Gisterenavond heeft het wat geregend waardoor er mogelijks deze morgen wat vochtigheid in de lucht hangt, maar nog voor we het ontbijt (om 7 uur) helemaal verorberd hebben is het zonnige seizoen van vandaag al volop van de partij. Dat is goed, want het wordt een lange dag. We moeten namelijk een 400-tal km rijden en dat op zich is niet het grootste probleem. Een groter probleem (vooral voor die mietjes met zwakke maagjes die niet goed tegen auto’s en boten kunnen) is dat we van een hoogte van 1400 m naar 4000 m moeten klimmen om dan weer af te dalen tot 700 m. Gelukkig moeten we dit niet te voet of met de fiets doen, maar comfortabel (en misschien ziek) in de auto.

We rijden eerst naar Quito (2850 m) waar we nog eens vlug stoppen voor het “officiële” monument van de evenaar. Het monument kan nog niet bezocht worden, want de poorten gaan maar om 9:30 open. We kunnen wel een fotootje door het hek nemen, zodat we van het dit monument ook een permanente herinnering hebben. Mooier (als men van moderne architectuur houdt) dan het evenaar monument is het gebouw van de Unasur naast de ingang naar het monument. Unasur staat voor Union de Naciones Suramericanas, een soort prille evenknie voor de EU. Ik zou hen kunnen zeggen dat ze beter eens goed de gebreken van de EU moeten bestuderen vooraleer verder te gaan, maar het hele gebouw staat jammer genoeg helemaal leeg en er is dus niemand aan wie ik mijn goede raad kwijt kan. Het grote en mooie gebouw wordt maar eens om de zoveel maand (jaar??) gebruikt als er een vergadering van Latijns Amerikaanse staatshoofden is en aangezien Unasur oorspronkelijk een “links” initiatief was (Evo Morales, Hugo Chaves, Lula De Silva, …) en er nu weer meer en meer “rechtse” staatshoofden zijn, gebeuren deze samenkomsten minder en minder. Het lijkt erop alsof ze nu al een paar van de kwalen van de EU (stuur- en besluiteloos, lege gebouwen, …) hebben.

We rijden verder richting centrum van Quito en zien langs de weg een hele rij auto’s geparkeerd staan. Dit doet Christian vragen welke dag we zijn en wat blijkt? Christian mag met zijn auto = zijn nummerplaat niet voor 9:30 in Quito binnen. Men heeft hier namelijk een systeem dat Pico y Placa heet, waardoor op maandag nummerplaten eindigend op 1 of 2 niet tussen 7:00 en 9:30 en tussen 16:00 en 19:00 in Quito binnen mogen. Op dinsdag is dit het geval voor nummerplaten eindigend op 3 en 4 enz. We moeten dus wachten op de parking van een benzinestation tot het 9:30 is want de boetes zijn straf. Bij een eerste overtreding 100 $, een tweede 300 $, een derde overtreding 1000 $ en 1 week in beslagname van de auto, enz. Men denkt dus wel eens na vooraleer in de stad te rijden.

Na 9:30 komen we vrij eenvoudig doorheen Quito en zien in de verte twee majestueuze bergen. De ene is de Cotopaxi die met zijn 5897 m de vierde hoogste van Ecuador is en de andere Antisana die toch ook 5600 m hoog is. Beiden zijn met eeuwige sneeuw bedekt. Vroeger was de eeuwige sneeuwgrens rond de 4800 m, maar de laatste tijd is de sneeuw ook hier op de terugtocht waardoor enkel bergen hoger dan 5000 m nog permanent met sneeuw bedekt zijn. Na Quito komen we op een brede weg (2 vakken in iedere richting) die gestaag naar omhoog klimt. Dit gaat zo verder tot we op een 4000 m hoge pas komen. Daarmee is het dak van deze rit bereikt en van nu af aan gaat het, weliswaar op een smallere weg, even gestaag naar beneden. We rijden door zeer mooie landschappen en wat me blijft verwonderen is dat zelfs op deze hoogte nog steeds bomen groeien. Ik wil toch eens begrijpen waarom bij ons in Europa bomen er al op 2000 m de brui aan geven … de mietjes.

Als we op een hoogte van 3400 m gekomen zijn is het tijd om een pauze in te lassen. We zijn nu namelijk in Papallacta en daar zijn warm water bronnen die we willen bezoeken. Papallacta betekent in het Quichua “het huis van de vader”. Ik denk dat ze bedoelen dat papa het warm water thuis uitgevonden heeft, maar in feite is dit warm water regenwater dat hoger in de bergen door de eerste lagen sijpelt en in contact met lava van de vulkaan komt. Hierdoor kan het opgewarmd uit bronnen stromen zonder dat papa er iets moet aan doen. In de thermale bronnen van Papallacta zijn een 10-tal poelen van verschillende afmetingen, vormen en temperaturen. De kleinste is maar een jacuzzi groot, de grootste is een zwembad van “normale” afmetingen. De warmste poel is 60°C, de koudste 15°C. Ge ziet voor ieder wat wils. Wij verkennen ze allemaal … sommige maar een minuutje om er niet helemaal gekookt uit te zien. De omgeving is wondermooi met overal zicht op de groene bergen kort bij en de witte Antisana erachter.

Rond half één rijden we verder richting Lago Agrio waar we de nacht zullen doorbrengen. Vanaf de 4000 m hoge pas is de weg een erg kronkelende tweevaksweg geworden. Dit wil zeggen dat de design van de weg voor twee vakken was. Op zeer veel plaatsen is de weg echter serieus beschadigd waardoor op plaatsen slechts één of vrij regelmatig zelfs géén vak meer geasfalteerd is. Dit maakt het autorijden hier vrij gevaarlijk. Ik heb niet vlug schrik, maar als men ziet hoe de vrachtwagens en de auto’s hier van achter de ontelbare bochten komen, ben ik toch blij dat wij met een snelle maar toch voorzichtige chauffeur op stap zijn. Meer dan eens wordt Christian voor de keuze gesteld tussen erg hard remmen en in de berm rijden waar grondverzakkingen de helft (of meer) van “ons” vak hebben laten verdwijnen. Hij kiest steevast voor erg hard remmen. Dit is niet goed voor onze maag maar goed voor de rest van ons vege lijf. Het is dan ook geen wonder dat we nu al 400 km aan een stuk bordjes zien staan met de vermelding “Curva Peligrosa”. Iedere bocht is hier gevaarlijk, al 400 km is dat zo. De grondverzakkingen zijn gelukkig meestal aangeduid met oranje signalisatiekegels en worden meestal wel gerepareerd maar er zijn er zo veel dat de weg nooit helemaal in orde is. We zien op een bepaalde plaats zelfs een privé persoon op zijn eentje aan de weg werken, terwijl twee jonge dames (zijn dochters?) met een uitgestoken pet naast hem staan om een beloning voor zijn harde werk te incasseren. Het beeld van één werker voor twee incasseerders roept bij mij onmiddellijk een analogie op die ik niet ga uitleggen, want over België gaan we het niet hebben.

We zien ook een pijplijn langs de ganse weg. Christian legt uit dat deze pijplijn ruwe olie vanuit de Amazone, over de Andes tot aan de kust brengt om daar geraffineerd te worden. Het hele olie-exploitatie verhaal heeft echter een zeer donkere rand en wordt door milieuactivisten het Chernobyl van de Amazone genoemd. Texaco, dat later samenging met Chevron, is er gedurende 28 jaar (sinds de jaren 60) erg vervuilend te werk gegaan. Toxisch afvalwater werd zomaar in de rivieren geloosd, meer dan 1000 open putten (zonder enige afdichting) werden met toxisch afval gevuld en zo maar achtergelaten, enz. Hierdoor stierf alles af waarvan de lokale stammen leefden (jacht en visvangst) en kregen de mensen allerlei vormen van kanker, geboorteafwijkingen, miskramen, enz. Meer dan 25 jaar na deze feiten proberen activisten nog steeds via rechtszaken Chevron te laten opdraaien voor de opkuis en de schadeloosstelling. Tot nu heeft dit nog steeds niets opgebracht. Hopelijk zal de dag komen dat Chevron (en alle bedrijven die zich onverantwoord gedragen) zijn fouten zal (zullen) moeten rechtzetten.

We komen uiteindelijk rond 4:30 in Lago Agrio (= Lake Sour = de plaats in Texas waar Texaco in 1903 gesticht werd) aan. Wij checken in en Christian begint aan de terugtocht naar Quito. Hij is nog niet zeker of hij helemaal terug naar Quito gaat rijden (dat lijkt me gevaarlijk met de duisternis en de vele grondverzakkingen in de weg) of misschien ergens gaat overnachten om dan morgenvroeg naar Quito door te rijden. Wij worden morgen om 9:30 opgepikt om per bootje de jungle in te trekken. Daar blijven we tot zondag 24 september, dag waarop we de geciviliseerde wereld weer binnentreden. Het goede nieuws voor jullie is dat we daar geen Internet verbinding hebben en dat jullie dus kunnen bekomen van mijn geschrijf. Vanaf 24 september (of misschien de 25^ste of de 26^ste) zullen we weer toegang hebben tot cyberspace en zullen we jullie dus weer kunnen bestoken met allerlei verhalen. Wees voorbereid. Koop niet te veel Joepies, Dag Allemaals e.a. want ge zult ze misschien niet allemaal kunnen uitlezen … wat jammer zou zijn voor de gedane investering.

Hasta luego