We hebben ons lesje geleerd. Gisteren waren we er gerust in, het weer zou wel goed worden (zoals de vorige stapdagen) en dat was een grote misrekening. Nu zijn we er helemaal niet gerust in …. en terecht. Het regent tijdens ons ontbijt niet maar gaat het zo blijven? En neen, het blijft niet zo want het eerste broodje is amper van confituur voorzien of de eerste druppels vallen al. Dat ziet er dus niet goed uit. Gelukkig heb ik, als door de goddelijke voorzienigheid, tijdens het samenstellen van de verschillende etappes, maanden geleden, twee opties voor vandaag gemaakt. Bij de ene optie (waarop ik rekende) bracht Nelly ons terug naar Aroue en stapten we van daar naar Larceveau. Dit zou dan wel een stevige (een kleine 30 km) tocht zijn, maar ik rekende erop dat de mooie uitzichten op de zonovergoten natuur de “stevigheid” van de etappe zouden goedmaken. Bij de andere optie zouden we uit St Palais vertrekken en “rechtstreeks” naar Larceveau gaan. Die optie hield ik achter de hand in het onwaarschijnlijke geval dat het weer slecht zou zijn. Jammer genoeg blijkt deze morgen dat dit scenario dan toch niet zo onwaarschijnlijk is. Ik moest dus nu mijn medestappers overtuigen dat ze zich content moesten stellen met slechts 16 km … en rarara … het voorstel wordt unaniem aanvaard.

Na een broodje met hesp en kaas gekocht te hebben bij de door Francois aangeraden lokale bakker vertrekken we. Het is fris (niet koud want ik kan het stellen met een gewoon T-shirtje) maar het ergst is de gestage regen. De enige variatie is de overgang van lichte naar zware regen en terug naar lichte regen. Een echte stortvlaag of een onweer blijven ons gespaard en daar zijn we niet rouwig om. We krijgen twee types van wegen voorgeschoteld: begaanbare tarmac en (quasi) onbegaanbare modderpaadjes. Onder normale omstandigheden hebben we een uitgesproken voorkeur voor onverharde wegen maar nu is dit niet zo, omdat ze zeer moeilijk begaanbaar zijn. De (modder)paadjes zitten soms verborgen onder grote waterplassen of, op één bepaalde plaats … maar wel van meer dan 1 km lang, zelfs onder een beekje. Aangenaam is anders maar een mens moet er iets voor over hebben om een volle aflaat te verdienen.

Vandaag is nochtans een speciale dag omdat we Ostabat passeren. Dit dorpje was in de middeleeuwen cruciaal voor de pelgrims, omdat op die plaats 3 pelgrimsroutes (die van Parijs over Tours en Bordeaux, die van Vezelay over Limoges en die van Le Puy en Velay over het Centraal Massief) samenkomen. In feite was Ostabat niet alleen belangrijk voor de pelgrims maar voor iedereen die om één of andere reden naar Spanje wou. De pelgrimsroutes en (handels)routes waren toen namelijk de enige wegen die in die tijd bestonden. De samenkomst van die wegen wordt aangegeven door de “Stèle de Gibraltar” (niets te maken met Gibraltar = het aanhangsel van Zuid Spanje, maar alles met het Baskische woord Chibaltarem dat een verbastering van de naam van het nabij gelegen heiligdom Salvatorem was). Onmiddellijk na de stèle gaat het steil omhoog naar een fantastisch uitzichtpunt (zonder uitzicht dankzij de wolken en de regen) en met een klein kapelletje. We stappen dus onverdroten verder tot op een plaats waar we onder een afdak aan een jachthut ons boterhammetje kunnen opeten.

Iets voor 3 uur kunnen we dan Nelly bellen met de boodschap dat we bijna ter bestemming zijn. We zijn de kapel van Haranbeltz voorbij gestapt zonder een echt bezoek omdat we van plan zijn met de auto naar deze plaats terug te keren. We hebben geluk, want die bezoeken kunnen enkel op dinsdag en donderdag tussen 14:00 en 18:00. De Haranbeltz kapel werd een 1000 jaar geleden met de afbraakmaterialen van de vroegere heidense tempel gebouwd. De eenvoudige kapel werd over de jaren heen opgesmukt (vooral tijdens de 16^de en 17^de eeuw) met een beschilderde houten “binnenkerk”. De beschildering en het St Nicholas retabel is niet echt grote Kunst maar doet vreemd genoeg “uit het hart” en niet kitscherig aan. Het kapelletje is sinds de middeleeuwen eigendom van de 4 families die in het gehucht, waar het kapelletje staat, wonen en er is dus geen dwingende reden geweest om het kapelletje te vergroten en te “moderniseren”. Deze “vergrootwoede” heeft hier dikwijls de sobere schoonheid van de oorspronkelijke Romaanse gebouwen verknald. We krijgen een woordje uitleg van een vrijwilliger / lid van de associatie die zich bezig houdt met het in stand houden van het kapelletje. Een paar jaar geleden nog werd gedurende 1.5 jaar een restauratie gedaan om alle zwartgeworden middeleeuwse vernis die over de fresco’s aangebracht was met oorstokjes weg te nemen.

Na het bezoek aan Haranbeltz bezoeken we ook nog het “Centre d’interprétation de stèles discoidales”. Stenen grafmonumenten van gemiddeld 1 m hoog waarbij het bovenste stuk cirkelvormig is en de basis een rechthoek uit de hele streek zijn hier samengebracht. Een aantal video’s in het museum geven vermoedelijke verklaringen voor de verschillende symbolen die men kan aantreffen op de grafmonumenten van honderden jaren geleden.

Dit bezoek sluit, na het sportieve tijdens de dag, het culturele aspect af. Nu is het hoog tijd voor een warme douche, wat verse kleren en een gezellig samenzijn met 4 andere gasten van onze (baai de weei schitterende) B&B. De eigenaars (een ex-bedrijfsleider en zijn echtgenote, een ex-“professeur”) brengen ons olijven en een paar toastjes met rilletes en een aperitief naar keuze. Het gesprek gaat over koetjes en kalfjes, maar vooral over stappen omdat de 4 andere geen stappers zijn maar wel op korte tijd expert in alle facetten van het stappen willen worden. Wilfried dist hen met graagte allerlei verhalen uit zijn rijk gevuld stappersverleden op. Al met al een interessante avond rond een schitterend menu (asperges met een Hollandse saus, een Baskische kalfsschotel, schapenkaas en aardbeien met mascarpone). Een mooie afsluiter voor een zo zo stapdag.

Morgen zou het weer beter moeten zijn dan vandaag (= niet moeilijk) en doen we een alternatieve approach naar Saint Jean de Pied de Port. Deze approach zou twee voordelen kunnen geven: meer verharde wegen en een onovertroffen zicht op de vallei van St Jean de Pied de Port. Het eerste is zeker omdat ik me niet kan inbeelden dat men overnacht die tarmac zal opgebroken hebben. Het tweede zal afhangen van de weergoden. We zullen eens dromen over zonovergoten vergezichten. Misschien helpt dit.