Laat mij beginnen met me te verontschuldigen voor de laattijdige plaatsing van deze post. Ik zou met allerlei excuses kunnen aankomen (slechte Internet verbinding, snipverkouden, te warm of te koud, enz.) maar ik ga dit niet doen. De Waarheid is dat er zo veel te doen is waardoor er zo veel te vertellen is dat ik er gewoon niet toe kom om alles opgeschreven te krijgen binnen de me overblijvende tijd. Enfin ik zal mijn best doen en hopen dat dit goed genoeg is voor jullie (en mijzelf als ik dit binnen 20 jaar herlees).

We staan vandaag (= eigenlijk eergisteren), na een zeer redelijke nacht, op een zeer redelijk uur op. Vier tijdszones verschil lijken geen onoverkomelijk probleem te vormen. We kunnen op ons gemak van een mooi ontbijt buffet genieten en hebben besloten om met de metro naar onze eerste bezienswaardigheid te gaan.

Teatro Colon, onze eerste stop van de dag is tamelijk ver van ons hotel en we willen om 9 uur, als de deuren open gaan, op de stoep staan om een geleide wandeling van het theater te kunnen doen vooraleer we weer op stap gaan met de Free City Walk. We kunnen om 9:15 met een toer mee maar jammer genoeg is die toer in het Spaans. De eerste Engelstalige toer is om 12 uur wat voor ons niet goed uitkomt. Zelfs in het Spaans kunnen we echter van het bezoek genieten. Dit theater werd niet gebouwd om de inwoners van Buenos Aires of van Argentinië te imponeren, maar om de wereld te overtuigen van de macht en rijkdom van Argentinië. Er is eerst en vooral de grootte van het gebouw. Het biedt, over 7 verdiepingen (totaal 30 m hoog), plaats aan 2500 toeschouwers. De scene is 48 m diep en er zijn ondergrondse ateliers waar alle attributen en decors van de opera’s, die er opgevoerd worden ,gemaakt worden. Naast de grootte is er echter ook de uitvoering. Marmeren trappen uit Carara marmer, mozaïek vloeren uit Engeland, glasramen uit Frankrijk, enz. Geen wonder dat Teatro Colon tot één van de vijf top zalen van de wereld gerekend wordt en dat dankt het theater niet alleen aan de grootte en de afwerking maar vooral aan de fantastische akoestiek. Naar het schijnt was Pavarrotti zelfs bang om hier te komen optreden omdat de akoestiek dermate goed is dat het minste foutje onverbiddelijk gehoord wordt door de aanwezigen (zeker die op de 7^de verdieping = Paraiso omdat daar het geluid best is). We krijgen nog allerlei weetjes mee zoals het feit dat er 3 architecten geweest zijn. De eerste was een Italiaan die vroegtijdig stierf. De tweede, de Argentijnse rechterhand van de eerste, werd vermoord door de minnaar van zijn vrouw omdat hij meer met zijn theater dan met zijn vrouw bezig was. Ten slotte was er een derde architect. De Belg Jules Dormael , die de klus klaarde. Horum omnium fortissimi Belgae sunt, nietwaar? Verder kregen we ook uitleg over de getraliede ruimtes naast de Parterre waar weduwen tijdens de 2 jaar durende rouw (en maîtresses voor de 2 jaar durende rouw) naar het spektakel konden komen zonder zelf gezien te worden. Een ander weetje is dat het gehele parterre van zijn normale hellende positie naar volledig horizontale positie kan gezet worden om de aristocratie toe te laten het theater als balzaal te gebruiken. Kortom, een bezoek meer dan waard.

Na het bezoek vervoegen we om 10:30 Martin van Free City walks. Victoria was historica, Martin socioloog en dat hoort men. Hij doet de toer vanuit een ander perspectief en dat is interessant. Hij vertelt ons over de 3 miljoen inwoners van Buenos Aires en van de 13 miljoen als de suburbs meegerekend worden. Een belangrijke reden voor deze grote aantallen is dat tijdens de 19^de eeuw actief aan immigratie gewerkt werd. In Londen, Parijs, Rome, Madrid enz. werden immigration offices ingericht waar mensen overtuigd werden om naar Argentinië te emigreren , In het totaal werden 5 miljoen (vooral laaggeschoolden) mensen overgehaald. 50% hiervan waren Italianen met Ieren als de tweede grootste groep. Van die 5 miljoen zijn echter de helft uiteindelijk teruggekeerd. Diegenen die in Argentinië toekwamen werd gevraagd of ze spaarcentjes hadden en werd de raad gegeven met die spaarcentjes draad te kopen. Met die draad kon men namelijk grond afbakenen en wat afgebakend is, werd automatisch eigendom. Sommige families, zoals die waarvan Mercedes Anchorena aan het hoofd stond, zijn erin geslaagd veel draad te kopen want ze hadden op een bepaald moment 500’000 ha (wees gerust ik heb de nulletjes nog eens herteld). Op zoveel land kan men natuurlijk al heel wat spullen door laaggeschoolden en nog lager betaalde arbeidskrachten laten verbouwen en exporteren, waardoor zoveel centjes in het laatje kwamen dat Mercedes zich een echt palacio kon veroorloven, waarin heden ten dage de ganse provinciale administratie gehuisvest is. Mercedes liet trouwens ook een eigen kerk met een crypte bouwen zodat zij en haar familie daar konden begraven worden in plaats van zich te moeten vernederen tot een teraardebestelling op de Recoleta begraafplaats (= de Pere Lachaise van Buenos Aires)

Bij onze verdere tocht richting Recoleta moeten we de Avenida 9^de Julio oversteken. Dit is niet zonder risico (zeker niet met 30 ongeorganiseerde toeristen) omdat die avenida 140 m breed is. Dat was tot voor kort de breedste avenida ter wereld. Die eer wordt nu opgeëist door Brazilia maar er wordt nog over geruzied (what’s new tussen Argentinië en Brazilië??). Om zo’n brede avenida te bouwen werden gewoon 2 blokken van het rastersysteem van de stad afgebroken om plaats te maken voor stroken voor auto verkeer (snel doorgaand verkeer, traag lokaal verkeer en busstroken) . Martin vertelt ook over de huidige financiële toestand van het land en zijn bevolking. Het gaat duidelijk niet goed en Martin verwijt de opeenvolging van regeringen slecht beleid. De inflatie is bv. torenhoog (48% voor 2018, 18% in 2017 en 43 % in 2016). De lonen worden natuurlijk aangepast, maar niet snel genoeg om gelijke tred te houden. Hierdoor stelt Martin dat de mensen in 2018 een reëel loonverlies van 15% ondergaan hebben. Dit leidt tot veel stakingen en betogingen. Martin zegt bv. dat vandaag de leraars het werk neergelegd hebben, morgen zullen het anderen zijn en de dag nadien weer anderen. Hierdoor komt men in Buenos Aires aan een gemiddelde van 2 betogingen per dag. Dat zijn cijfers waar zelfs Brussel de duimen moet voor leggen …. alhoewel die toch ook aan 600 per jaar zitten. Nog een ander voorbeeld van de voorthollende inflatie is de kost van de elektriciteit. De elektriciteitsrekening is de laatste 3 jaar met maar liefst 1600% gestegen. Misschien moet onze Belgische oppositie hier eerst een oplossing komen uitwerken vooraleer ze de Belgische burgers helpen.

Martin vertelt ook over het Peronisme dat zowel door extreem rechts als door extreem links gehaat wordt. En alsof externe haat nog niet voldoende was, zit de Peronistische beweging ook nog opgescheept met enorme interne schisma’s tussen de linkse en de rechtse strekkingen en alle mogelijke schakeringen er tussenin. De conversatie brengt ons naadloos bij Evita Peron ook al omdat van Juan Diego Peron zelf bitter weinig geweten is. Men weet niet goed wie hij was, waar hij vandaan kwam, wat zijn familiale situatie was, enz. We weten wel dat hij fascistische neigingen had (zonder echt met de Nazi’s mee te heulen), goede zaken gedaan heeft toen hij Minister van Werk was (vakbonden toegelaten, minimum loon ingesteld, sociale zekerheid en gezondheidszorg uitgebouwd, enz) en dat hij erg verstandig, sluw, gewiekst, enz. was. Maar wie de man eigenlijk was blijft in de grijze zone. Evita daarentegen is veel kleurrijker. Wat een leven en wat een hiernamaals!! Ik zal er waarschijnlijk eens een boek over lezen (als ik door mijn huidige literatuur ben) en raad, na wat ik vandaag allemaal gehoord heb, iedereen aan ook eens een degelijk historisch verantwoord boek over Evita te lezen. Een voorsmaakje: ze werd geboren als bastaarddochter van oligarch en simpele (maar waarschijnlijk mooie) moeder op de buitenrand van de samenleving en van Buenos Aires. Op 16 jarige leeftijd trekt Eva Duarte naar Buenos Aires om de kost te verdienen als actrice (kwatongen beweren dat dit slechts haar bijberoep was). Na een tijdje komt ze Juan Diego Peron tegen. Hij is op dat moment een wat obscuur generaaltje (deel van de op dat moment aan de macht zijnde militaire dictatuur en weduwnaar van zijn eerste vrouw die in onduidelijke omstandigheden overleden is). Juan Diego is belast met het organiseren van een benefiet concert voor slachtoffers van een aardbeving en Eva is een actrice. Van het een komt het ander en ze trouwen. Eva is erg charismatisch maar overlijdt op 33 jarige leeftijd aan baarmoederkanker. De volksverering is zo groot dat drie miljoen mensen naar haar begrafenis komen en dat beslist wordt haar te balsemen en op te baren in een mausoleum a la Lenin. Dezelfde taxidermist als diegenen die ook Lenin er permanent goed deed uitzien wordt aangesproken en Evita wordt in een glazen kist opgebaard. Na de val van Juan Diego ten gevolge van een militaire coup vreest de dictatuur een aanbidding van Evita en wordt dus beslist haar te laten verdwijnen. Dit is echter niet zo makkelijk want ze zal niet vergaan omwille van de parafine die de plaats ingenomen heeft van de natuurlijke weefsels. De dictatuur beslist dus Evita van haar glazen kist naar een gewone houten kist te verhuizen en de kist in een bestelwagen van de ene kant naar de andere kant van de stad te laten vervoeren. Dit gebeurt gedurende 6 maanden zonder problemen maar na 6 maand begint men bloemen onder de bestelwagen te vinden. Er is dus een lek en de dictatuur beslist het over een andere boeg te gooien. De kist met “parafin Evita” wordt in de kelder van een theater samen met andere theater attributen gedeponeerd. Na een tijdje beginnen aan de ingang van het theater bloemen te verschijnen. Er is dus weer een lek en er wordt dus beslist het lijk van Evita aan een kolonel te geven. Die was al vanaf de start vrij labiel en werd er niet beter op door een 2 jarig verblijf van paraffine Evita in zijn kelder. Als ook bij zijn voordeur bloemen opduiken wordt het voor onze kolonel allemaal wat te veel en pleegt hij zelfmoord. Dan komt een andere kolonel aan de beurt. Die laat parafin Evita in zijn bureau zetten, kwestie van ze te kunnen tonen aan bezoekers . Dat is het moment waarop het Vaticaan in actie schiet. Ze hebben een begraafplaats in Milaan en bekomen dat Evita er begraven wordt. De afgezette Juan Diego Peron zit ondertussen in ballingschap in Madrid waar hij zijn gekwelde hart verzorgt door met Isabella te trouwen. Om zijn eeuwige liefde duidelijk te maken wordt Evita’s lichaam opgegraven in Milaan en naar Madrid gebracht. Na 20 jaar ballingschap in Spanje mogen Juan Diego en Isabella terugkomen naar Argentinië om deel te nemen aan de verkiezingen. Lijsttrekker Juan Diego en zijn running mate Isabella worden met 60% van de stemmen verkozen maar ze hebben moeite een zekere eenheid binnen de Peronistische partij uit te stralen. En plots sterft Juan Diego waardoor zijn vice presidente Isabella aan de macht komt. Die heeft echter geen kaas gegeten van politiek en mist het charisma van Evita dus laat ze haar opnieuw opgraven en verhuizen van Madrid naar Buenos Aires hopende dat Evita’s charisma op haar zal afstralen. Dat gebeurt niet en bij de volgende coup wordt Isabella afgezet en wordt besloten Evita weer te begraven. Er wordt besloten Evita op Recoleta in haar familiegraf en onder haar meisjesnaam (Duarte) te begraven. Men hoopt dat dit in alle anonimiteit kan gebeuren maar neemt toch geen enkel risico en begraaft haar 20 m diep met gewapend beton erover zodat niemand op het idee komt haar weer boven te halen. Dit plan werkt …. Een beetje want tot op heden is Evita’s graf veruit het populairste graf van gans de Recoleta begraafplaats. Tot daar de toer met City Walks en tijd om over nog wat andere zaken te rapporteren.

Na het bezoek aan de Recoleta begraafplaats eten we in een microbrouwerij in de buurt, wisselen wat Euro’s in ARS (43 ARS voor 1 Euro) en wandelen naar de metro (we worden pro’s in deze vorm van openbaar vervoer) waarmee we nr Centro Cultural Borges gaan om ticketjes voor de tango show van vanavond te kopen. Nog een geluk dat we niet zonder tickets vanavond opdagen want er zijn nog slechts een paar plaatsjes over. Daarna wandelen we naar de colleccion Amalia Lacroze de Fortabat . Deze collectie is een beetje een allegaartje vooral van Argentijnse artiesten van allerlei slag (van pointillisme tot installaties) maar er hangt ook een Breughel (de volkstelling in Bethlehem = Vlaanderen in de winter) een Chagall, een paar tekeningen van Klimt, een William Turner (= San Marco plein). Kortom zeker de moeite om eens te bezoeken ook al omdat het voor gepensioneerden gratis is en we moeten zelfs niet bewijzen dat we gepensioneerd zijn … ze zouden toch een geste kunnen doen en ons paspoort vragen.

We lopen van het museum door tot aan de Puente de la Mujer . Die brug is onmiskenbaar ontworpen door Calatrava. De vorm geeft een goede eerste aanwijzing en het feit dat de gebruikte materialen al serieus onder de tand des tijds te lijden gehad hebben is het ultieme bewijs. Het is nu rond 6 uur en de hitte (het moet bij de 30 graden zijn) is stilletjesaan het perfecte excuus om een frisse pint op een van de terrasjes die de Puerto Madero rijk is te nuttigen. Men zegt altijd dat iedere pint een boterham is. Dat is maar goed ook want we kunnen niets deftigs eten vooraleer we naar de tango show kunnen omdat de meeste restaurants maar om 8 uur openen. De tango show is in een klein theatertje in de Centro Cultural Borges dat zelf gevestigd in de Galleria Pacifico. We kunnen de tango show goed volgen omdat het theatertje zo klein is. De dansers en de zanger worden begeleid door 3 muzikanten (piano, bandoneon en contrabas). Ze spelen werken van Piazzola en andere tango componisten waarop de dansers hun ding doen. Ze zijn fenomenaal. Om te doen wat die doen mag men geen rug- of knie- of enige andere pijn hebben en als een gewone sterveling zonder rug-, knie of enige andere pijn zou doen wat zij doen zou een knie-, rug- en een paar andere operaties het gevolg zijn. Het enige dat we minder smaken in de show is de zanger. We denken echter dat hij de baas is en dat zijn deelname derhalve buiten kijf staat.

Na de uur durende show gaan we snel nog iets eten in een naburig Italiaans restaurant en laten ons dan met de taxi naar ons hotel brengen. We moeten namelijk vanavond nog de valiezen pakken want morgen ( = gisteren) worden we om 6 uur opgehaald om naar onze vlucht naar Bariloche in het hart van de Lake District gebracht te worden.