er een woord voor bestaat; In het Engels spreekt men van “unsealed” of “dirt” of “gravel” roads. Op deze ripio’s rijdt men best niet veel meer dan 30 km per uur ook al omdat dikwijls “washboards” ontstaan wat een fantastische massage oplevert, maar na korte tijd begint te vervelen. Dit alles om te zeggen dat we de meeste van mijn geplande “zijsprongen” achterwege gelaten hebben, omdat we veel tijd “verliezen” op de mooie plekjes die op de Circuito Chicco zelf liggen.

We nemen wel de ripio die naar de Colonia Suiza leidt omdat we toch wel benieuwd zijn om de Zwitserse kolonie te zien. De “colonia” is een samenraapsel van een 30-tal blokhutten en -hutjes waarin wat art & craft , ijscrème, bier, enz. verkocht wordt. Eigenlijk niet de moeite om gedurende een 10-tal kilometer gemasseerd te worden en weer een bevestiging dat we de ripio’s alleen gaan gebruiken als er geen andere mogelijkheid is om iets speciaals te zien of te doen. Na de Colonia Suiza gaan we, om toch gedeeltelijk in de sfeer te blijven, naar de Campanario zetellift. Volgens de reisgids heeft men van daarboven het mooiste uitzicht op de omgeving van Bariloche. Met nog een half uur voor sluitingstijd (6:00) hebben we nog net voldoende tijd om deze bewering te bevestigen of te ontkrachten. De reisgids blijkt het bij het rechte eind te hebben. Het uitzicht is werkelijk erg mooi … ondanks het feit dat we niet zo erg hoog boven het meer staan. Dat de zon in de loop van de namiddag steeds nadrukkelijker aanwezig geworden is, speelt zeker ook een rol.

Na de Campanario zetellift is het tijd om naar Bariloche terug te keren, want we krijgen serieuze honger … en dorst. Gertrude vindt in de reisgids een restaurant dat aan al onze desiderata lijkt te beantwoorden dus wij op stap. Onderweg naar het restaurant kunnen we niet weerstaan aan de lokroep van een paar money changers. We laten nog eens 100 Euro uitwisselen aan een koers van 44 ARS deze keer en voelen ons tevreden dat we gisteren ook maar 100 euro wisselden. Op die manier werd ons “verlies” beperkt. We willen toch niet meer wisselen omdat men maar nooit weet en morgen misschien wel 45 ARS voor één Euro geboden wordt. Na het geldwisselgedoe gaan we verder naar het restaurant. Het restaurant bewijst (tot spijt van wie het benijdt) dat de reisgids niet altijd gelijk heeft. Misschien waren ze juist als het over de zetellift ging, maar kennen ze niets van restaurants. Misschien zijn onze verwachtingen voor een sappige en smakelijke steak zo hoog gesponnen dat we alleen teleurgesteld konden zijn. De steak was inderdaad niet slecht … maar toch niet zo fantastisch als gehoopt. Hetzelfde kan trouwens gezegd worden van de fles wijn. Niet slecht … maar we hebben ons al laten verwennen door betere Malbecs van Mendoza. We besluiten morgen een nieuwe poging met steak en Malbec te ondernemen.

Thuisgekomen begin ik met volle moed aan de blog. Ik probeer zelfs niet naar Champion’s Leagues voetbal te zoeken (wat ik de eerste dag in Buenos Aires wel met succes deed waardoor ik Real Madrid glorieus de boot zag ingaan) maar de steak (en misschien de halve fles Malbec) halen het op mijn goede wil waardoor ik dit gisteren (is iedereen nog mee?) zit te schrijven.

Slaapwel en tot ….. binnenkort