Vandaag is het een lange rit en we hebben derhalve besloten vroeg te vertrekken. Om 8 uur staan we gepakt en gezakt klaar. Eerst gaan we naar Ingapirca. Daar zijn de enige ruïnes in Ecuador uit de Inca tijd, die het vermelden waard zijn, zeker als men voordien al Peru bezocht heeft. Het interessante aan het bezoek aan Ingapirca is de samenhang van twee culturen . De Cañari’s regeerden de omstreken van Cuenca tot in de 15^de eeuw. De Inca’s kwamen hier in de streek van Cuenca om hun imperium uit te breiden. De Cañari (vogeltjes) lieten zich echter niet zomaar kooien en boden hevige tegenstand. Hierdoor besloten de Inca’s met hen samen te werken ipv te vechten. De samenwerking ging zelfs tot tussen de lakens toen de prinses van de Cañari’s huwde met de prins van de Inca’s. Veel resultaten van de samenwerking zijn er niet, omdat kort nadien de Spanjaarden hier toekwamen, onder andere om het ware geloof in deze contreien te verspreiden. Wat wel overblijft zijn de ruïnes van Ingapirca. Dit tempelcomplex heeft enerzijds funderingen van Cañari gebouwen (gekenmerkt door het gebruik van rivierstenen die op mekaar gestapeld zijn met een soort mortel ertussen) en anderzijds funderingen van Inca gebouwen (gekenmerkt door vulkanische stenen die naadloos en zonder enige specie op mekaar gestapeld werden). Conclusie: dit is geen Machu Pichu, maar toch de moeite om eens in rond te lopen.

Nadien vatten we de lange rit richting Quilotoa aan. Tot een 50-tal km voor de bestemming wisselen licht gemiezer met gewone bewolking af. Op 50 km voor de bestemming begint het dan echt te regenen. Geen stortbui maar toch meer dan gemiezer. Dat voorspelt niet veel goeds voor het bezoek aan Quilotoa. Gelukkig houdt het regenen net voor we aankomen op. Wel is het hier serieus koud (geen wonder gezien het feit dat we op 4000 m zitten). Er komen zelfs blauwe plekken in de lucht. Gaat blauw dan toch nog scoren in Mazzu time? Laat ons hopen dat we evenveel geluk blijven hebben als we tot nu gehad hebben.

Eerst moeten we echter een plaats vinden om te overnachten. Quilotoa is de enige plaats waar we, om allerlei redenen, vooraf geen boeking gemaakt hebben. We stoppen bij één van de weinige hotelletjes ,die de plaats rijk is. Het is reeds aan de buitenkant van het dorpje en van het hotelletje duidelijk dat we, zelfs als we zeer hard zoeken, hier geen suite te pakken zullen krijgen. De kamer die we toebedeeld krijgen, is borderline OK maar ziet er proper uit. Het feit dat het hier (binnen en buiten) koud is draagt niet bij tot een wild enthousiasme over de geboden kamer. De bazin zegt echter dat ze onmiddellijk het kacheltje, dat midden in onze kamer staat, zal aansteken. Laat ons hopen dat dit het enthousiasme gehalte zal opkrikken. In afwachting gaan we naar de Quilotoa krater kijken (men weet maar nooit dat het morgen weer regent). De krater is maar een paar honderd meter voorbij het hotelletje en is erg impressionant. Men staat op de kraterrand, de hele caldera is zeer mooi afgelijnd en gevuld met een groot meer … dat blauw is als de zon erop zit, zegt Christian. We geloven hem blindelings, want we zijn al blij dat het niet regent en dat Blauw en Wolken verlengingen willen spelen. Er staat een scherpe wind, waardoor we het bezoek aan de kraterrand kort houden.

Terug in het hotel is onze kamer al veel aangenamer doordat het kacheltje zijn best staat te doen. Beneden in de eetplaats is het veel kouder omdat het kacheltje daar later aangestoken is en omdat altijd wel iemand de deur laat open staan. De grootste zondaars zijn twee Indische gezinnen die hier binnen en buiten lopen. Zij worden waarschijnlijk zelf de koude niet gewaar omdat ze gekleed lopen alsof ze op poolexpeditie vertrekken (mutsen, sjaals, handschoenen, tutti quanti). De bazin en haar dochter (vermoed ik) zijn trouwens ook goed gekleed. Ze hebben de traditionele hoed op en dragen over hun kleren (ik wil niet weten wat dat allemaal is) een deken dat ik herken van in onze kamer. Alleen Christian en wij twee lopen “normaal” (een lange broek, een T shirt en een fleece) gekleed.

We hebben de mogelijkheid om in één van de andere hotelletjes te eten of hier te blijven eten. De keuze is vlug gemaakt, als we denken aan de koude wind buiten. We besluiten een pizza te bestellen. Ik een medium met champignons en Gertrude een klein formaat Hawaien. De bestelling laat, naar Ecuadoraanse normen, op zich wachten maar dat is niet erg want ik slaag er ondertussen in de blog van gisteren te posten. Bovendien zitten we dicht bij het kacheltje waardoor onze knieën aangenaam warm zijn. Meer achtergestelde gebieden zijn wel tamelijk fris, maar dat komt straks wel in orde als we ons achterste eens naar de kachel richten. Plots begrijpen we waarom het tamelijk lang duurt. De schoonzoon komt met een verse ananas door de eetzaal naar de keuken gestapt. De brave man is naar Hawaï moeten gaan. De pizza’s, die nu binnen de 5 minuten geserveerd worden zijn zeer lekker en ruim voldoende (gelukkig schiet Christian me ter hulp door 2 stukken van mijn pizza naar binnen te werken). Onmiddellijk na het eten ga ik ons kacheltje op ons kamer van een paar bijkomende stukken hout voorzien. We willen ten alle prijze vermijden in een koude kamer in een koud bed te moeten kruipen. Daarna zitten we nog wat aan ons eetzaalkacheltje de krant te lezen waarbij Gertrude de parallel trekt met de eetzaal in de woestijn op de grens tussen Bolivia en Chili. Dat is echter wat overdreven. Daar was het nog even andere koek met buitentemperaturen van -17° C (en binnentemperaturen die waarschijnlijk ook beneden het vriespunt waren) en een kacheltje dat maar gevoed werd met een paar stukken gedroogd mos voor de hele avond. Hier is voor de hele avond zowel op onze kamer als in de eetzaal ruim voldoende hout beschikbaar.

De hele avond is trouwens een eufemisme want om 10 uur zitten wij al onder de lakens voor een hopelijk goede nacht.

Slaapwel