Deze 237 km lange tocht (met een goede 5000 hoogtemeters) is weer eens een zeer mooie ervaring geweest. De tocht bracht ons door zeer gevarieerde landschappen met gemanicuurde wijngaarden in de streek van de Cotes de Gascogne befaamd door de Floc en de Armagnac, grote landerijen met mais of koren en mooie bossen met oude eiken of met dennenbomen. We liepen door eeuwenoude stadjes en dorpjes, zagen mooie kapelletjes en lelijke kerken en ontmoetten mensen van allerlei slag. We verbleven in goede hotelletjes en vooral in soms erg mooie B&B’s met zeer vriendelijke eigenaars (één uitzondering niet te na gesproken). We hadden een goede chauffeur die ons vellig naar het beginpunt en van het eindpunt (terug)bracht. We hadden ook een chauffeur van de bezemwagen die niet alleen de bagage van punt A naar punt B bracht, maar ook altijd stipt op de afgesproken plaatsen was en bovendien vooraf de scouting van restaurants deed. Mede daardoor hadden we steeds zeer lekkere maaltijden. Hopelijk laat dit niet te veel zijn sporen na. Mogelijks verliep de tocht voor een stap-purist wat te veel via verharde wegen maar anderzijds was dit, gezien de weersomstandigheden, maar goed. Waar de wegen niet verhard waren, waren ze quasi altijd modderig, soms zo erg dat we er centimeters diep inzakten.

Dit brengt me naadloos bij het weer. Uiteindelijk kunnen we niet al te veel klagen over het weer. Natuurlijk hebben we eens een hele dag regen gehad, natuurlijk hebben we een aantal keer de paraplu’s moeten opentrekken om ons te beschermen tegen een bui, natuurlijk hebben we twee keer met ons hoofd in de wolken gelopen maar wat kan men verwachten als men 10 volle dagen in het voorjaar buiten loopt? Ja, het had droger kunnen zijn, maar gans Europa klaagt over onstabiel weer. Het had ook zonniger kunnen zijn, maar dan was het (veel) warmer geweest en dan hadden we daarover geklaagd.

Conclusie: We hebben een zeer mooie tocht achter de rug. Niemand heeft zich pijn gedaan (ook niet na een uitschuiver in de laatste rechte lijn), niemand heeft meer dan een paar ongemakken (gehad). We kunnen, mogen en zullen dan ook niet klagen. Dat is trouwens de algemene les die ik voor mezelf zou willen trekken uit deze en andere tochten. Men kan wel altijd over iets klagen, maar waarom zou men dat doen? Klagen brengt geen verandering en is dus niet nuttig. Ofwel kan men aan een situatie iets veranderen en dan moet men dat daadwerkelijk doen ofwel kan men aan een situatie niets veranderen en dan houdt men de bek in de pluimen. Waarom zouden we trouwens klagen als een 75-jarige dit alles zonder verpinken (en soms als een dartel veulen) gepresteerd heeft. De tweede jongste heeft trouwens ook niet geneut, getsiept of gepleut.

Ik hoop dat jullie vanop afstand ook een beetje kunnen genieten hebben van onze kleine avontuurtjes. Ik had gehoopt onderweg regelmatig foto’s te posten, maar dat is er niet van gekomen. Onder het motto “één beeld zegt meer dan 1000 woorden”, heb ik een serie foto’s (als het voorgaande klopt zou ik me loeten beperken tot 15 foto’s maar dat is niet gelukt) op de website geplaatst. Hopelijk krijgt ge hierdoor een beter idee van wat we zoal gezien hebben. Als ge alle foto’s wilt zien zult ge u naar de Wijnberg moeten verplaatsen. Gelukkig ligt de Wijnberg echter niet in de Pyreneeën.

Tot in den draai