Vandaag start de tocht met een rit naar Bordeaux. Ondanks het feit dat we niet van plan zijn die afstand te stappen heb ik Wilfried toch proberen te overtuigen vroeg genoeg te vertrekken. Onze valies en “onze” rugzak hebben we gisterenavond al aan Wilfried gegeven waardoor het schikken van de bagage al voor het echte vertrek kon gebeuren. Om 0600 zoeloe (voor de mensen die een militaire opleiding “genoten” hebben) zijn we dan ook klaar om de (auto)tocht te beginnen. Het ziet ernaar uit dat Frank Deboosere gelijk gaat krijgen en dat het een mooie dag gaat worden. Een lichte nevel hangt in de lucht, het is fris maar absoluut niet koud en alles laat vermoeden dat de zon zeer snel de bovenhand zal krijgen. En zo gebeurt het dan ook. We zijn nog niet goed en wel voorbij Broekzele of de zon heeft de meeste nevelslierten al weggebrand. Net voorbij Elio Di Rupo-land krijgen we te kampen met een paar kilometer mist maar die is snel vergeten en we kunnen onder een stralend zonnetje het gevreesde obstakel, dat Parijs toch altijd blijft, moeiteloos achter ons laten. We zijn vroeg genoeg vertrokken en het is zaterdag, dat helpt ook.

Ook na de pick-nick op een mooi rustplaatsje langs de autostrade gaat het probleemloos verder al dient gezegd dat de wolken een alsmaar dominantere rol beginnen te spelen. Wat oorspronkelijk maar hier en daar een wit stapelwolkje in een helder blauwe lucht was, wordt langzamerhand een donkergrijze lucht met hier en daar nog een streepje lichtblauw. Op zo’n 100 kilometer voor Bordeaux is het dan zo ver. Het begint wat te regenen, eerst nog aarzelend maar al vlug met volle overtuiging. En het wordt nog erger, zoals ze al op de radio gezegd hadden. Een paar kilometer voor ons is er zich een file aan het vormen. Dit is het gevolg van een aantal hoge bomen die blijkbaar net iets teveel wind hebben gevangen. Het gevolg daarvan is dat ze over een deel van de autostrade liggen waardoor het verkeer ernstig gehinderd is. Het is bovendien niet bij wat regen en wind gebleven, want door de overvloedige hagel is het hele landschap omgetoverd tot een winters tafereel. Op één bepaalde plaats ligt er zoveel fris groen, dat normaal aan de bomen thuis hoort, en liggen er zoveel heldere witte bolletjes op de linkerrijstrook dat die niet gebruikt kan worden. We zijn al dikwijls op wintersport vertrokken in een veel minder wit landschap. Voor ons blijft de schade gelukkig beperkt tot een dik half uur fileleed maar voor velen (onder andere de wijnboeren) is de schade enorm.

We rijden kort na 4 uur Bordeaux binnen. Nelly en Gertrude hebben een goed hotel voor ons gevonden aan de oever van de Garonne. Het hotel heeft een ondergrondse parking waar we de auto 2 dagen kunnen stallen en ligt op 50 m van een tramstation vanwaar we in een paar minuten in centrum Bordeaux staan. Op 200 m van ons hotel staat een futuristisch gebouw dat de Cité du Vin blijkt te huizen … misschien een goed idee voor het geval het morgen zou regenen. Na een langdurig “gevecht” met de automaat die ons ticketjes voor de tram zou moeten verschaffen, bemachtigen we de nodige kaartjes en kunnen we de rit naar het centrum maken. We willen naar het Office du Tourisme om wat specifieke informatie op te halen. Tezelfdertijd schrijven we ons in voor een geleide wandeling door het oude Bordeaux morgennamiddag.

Nu is de tijd aangebroken om eens over de dag te mijmeren onder het versterken (= laven) van de innerlijke mens. Tijdens die versterking krijgen we een afwisseling van regen en zon, iets wat volgens mij een voorafspiegeling is van wat we de komende twee weken zullen krijgen. We sluiten ons tochtje naar Bordeaux centrum af met een lekkere maaltijd in “La Belle Epoque”, een restaurant waar de tijd lijkt stilgestaan te hebben. Het bewijs daarvan zijn de faillence tegels op de muren en de zoldering die er, volgens de beschrijving op de menukaart, in 1880 aangebracht zijn. De tegels (en al de rest ook) zien er nog goed uit. Goed scoutingswerk van Nelly. De chef serveert hier une “Cuisine Traditionelle” wat hij voor mij mag blijven, doen want mijn kalfszwezeriken in een lillet (een lokale zoete wijn) saus en de kalfsmedaillon nadien mogen er zeer zeker zijn. Wilfried is ook tevreden met zijn St Jakobsschelpen met boudin. De dames hebben ook voor de kalfsmedaillons gekozen, maar hebben liever een dessert dan een voorgerecht. Iedereen is gelukkig en we kunnen dus naar “huis” waar de opname van de finale van de Champions League nog op mij staat te wachten. Ik zie, anderhalf uur na Simon Mignolet, hoe de eerste doelman van Liverpool (en préferré van de trainer) tot tweemaal toe zwaar in de fout gaat waardoor Real Madrid de derde maal op rij de beker in de lucht kan hijsen. Nu is het voor mij ook tijd om de schaapjes te beginnen tellen. Ik denk niet dat ik verder dan 3 geraakt ben en een paar uur later is de wekker er al om me tot de realiteit terug te roepen.