Vanmorgen zit het zonnetje weer te schijnen (ik denk niet dat dit bij de Gantoise ook het geval is). We nemen op ons gemakje Het Laatste Ontbijt in Ecuador, want we moeten maar om 9 uur klaar staan voor de toer door Quito (met onze bagage in bewaring in het hotel). Eerst gaan we naar El Teleferico. Die brengt ons zonder enige inspanning van onze zijde tot op 4100 m hoogte. Het zicht op Quito is adembenemend. Spijtig genoeg meer door de hoogte dan door zijn pracht. We staan dan wel op de Mirador de los Volcanes, maar van de volcanes is maar hier en daar een beetje te zien. De reden is dat er een wolkendek boven de bergen hangt. Boven Quito zelf is het echter zonnig, waardoor we de stad aan onze voeten wel kunnen zien … al zou een beetje minder luchtvervuiling het zicht significant verbeteren. We stappen hierboven nog naar een moderne kapel, die jammer genoeg gesloten is waardoor we de glasramen die er mooi uitzien niet echt goed kunnen bekijken. We stappen ook nog naar de Mirador del Norte waar we ongeveer hetzelfde zien als van de Mirador de los volcanes (= te weinig naar mijn smaak). Enfin, we hebben de teleferico gedaan en het heeft ons maar 13 $ gekost, omdat we ons beiden uitgegeven hebben als zijnde van de tercera etad.

De tweede stop van de dag is bij de Virgen de la Panecilla. Virgens hebt ge hier van alle soorten (en ik bedoel niet die soort die de moslims als ultieme ambitie hebben). Men heeft hier in Ecuador de Virgen Dolorosa, de Virgen del Rocio, de Virgen de las Nieves, de Virgen de los Remedios, enz., enz. . Onze virgen van de dag is dus zoals gezegd de la Panecilla (= van het broodje genaamd naar de heuvel waarop de Virgen geplaatst werd. De Spanjaarden noemden deze heuvel la panecilla = het broodje omdat die heuvel de vorm van een broodje had). Op de meer dan 3000 m hoge heuvel staat een 45 m hoog beeld dat uit meer dan 7000 stukjes aluminium gemaakt is. De plaats is mooi, maar het beeld is wat raar omdat men de naden tussen de stukjes aluminium nog allemaal ziet. Christian zegt dat het beeld een gift is van de Fransen toen Ecuador onafhankelijk werd van Spanje … om op die manier de handel te smeren (zoals ze deden toen ze het Vrijheidsstandbeeld aan New York schonken). Ik ben niet overtuigd dat deze uitleg klopt, want ik heb ook ergens gevonden dat het beeld dateert van 1976. Hoe dan ook we hebben deze Virgen gezien en Gertrude heeft een halssnoer aan de voet van de Virgen kunnen kopen en dus zijn we gelukkig.

Daarna is het de bedoeling de auto te parkeren en te voet de stad verder te verkennen. Dat is echter makkelijker gezegd dan gedaan. Het verkeer in Quito centrum is één grote miserie (en dat hebben we kunnen zien toen we bovenaan de teleferico de luchtvervuiling stonden te bekijken) en dat is vooral te wijten aan de hoeveelheid mensen, die hier wonen, maar ook aan het feit dat men voor het ogenblik een metro aan het bouwen is waardoor zeer veel straten afgesloten zijn. Uiteindelijk geraken we de wagen kwijt en kunnen we onze voettocht aanvatten. We lopen eerst tot aan de kerk van de Dominicanen. Die waren hier pas na de Franciscanen (#1) en de Jesuieten (#2) waardoor ze hun kerk rap rap moesten bouwen (vandaar dat die kerk het met één toren moet stellen en daarom de manke genoemd wordt) om te vermijden dat alle giften van gelovigen naar de Franciscanen en de Jesuieten zouden gaan. Daarna gaan we door de artiestenbuurt naar de kerk van de Franciscanen. Die is al meer met goud belegd. Niet echt in de spirit van Franciscus, maar we hebben op andere plaatsen ook al gezien dat de spirit soms snel verwatert. Uiteindelijk gaan we naar de Jesuieten kerk. Dit is de enige kerk waarvoor we inkom moeten betalen. Het is dan ook een schatkamer met bladgoud waar we ook kijken. Gelukkig heb ik mijn zonnebril nog op, waardoor ik totale verblinding kan vermijden. Christian geeft bij dit alles een woordje uitleg. De Jesuieten waren ook eerder al eens het voorwerp van een gesprek in de auto. Christian vertelde toen dat de Jesuieten hun rol in het onderwijs ge(mis?)bruikten om macht en rijkdom te verwerven. Het is in deze kerk duidelijk dat ze slaagden in die betrachting. Een kerk met zoveel goud heb ik nog niet veel gezien … en ik heb er toch al een paar gezien.

We lopen ook nog eens in het aartsbisschoppelijk paleis binnen. Dit paleis werd een tijdje geleden omgebouwd tot commercieel centrum met allerlei winkeltjes en restaurantjes . Het laatste bezoek is een winkel van Pakari. Pakari is een fabricant van allerlei chocolades die prijzen gewonnen hebben op wereldwijde competities. Wie zegt dat al onze reizen eindigen met het bezoeken van wijngaarden en proeven van hun producten? Die zullen nu voorgoed de mond gesnoerd zijn, want deze reis eindigt met het bezoek en proeven van chocolade. Er wordt chocolade van 70, van 60 en van 50% geproefd. Er wordt chocolade verkocht met geroosterde mais, met chili, met gember, met yucca, met koffie, met rozen, met …. ge kunt het zo zot niet bedenken of het kan in chocolade gestoken worden. Uiteindelijk worden een aantal pakjes gekocht die, als ze al niet opgegeten zijn door het chocolademonster, te proeven zullen gegeven worden aan “wie braaf is” (wie stout is krijgt de roe).

Nu zijn we echt in de laatste rechte lijn en spenderen de laatste paar uur in de luchthaven wachtend op onze vlucht. Het boarden blijkt hier namelijk 2.5 uur voor het verteek van het vliegtuig te beginnen. Gelukkig is er Internet waarvan ik hopelijk gebruik kan maken om deze laatste episode (op uitzondering van de Epiloog) kan posten

Lectori salutem