Vandaag is het de bedoeling de kers op de taart te zetten. Na een lange (200 km) aanloop die, ondanks het feit dat er best wel pittige hellingen inzaten, niet meer dan heuvelachtig kan genoemd worden, kwam het echte werk aan de beurt. Dit is grotendeels te “danken” aan het feit dat Saint Jean Pied de Port maar op een goede 150 m hoogte ligt en de pas in de Pyreneeën waar we vandaag over moeten meer dan 1400 m hoog is. De naam van het stadje komt daar trouwens van: “Pied de Port” betekent “aan de Voet van de Portus = Poort = col”. We krijgen daardoor een deftig aantal hoogtemeters voorgeschoteld. Ook de algemene afstand is met zijn meer dan 25 km niet te versmaden. Dit alles brengt met zich mee dat we relatief vroeg (7:15) willen ontbijten zodat we alles netjes in de koffer van de auto kunnen stoppen en toch nog op een redelijk uur (8:30) kunnen vertrekken.

Ondanks het feit dat Meteo France reeds meer dan een week aangeeft dat het vandaag mooi weer gaat zijn (als enige stabiele dag in een lange rij van weken van instabiliteit), zijn we er niet gerust in. We vinden de donkere wolken boven Saint Jean Pied de Port en de omliggende bergen geen goed voorteken. We zijn echter nog niet goed de Porte d’Espagne door of blauwe stukken lucht beginnen zich te manifesteren. De blauwe stukken lucht zijn echter niet de enige zaken die zich manifesteren. Ook het relief manifesteert zich onmiddellijk na het verlaten van Saint Jean Pied de Port. Wilfried meende zich dan wel te herinneren dat de eerste paar kilometers vrij vlak waren … maar hij dwaalde. Het gaat onmiddellijk en zonder ook maar een paar meters respijt, steil omhoog. Ter verdediging van Wilfried, het zou kunnen zijn dat hij een andere weg nam toen hij 25 jaar geleden de eerste etappe van zijn Camino de Compostella deed. Ik herinner me namelijk gelezen te hebben dat er een “Chemin de la Montagne” en een “Chemin de la Vallée” bestaat. De eerste is steiler, klimt hoger maar heeft minder last van druk verkeer. De tweede volgt de Route Napoléon (die de vroegere Romeinse weg volgt) is vlakker (die Romeinen en Napoléon waren ook geen kwieten) maar wordt tegenwoordig door de meeste stappers (en door GR) niet meer gebruikt omdat er zeer veel verkeer langs die weg gaat.

Wilfried laat dat allemaal niet aan zijn hart komen en stapt er als een jong veulen op los. Het lijkt erop dat “Blootvoet” gelijk had als hij het over aardstralen had (iets minder aandachtige lezers of aandachtige lezers met een problematisch korte termijn geheugen kunnen naar het verslag van Dag 10 teruggrijpen om beter te begrijpen wat ik bedoel). Er moeten hier aardstralen aan het werk zijn, die Wilfried zoveel energie geven dat hij zich minstens 25 jaar jonger voelt.

Na 5.5 km (Hontto) heeft de zon zich door de meeste wolken gebrand en begint ze vervolgens aan onze huid. Gelukkig hebben we ons met Factor 50 ingesmeerd (Meteo France had toch gezegd dat het zonnig zou worden) maar we moeten maar kortstondig op de verwezenlijkingen van de cosmetische industrie rekenen omdat we kort voor de middag (= rond de 1100 m) alweer met ons hoofd (letterlijk) in de wolken lopen. Dit is niet allemaal slecht, want de steile klim doen in volle zon is echt geen pretje. Wat ook minder prettig is, is de drukte. Al in Saint Jean Pied de Port valt de drukte op (in vergelijking met de andere stadjes die we op deze tocht mochten bezoeken). Die drukte is er door “gewone” dagjestoeristen maar ook door de grote aantallen stappers die naar Saint Jean Pied de Port komen om hun tocht te beginnen. Dat komt door het feit dat er een treinverbinding is (= erg nuttig wanneer men een lineaire wandeling wil doen). Op de camino is het hierdoor een drukte van jewelste. Volgens de laatste statistieken vertrekken jaarlijks 60000 stappers met rond de 1000 per dag in september. Dat betekent dat er steeds voor of achter ons stappers lopen. Wat een verschil met de Camino del Norte, die we vorig jaar deden of zelfs Le Puy naar Conques het jaar daarvoor. Dit heeft een impact op de stilte die iedereen toch wel in min of meerdere mate zoekt. Het feit dat men altijd wel iemand ziet brengt ook een aantal praktische ongemakken mee … vooral voor de vrouwelijke stappers en dat is naar mijn schatting toch wel rond de 50% van de totale populatie).

Ik wil echter niet te lang bij de negatieve aspecten stilstaan ,omdat er zoveel positieve punten zijn. De vergezichten zijn prachtig … ondanks of misschien juist door het wisselende weer. De flora is erg mooi en in het departement fauna zijn zowel wilde als gedomesticeerde dieren vertegenwoordigd. Er zijn kuddes koeien, geiten en schapen die de weiden begrazen maar er zijn ook wilde (?) poneys en allerlei roofvogels (gieren, wouwen, …) die geduldig rondzweven op de thermiek. Ik hoop dat die niet wachten tot wanneer er iemand van ons kleine gezelschapje te uitgeput is om zich doeltreffend te verdedigen.

Nadat we ons broodje opgegeten hebben is de zon weer verdwenen en laten de gevolgen van het stilzitten zich voelen: we zijn stram en we hebben het allemaal koud. Zelfs ik doe 10 minuutjes mijn KaaWeetje aan om weer wat warmte in mijn knoken te krijgen. Daarna kunnen we er weer in ons T-shirtje tegen. Op die manier bereiken we het dak van de etappe en van de hele tocht: 1430 m. We zijn nu in Navarra (één van de 4 Baskische provincies in Spanje) aangekomen. Spanje ligt aan onze voeten en de lange tocht tot in Santiago de Compostella ligt aan de voeten van de vele stappers die hier passeren. Of ze het halen is niet zeker. Ik heb vandaag veel mensen gezien die het volgens mij niet (of toch in ieder geval zeer moeilijk gaan krijgen).

Nu hebben we de keuze tussen 2 afdalingen: de ene volgt een steil pad door het bos, de andere volgt een geasfalteerde weg. Ik heb ergens gelezen dat bij regen de weg aangeraden wordt, maar aangezien het niet regent kiezen we bij unanimiteit voor de bosweg. Die gaat inderdaad bij momenten erg steil naar beneden, maar niemand gaat tegen de vlakte tot Wilfried, terwijl ik met “de blootvoet” babbel over energie van de aarde krijgen wanneer met blootsvoets loopt, over een platte steen wegglijdt. Hij heeft zich gelukkig geen pijn gedaan en dat zijn kleren wat bemodderd zijn is niet erg. Het is toch de laatste dag en zo ziet hij er, zo mogelijks, nog echter uit. Vijf minuten later staan we voor het klooster van Roncesvalles dat imposant uit de bossen naar voren treedt. We wassen onze schoenen zo goed en zo kwaad als het kan in het riviertje en besluiten het toeristisch bezoek van het klooster uit te stellen tot morgen. Nu hebben we een grote pot bier (Wilfried een Chouffe en ik een Erdinger) of een stuk chocoladetaart (Gertrude) verdiend.

Na de douche is alle vermoeidheid uit de ledematen weggespoeld en is het tijd om de voetjes onder tafel te steken. We genieten van alles dat ons voor een zeer schappelijke prijs voorgeschoteld wordt en beëindigen de avond op traditionele wijze: met het schrijven van de blog en dromen over zonovergoten landschappen met schaapjes die aan de omheining staan te drummen om geteld te worden.

Slaapwel