Beste trouwe lezers,

laat me beginnen met een verontschuldiging. Ik weet dat het lang geduurd heeft vooraleer deze laatste post gekomen is. Daar zijn allerlei verklaringen / excuses voor. Zo moesten we de kinderen (en kleinkinderen) gaan bezoeken, moest het gras gemaaid worden voor het weer eens regende, moest al een eerste autolading bruine bladeren verzameld en naar het containerpark gebracht worden, moest de correspondentie opgehaald (en voor 95% rechtstreeks in het papier afval gekieperd) worden, moesten een aantal administratieve zaken geregeld worden, moest de kachel aangestoken en aangehouden worden ... en .... moesten de voorbereidingen voor de volgende uithuizigheid (= maandag, vandaar dat het de moeite niet loonde om de vloerverwarming aan te zetten) getroffen worden. Het is echter niet allemaal slecht. Voor mij is het voordeel dat ik de “grote samenvatting” met wat meer afstand kan schrijven, voor jullie is het voordeel dat jullie wat kunnen bekomen hebben van mijn dagelijks gebrabbel (en dat jullie nu zeker weten dat dit de (voor deze reis) laatste post is).

Normaal trachten we een bestemming te kiezen die het midden houdt tussen natuur en cultuur. Ecuador & Galapagos hebben cultuur (pre en post Colombiaans) en natuur, maar het is duidelijk dat het aspect natuur de bovenhand had in deze trip. Dat is niet verwonderlijk (en was derhalve verwacht) met bijna de helft van de reistijd op Galapagos (8 dagen) en in de jungle (4 dagen).

De dieren op de Galapagos eilanden beantwoordden aan de (hoog gespannen) verwachtingen. We zagen inderdaad een hele reeks ongewone dieren (enorm grote schildpadden, enorm lelijke iguanas, enorm speelse zeeleeuwen, enz.) en konden hen inderdaad (zoals in de boekjes) tot zeer dicht benaderen, zowel te land als ter zee. Gertrude maakte hiervoor zelfs haar haar nat. Harro, Broeva. Het snorkelen was plezant al dient gezegd dat duiken plezanter is en dat het duiken in Azië plezanter was omwille van het warmere water, de nog grotere diversiviteit aan tropische vissen en de nog betere zichtbaarheid. Dat de zichtbaarheid meestal beperkt was tot 5 á 6 m (ipv 10 tot 20 m in Azië) was misschien het gevolg van het woelige water. Dit woelige water had trouwens niet alleen een impact op de zichtbaarheid onder water maar ook op ons algemeen welgevoelen boven water. We hadden op een grotere boot meer dan waarschijnlijk iets stabieler gezeten. Hoe veel stabieler weet ik niet, ten eerste, omdat ik geen cruisoloog ben en, ten tweede, omdat de grootste boot die in Galapagos toegelaten is maximum 100 man aan boord kan hebben. Dat is dan wel meer dan 3 keer meer dan op onze Lonesome George maar of dit betekent dat de boot 3 keer stabieler is, weet ik niet. Bovendien was onze Lonesome George een catamaran die in principe stabieler zou moeten zijn dan een schip met 1 romp zoals de boten met grotere capaciteit zijn. Conclusie: ik weet het niet, maar had het belang van het tijdstip van het bezoek (september staat niet bekend om zijn rustig weer) onderschat, zeker voor zeeziekte gevoelige personen als wij.

Het vasteland van Ecuador was dan weer een grote onbekende. We wisten niet goed wat te verwachten op onze meer dan 3000 km lange rondrit, maar we hebben er wel van genoten vooral van de natuur maar ook van de cultuur.

Zo was er de trip in de jungle, die erg goed meegevallen is. We waren in Borneo en in Maleisië al een paar dagen in de jungle getrokken, maar Ecuador was om allerlei redenen anders. We zaten bv verder van de bewoonde wereld, we zagen andere dieren, we bezochten die dieren op een andere manier en we bezochten ook gedurende driekwart dag een lokale gemeenschap. We zagen zeer veel verschillende dieren in hun natuurlijke habitat al deden ze hard hun best om zo weinig mogelijk op te vallen. Dat zou hen goed gelukt zijn, hadden we geen uitstekende gids gehad. De kleurrijkste vogels (macaus, toekans, ara’s, enz.) waren, naar onze smaak, wat ondervertegenwoordigd in vergelijking met een aantal minder spectaculaire soorten maar camouflage is hun goed recht ... en meestal van levensbelang voor hen.

Naast de jungle waren er natuurlijk ook de “highlands” en die waren inderdaad erg “high”. Onze wandelingen rond het Cuicocha meer, langs de watervallen in Banos, in het Las Cajas park, aan de Quilotoa en de Cotapaxi (slapende) vulkanen waren allemaal in de buurt van de 4000 m met de 5100 m hoge lagune op de Chimborazo als absoluut hoogtepunt. De zelfvoldoening na iedere sportieve “prestatie” was groot, omdat er iedere keer weer hard moest gezwoegd worden zowel omwille van de ijlheid van de lucht als omwille van onze povere conditie. Gelukkig was Christian meestal bij (= een eindje vóór) ons en waren alle padenzeer goed onderhouden en aangegeven. (dat was op bepaalde forums anders aangegeven).

Op het vlak van de cultuur was er natuurlijk Ingapirca met zijn overblijfselen van Cañari en Inca civilisaties en waren er de vele kerken die de Spanjaarden in de plaats van de bestaande tempels neerpootten. De historische centra van Cuenca en Quito zijn aangename plaatsen, maar al bij al overtreffen naar onze smaak zowel de ruïnes als de nalatenschap van de Spanjaarden in Peru of Mexico wat we zagen in Ecuador.

Op het gebied van veiligheid hadden we in Ecuador geen klagen (een verademing na wat we eerder dit jaar in Spanje tegengekomen zijn). Misschien had dit te maken met de vele politie, die we overal zagen en mogelijks ook met de voorzichtigheid die Christian, onze gids / chauffeur aan de dag legde. Christian viel trouwens ook heel erg mee. Tijdens de eerste contacten via Skype was de interactie met hem sympathiek, maar maakte hij een vrij ongeorganiseerde indruk (en dat voor een Duitse Ecuadoraan of eerder een Ecuadoraanse Duitser, zoals later bleek). Eens we ter plekke waren bleek alles goed georganiseerd te zijn. Het feit dat Christian zowat overal goede contacten had zal zeker ook een rol gespeeld hebben.

Over de andere aspecten die op reis een belangrijke rol spelen zoals eten en weer kunnen we ook niet klagen. In het algemeen was het eten lekker. De ontbijten waren iedere morgen (ongeacht of we op een boot, op een berg of in de jungle zaten) uitgebreid met brood, cereals, fruitsap, thee/koffie, een eitje (of twee) en fruit. Voor de middag- of avondmalen konden we variëren tussen rund, varken, geit, kip, lam of Guinees biggetje met daarbij altijd de obligate rijst en patatjes. Die maaltijden waren, met uitzondering van de Galapagos eilanden, steevast erg goedkoop en leverden (ondanks het feit dat we na een tijdje zelfs de salades begonnen te eten) geen darmproblemen op. Ook goed meegenomen, als men dagelijks van één plaats naar de andere trekt.

Met het weer hebben we ook geluk gehad. Voor de Galapagos eilanden had de zee iets rustiger mogen zijn en voor het bezoek aan de hoogste bergen hadden de wolken beter iets verder van de bergtoppen mogen wegblijven, maar men kan niet klagen als men op 4 dagen in het regenwoud maar één keer regen heeft en op de overblijvende 22 dagen maar op twee namiddagen wat regen krijgt (terwijl we toch in de auto zaten). Voor zo’n deal wil ik altijd tekenen zeker als men weet dat tegelijkertijd Harvey, Irma en Maria op slechts 2000 km van ons vandaan lelijk huishielden en Mexico getroffen werd door een aardbeving.

Conclusie: we hebben er weer een zeer mooie reis opzitten. Ik hoop dat jullie een beetje kunnen meegenieten hebben. Ik zou jullie willen bedanken voor het trouwe lezen en reageren op de blog. Dit motiveert om verder te schrijven, waardoor we, als we oud en stijf zijn en niet meer zo ver zullen gaan, de verslagen weer ter hand zullen kunnen nemen en mijmeren over wat we zo allemaal meemaakten.

Tot de volgende keer