Gisterenavond werd ik voor een hartverscheurende keuze geplaatst. Ofwel kon ik mijn blog schrijven en op die manier aan de verwachtingen van de trouwe lezersschare voldoen ofwel kon ik naar een doelpuntloze flauwe wedstrijd van de “toekomstige wereldkampioenen” tegen Portugal, via een slechte Internet verbinding, kijken. Ik heb ….. voor het laatste gekozen en boet nu voor mijn slechte keuze door deze morgen wat vroeger uit mijn nest te moeten kruipen en door nu ook nog een stukje van het relaas van gisteren te moeten opschrijven (samen met het relaas van vandaag).

Deze ochtend (= gisteren) is het ritueel hetzelfde van iedere morgen: naar buiten kijken, wat teleurgesteld zijn, via Meteo France en de Buienradar kijken of wat we in het echt gezien hebben overeenstemt met wat de weersvoorspellingen zeggen en dan nog eens kijken of er sinds de eerste observatie nog niets veranderd is dat meer overeenstemt met wat we hopen te zien. Het resultaat is deze ochtend hetzelfde als iedere ochtend. Het is grijs maar droog. Het enige verschil met de vorige ochtenden is dat het nu vrij mistig is. Misschien wordt het beter tijdens het ontbijt, of misschien in de loop van de ochtend. We blijven optimistisch.

We bestellen een broodje voor de middag in ons hotelletje. Men kan het spul niet echt een broodje noemen. Het is een half brood met een dikke snede Bayonne hesp en een snede kaas erop. Hiermee zullen we op een stevige namiddagwandeling voorbereid zijn. Voor we op stap gaan geef ik Nelly nog de GPS coördinaten van een aantal bezienswaardigheden in de buurt van de GR die door haar alleen of door ons allemaal samen kunnen bezocht worden. Gedurende het grootste deel van de ochtend zien we de zon strijd leveren met de mist, maar het duurt tot kort voor de middag dat Wilfried roept dat hij zijn schaduw begint te zien. Daar zijn we allemaal gelukkig om. Een kinderhand is gauw gevuld, nietwaar?

Onderweg komen we een 10-tal stappers tegen. De meesten hebben we al vroeger ergens gezien maar meestal hebben we geen idee waar of wanneer. Het parcours van deze morgen is erg heuvelachtig. Het is duidelijk dat we dichter in de buurt van de Pyreneeën komen. Volgens de Topo gids en volgens pancartes langs de weg zouden we op een aantal plaatsen de besneeuwde toppen van onder andere legendarische Ronde van Frankrijk cols (Tourmalet en Aubisque zullen wel door iedereen gekend zijn) moeten zien, maar de mist steekt hier echter vakkundig een stokje voor. Naast de collega stappers hebben we vandaag ook een andere lotgenoot. Op een boerderij niet ver na het vertrek hebben we een grote witte hond gezien. Die is met ons (en de andere stappers) beginnen meelopen en die heeft ons gedurende minstens 15 km gezelschap gehouden. Ik neem aan dat hij ergens de bus terugneemt want 30 km per dag zou echt een hondenleven zijn..

We stappen een aantal kerkjes binnen (Larreule, Louvigny, St Quitterie, Pomps, enz) maar zijn steeds weer teleurgesteld. Men heeft het hier meestal nodig geacht de oorspronkelijk kleine, sobere Romaanse kapelletjes uit te breiden tot laat 18^de of vroeg 19^de eeuwse gebouwen versierd met geverfde geometrische figuren en met heiligenbeelden gemaakt met veel plaaster, maar met weinig ziel noch deskundigheid. Een beeldenstorm zou hier goed doen maar ik vrees dat we buiten IS militanten daar niemand meer warm kunnen voor maken. Het voordeel van die kerken is echter wel dat ze meestal een muurtje of een trapje hebben waarop vermoeide stappers wat kunnen rusten of pick-nicken. Over het aantal pick-nick plaatsen kunnen we vandaag trouwens niet klagen. Op regelmatige afstanden zijn er onder de bomen banken en tafels opgesteld die het leven van de stapper makkelijk maken. Op één plaats zijn zelfs een paar hangmatten tussen de bomen gehangen waardoor zelfs een siësta tot de mogelijkheden behoort.

Rond 3 uur zijn we in Pomps waar we Nelly op post vinden waardoor we naar het Kasteel van Morlane kunnen rijden. Dit middeleeuws kasteel, een paar km buiten de GR route, is gevestigd in een nog zeer middeleeuws aandoend stadje (dorpje). De welstellende advocaat Ritter uit Pau kocht het (vervallen) kasteel en bekostigde de gehele restauratie. Zijn erfgenamen vragen nu 5 € ingang om het kasteel te bezichtigen. Eén grote kamer is ingericht als het bureau van Mr. Ritter en een andere kamer als de leefruimte die in orde gehouden wordt door Mevr. Ritter. In beide kamers zijn plezante animaties voorzien. Men kan ook op de donjon gaan vanwaar men een prachtig zicht heeft op de omgeving (het kasteel zelf staat al op een alleenstaande heuvel) en op het dorp.

Na Morlane gaar het naar de Chapelle de Caubin. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. De Madame van de GPS van de auto geniet niet meer ons vertrouwen nadat ze Nelly deze morgen bijna tot in Pau geleid had met de coördinaten van Morlane (een sluitende uitleg hebben we nog steeds niet), de wandel GPS stuurt ons met de auto op paadjes voor stappers, de kaart van Zuid Frankrijk is niet gedetailleerd genoeg om de kleine wegjes waarop de kapel staat te tonen, de kaarten in de Topogids zijn misleidend omdat ze de GR 65 als hoofdweg tonen, etc. Na een tijdje sukkelen door de heren vooraan en giechelen door de dames achteraan in de auto staan we uiteindelijk toch voor de Chapelle de Caubin. Het is maar goed dat we hardnekkig geweest zijn want de kapel is zeer mooi gelegen en zeer mooi (= sober) op zich. Na Caubin gaan we ook nog naar de Chapelle de Cagnes, opnieuw een mooi kapelletje. Samen verdrijven deze 2 kapelletjes de slechte indruk die we vandaag (en de vorige dagen op sommige plaatsen) opgedaan hadden.

Nu is het tijd om naar ons B&B te gaan. De Madame probeert ons vertrouwen te herwinnen door ons foutloos ter plekke te brengen. We worden vrij koeltjes ontvangen door de vrouw des huizes. Deel van haar koelte is te wijten aan haar land van afkomst (= Engeland) en haar gebrek aan kennis van de taal van Molière. Ze zegt ons echter dat haar zoon Frans spreekt. Die zijn Frans is echter ook beperkt tot “Bonjour” en “Bonsoir”. De gebrekkige talenkennis van moeder en zoon zijn niet echt een probleem en jammer genoeg niet de enige problemen. Het feit dat er geen toilet op de kamer is (zoals beloofd) is een groter obstakel. Daarenboven kan de kamer niet verduisterd worden. Dat zou wel eens negatief kunnen zijn voor ons slaappatroon (achteraf blijkt dit een voordeel want ik moet door mijn keuze voor de Rode Duivels toch vroeg opstaan). Eens we ons daarover gezet hebben, besluiten we een pint beneden te drinken en hierbij maken we kennis met een Australische dame die 2 jaar geleden Saint Jean de Pied de Port tot Santiago gedaan heeft en nu goed op weg is tussen Le Puy en Velay en Saint Jean de Pied de Port. We maken ook kennis met Rachel. Rachel is een 90 kg zwaar Vietnamese hangbuikzwijn dat als huisdier dienst doet ten huize van onze B&B. Goed dat we Wilfried mee hebben want die kan ons de genetische antecedenten van Rachel uit de doeken doen. De zoon van de eigenares legt ons (in de taal van Shakespeare) uit dat Rachel genoemd is naar Rachel Welch. Jaren geleden zou Rachel Welch waarschijnlijk niet gediend geweest zijn met dergelijke grapjes. Misschien vindt ze het nu flatterend, ik weet het niet want het is lang geleden dat ik Rachel nog eens op het witte doek zag.

Op aanraden van de zoon gaan we naar een restaurant in Orthez genaamd La Casa. We eten daar erg lekker met een zeer lekkere fles lokale wijn (Appelation Béarn Domaine Lapeyre met 70% Tannat en 30% Cab Sauvignon van Salies). We kunnen dus tevreden op de dag terugkijken en morgen weer op stap.