De laatste paar blokken hout hebben de nacht in het kacheltje niet overleefd, maar wij hebben de nacht wel overleefd. We hadden wat schrik voor een CO vergiftiging en hadden dus maar voor alle zekerheid een venstertje open gezet. Ik weet niet of het door dit venstertje was, maar ik heb zeer goed geslapen. Ik ben wel om 4 uur wakker geworden (=geen wonder na 6 uur) maar heb dan nog 2 uur intermitterend geslapen. Niet slecht. Rond 6:30 besluit mijn blaas dat het welletjes geweest is en sta ik op …. om een glorieus mooie blauwe hemel te zien. Het ziet ernaar uit dat Blauw vandaag een eclatante zege in de wacht gaat slepen. Hopelijk doen die Blauwen van de Gantoise het deze namiddag even goed. We volgen die kadees op de voet om te zien wat het “afwezigheid van Hein effect” zal zijn.

Vandaag bezoeken we de Quilotoa echt en met een 1 – 0 stand voor de Blauwen. Allée, de Buffalo’s. De zon, die stralend boven ons staat verdrijft de ochtendkilte (op 4000 m is dit niet ongebruikelijk) snel. We wandelen vanaf het dorpje (= de verzameling van brique à braque in elkaar geflanste hotelletjes en restaurantjes) in tegenwijzerzin omdat we op die manier naar die kraterwand kijken die door de opgaande zon belicht wordt( goed voor de foto’s). Het plan is om de kraterrand op en neer te volgen tot aan een mirador genaamd Chalalà. Dit zou ons ongeveer één uur moeten vergen. De uitzichten op het 150 m diepe kratermeer zijn spectaculair en we zien ook zeer duidelijk aan de andere kant van het kratermeer twee bergtoppen die broederlijk naast mekaar staan. Die bergen zijn de Ilinisas bergen. Wetenschappers denken dat deze twee bergen ooit samen één vulkaan vormden tot er een wat te enthousiaste eruptie kwam. Als dit waar is zou die vulkaan 9 à 10’000 m hoog geweest zijn en dus veruit de hoogste berg van de wereld geweest zijn (ook zonder de truc van de afstand van het midden van de aarde ipv boven zeeniveau). Onze wandeling is dan wel niet 9000 m hoog, 4000 m is ook al niet niets. Goed dat we hier op het einde van onze rondreis door Ecuador komen, want zelfs nu worden we de hoogte nog goed gewaar. Hier duizelig rondlopen is trouwens geen goed idee, want het concept van een balustrade langs de diepe afgrond is hier onbestaand. Uiteindelijk komen we gezond en wel aan het uitzichtpunt Chalalà. Dit werd met hulp van Spanje gebouwd en het is duidelijk dat dit project een Eurootje mocht kosten. De houten constructie is Z - vormig met een glazen balustrade waardoor men vanop twee niveaus de omgeving kan bekijken. Erg mooi gedaan. We genieten nog wat van het uitzicht en vatten dan de terugweg naar ons hotelletje aan. Hierbij vertelt Christian het verhaal van een Noorderbuur die samen met een tourgids uit Quito een mooi hotel hier in Quilotoa had opgezet. Dit hotel lag iets buiten het dorp omdat de dorpelingen geen vreemdelingen in hun dorp wilden. Na twee jaar bleek dit hotel zeer succesvol, omdat goede service geleverd werd. Dat stak de dorpelingen de ogen uit en daarom pestten ze de Nederlander en de Quitoenaar hier weg (= verplichtten ze hen het hotel aan hen te verkopen). Nu een paar jaar later werkt dit hotel met verlies en wil geen enkele touroperator nog klanten naar dit hotel sturen. De teloorgang van de Quilotoahoek, met andere woorden.

Na dit verhaal pikken we onze valies op en vertrekken richting Cotopaxi Nationaal Park. Ondertussen hebben de wolken tegengescoord. De bordjes hangen nu gelijk met Blauw 1 – Wolken 1. Dat belooft niet veel goeds want Christian zegt dat er in de richting van de Cotapaxi vulkaan nog het meeste wolken samengepakt zitten. De Cotopaxi is (volgens sommige bronnen) de tweede hoogste actieve vulkaan ter wereld en tweede hoogste berg van Ecuador (5897 m) maar het zou goed kunnen volgens Christian dat we de Poulidor van de bergen helemaal niet te zien krijgen. En inderdaad, naarmate we dichter en dichter bij het Cotapaxi nationaal park komen worden de wolken donkerder en dreigender. De stand staat nu Blauw 1 – Wolken 2 en de verdediging van Blauw staat te bibberen op hun benen. Wij laten ons echter niet zo maar uit ons lood slaan en besluiten het geplande wandelingetje rond de lagune toch maar te doen. Veel is er niet te beleven omdat het attractiepunt van deze wandeling het uitzicht op de Cotopaxi vulkaan is en die zit nu gehuld in de wolken. Tegen het einde van de wandeling zijn hier en daar wat sporen van de besneeuwde flanken van de vulkaan te bespeuren maar om een 2 – 2 stand te claimen is het aandeel Blauw toch net niet groot genoeg. We blijven nog wat wachten, maar zien hoe de wolken de situatie blijven beheersen. Als er ergens een wolk wegdrijft is er altijd wel een andere die de plaats inneemt.

De situatie wordt nog slechter naarmate we Quito naderen. Het begint nu namelijk ook te regenen. In plaats van 2 – 2 wordt het 1 – 3 en is het game over. (ik heb later kunnen zien dat het met mijn Gantoise al niet veel beter verlopen is). Al met al kunnen we echter over het weer niet klagen, want we hebben vandaag weer alles kunnen bezoeken wat we gepland hadden. We checken in het hotel San Francisco de Quito dat Christian een paar dagen geleden gereserveerd heeft . Dit hotel ligt midden het historisch centrum van Quito. Het hotel ziet er erg mooi uit en we krijgen de matrimonial suite. Deze kamer (suite wijst er alleen op dat er een klein keukenhoekje is) heeft een fantastisch uitzicht over de stad maar heeft één groot nadeel: we moeten 5 verdiepingen omhoog en een lift is niet te bespeuren. Gelukkig heeft Gertrude een muilezel mee om alles naar boven te sleuren. Het uitzicht vanop onze kamer is echter zeer mooi. Dit nodigt ons uit om in de omliggende straten naar een terrasje te gaan speuren … maar vinden dat niet. Het concept van terrasjes bestaat hier quasi niet. Misschien is dit wel een serieus gat in de markt. Door de afwezigheid van terrasjes en door het feit dat het weer begint te regenen zijn we verplicht vroeger dan gepland te gaan eten in La Vista Hermosa, zo genoemd omdat het restaurant (ook) 5 verdiepingen hoog is (maar hier is wel een lift, zo nog een echte met een liftboy die de deur moet open en toe doen) en een prachtig uitzicht over de stad biedt. Na het lekker eten wandelen we terug in de wetenschap dat ons verblijf hier in Ecuador op zijn laatste benen loopt. We gaan eerst nog eens goed slapen en dan zien we morgen wel.

Buenas Noches