Goed uitgeslapen schuiven we aan de grote ontbijttafel aan. Christian is er al en er zitten ook twee jonge kerels die Frans spreken. Eén blijkt daadwerkelijk van Frankrijk te zijn. De andere is een Ecuadoraan met Franse roots. Zijn vader is Frans en zijn moeder Ecuadoraans (dus het omkeerde van Christian die een Ecuadoraanse vader en een Duitse moeder heeft). Het ontbijt is weer zeer uitgebreid met vers fruitsap, fruit, yoghurt, croissants, een paar soorten confituur, ei, enz. Het valt echt op dat overal in Ecuador, waar we tot nu toe geweest zijn, het ontbijt een belangrijke = uitgebreide maaltijd is.

We nemen het allemaal op het gemakje deze morgen omdat het vandaag een “lichte” dag is. We zijn ook niet haastig omdat we niet goed weten welke kant het weer gaat opgaan. Het is bewolkt met hier en daar een blauwe plek en we weten niet wie het gaat halen: de wolken of de blauwe plekken. In afwachting kan ik van deze rustige aanpak profiteren om de blogs die geschreven waren te posten en om aan de blogs van de nog niet beschreven dagen te werken. Ge zult zien, uw hofleverancier is weer consencieus bezig.

Na de valies naar beneden gesleurd te hebben, vertrekken we richting Puyo. De omgeving is weer veel mooier geworden met een weg die zich tussen grote heuvels met dichte begroeiing slingert. Eens in Puyo, een stadje van goed 30’000 inwoners, bezoeken we een werkplaats / winkel waar figuurtjes in balsa hout gemaakt / verkocht worden. Het balsa hout tiert hier welig in de buurt en daar wordt dankbaar gebruik van gemaakt. De figuurtjes van papegaaien, toekans, uilen, vissen, enz. zijn mooi gemaakt en met prachtige kleuren. Na Puyo gaat het verder richting Banos. De weg hier wordt ook wel “de las Cascadas” genoemd omdat er zo veel watervallen zijn. Net voor we Banos bereiken, slaan we af naar een mooi uitzichtpunt (misschien noemt het daarom wel Bellavista!!!). Vanaf dit punt gaat de weg nog steil verder en nu komen we echt zeer hoog boven Banos uit. Op deze plaats staat de “Casa del Arbol”. Voor 2 $ mag men, in wat eruit ziet als een speeltuintje, binnen. Er hangt een zip-line van een 20 m, er is een balk waarop men zijn evenwicht kan testen, er is een kleine cafetaria en er is de Casa del Arbol. Dit is een soort boomhut. Allemaal niet bijster speciaal; het speciale is echter dat de boom van de boomhut op de rand van een afgrond staat en dat aan twee takken van de boom een schommel bevestigd is. Als men de schommel stevig in gang zwiert, vliegt men over de afgrond … maar komt men (meestal) ook veilig weer. Het geeft de eerste keer een raar gevoel maar de schrik is gauw over … ook bij Gertrude, die eerst wat “moet gemotiveerd worden”.

Daarna gaan we inchecken in ons hotel en iets “klein” eten, want het is ondertussen al ruim na drieën. Misschien een soepje? Christian brengt ons naar een restaurant waar ze volgens hem uitstekende sopita’s hebben … en hij heeft gelijk. We krijgen een echte maaltijdsoep voorgeschoteld die de honger uren uit onze buurt zal houden. Ondertussen blijkt de zon het overwicht te krijgen en wandelen we wat rond in het stadje. Banos is vrij klein met niet meer dan 14’000 inwoners, maar is een echte toeristen magneet. Het ene hotelletje staat naast het andere bartje dat op zijn beurt naast een restaurantje staat dat dan weer naast een reisorganisatie staat enz. Ik denk dat iedere inwoner van Banos via toerisme een inkomen heeft. We bezoeken de waterval naast de thermen die er vrij verouderd uitzien. Gelukkig voor toekomstige bezoekers is men net ernaast een heel nieuw complex van baden aan het bouwen. Wij zijn daar echter te vroeg voor. We gaan ook een kijkje nemen in de kathedraal met annex klooster. Er is een mis aan de gang (op maandagnamiddag?!?) met, voor Latijns Amerikaanse normen, weinig volk (25 “man”). We lopen ook eens door de kloostergang , maar houden het dan voor bekeken. We keren naar het hotel terug om de was te doen en … omdat we de indruk hebben dat er niet veel in het stadje zelf te beleven is tenzij eten, drinken en excursies (met allerlei voertuigen zoals fietsen, quads, jeeps, kano’s, enz) doen.

Om 7:30 hebben we met Christian afgesproken om iets te gaan eten. Christian spreekt al een tijdje over ingewanden die zo lekker zijn en nu is zijn moment aangebroken. In een foodstalleke staat een madameke stukken darm van zo’n 30 cm lang te BBQen. Ik wil het wel eens proberen (ondanks het feit dat mijn twee eerdere pogingen om darm te eten geen onverdeeld succes waren), Gertrude moet niet lang nadenken om te besluiten die kelk aan haar te laten voorbij gaan. Het madameke aan de BBQ snijdt de darmen (hier Tripa Mishqui genoemd) in stukken van een paar cm en schept ze in een kommetje over een paar aardappelen en stukken yucca met een ongeïdentificeerde saus. De smaak van de stukken darm valt erg goed mee (blijkbaar worden de darmen een paar dagen in een kruidenmengsel gemarineerd) maar de textuur is niet om direct wild enthousiast van te worden. Ik knabbel en blijf knabbelen maar veel meer dan extraheren van de smaak gebeurt er niet. Een taai stuk “iets” blijft in mijn mond ongeacht hoe hard en hoe lang ik ook bijt op die spullen. Christian stelt me gerust: er mankeert niets aan mijn gebit. Niemand slaagt er, volgens Christian, in die spullen door te bijten. Men moet gewoon het spul inslikken en hopen dat de “maagmannetjes” (verdere uitleg, voor diegenen die de maagmannetjes niet kennen, kan bekomen worden bij onze kleinkinderen op uitzondering van Lena en Sam die we nog niet kunnen indoctrineren hebben) er weg mee kunnen. Eens dit experiment achter de rug kunnen we echt eten. Gertrude en Christian bestellen een biefstuk met een lekkere champignon roomsaus. Ik hou het bij een gevulde avocado en een beetje van Gertrude’s biefstuk, omdat ik mijn maagmannetjes niet tegen mij wil opzetten. Dit alles wordt overgoten met 2 grote flessen bier (zou de maagmannetjes moeten helpen) en kost ons 30 $. Ecuador is duidelijk België niet.

Voldaan en tevreden stappen we door een paar straten waarin nu veel ambiance is naar ons hotel voor onze gewone avondlijke activiteiten (blog, krant, in slaap vallen over onze Kobo e.reader, enz.).

Hasta mañana