Vandaag wordt het een rustige dag, we beginnen dus pas om 8 uur met een doodnormaal ontbijt. De eitjes laten we voor wat ze zijn, want we hebben al iedere dag eitjes gegeten. Er staat een mooi zonnetje aan de blauwe lucht. De beslissing van Christian om gisterennamiddag niet naar het vlinderhuis te gaan was de juiste. Vlinders zitten namelijk alleen met de vleugels open (waardoor de mooie kleuren en tekeningen zichtbaar zijn) wanneer het zonnetje schijnt. Gisterennamiddag waren we al in het tweede seizoen (= na zon komt bewolking) van de dag gekomen als we naar het vlinderhuis konden gaan. Omwille van de zon deze morgen gaan we eerst naar het vlinderhuis. Nadien zien we wel wat we best doen.

We rijden met de auto een paar km tot aan het vlinderhuis waar zich, zodra we het eigenlijke vlinderhuis betreden, een ongelooflijk spektakel afspeelt. De serre zit vol vlinders en wanneer ik vol zeg / schrijf dan bedoel ik ook vol. Men moet goed uit de doppen kijken waar men zijn voeten zet om niet een paar vlinders rechtstreeks van het vlinderhuis naar het vlinderparadijs te sturen. Hetzelfde geldt voor de paar bankjes die er staan. Men kan niet gaan zitten, zonder een aanslag op het welzijn van een paar vlinders te plegen. Veel van de vlinders zijn spectaculair, maar de allerspectaculairste zijn de Monarch vlinders met hun prachtige, grote blauwe vleugels. Het blauw is echter alleen langs de bovenkant van de vleugels en die is alleen zichtbaar tijdens de vlucht en tot een paar seconden na de landing. Zowel Gertrude als ik doen verwoede pogingen om zo’n Monarch op de gevoelige sensor (wij zijn mee met onze tijd) vast te leggen, maar als het fotograferen van colibri’s gisteren een uitdaging was, dan weet ik niet hoe ik het fotograferen van deze blauwe royals moet benoemen. Hun vluchtpatroon is totaal onvoorspelbaar en er zijn derhalve veel foto’s waarop een muur of een boom perfekt afgebeeld staan, maar waarop de vlinder de sluiter van het fototoestel (veel) te snel af was. Ik maak dan ook dankbaar gebruik van een dode Monarch vlinder die op het vijvertje ligt te drijven, van een Monarch vlinder die net aan het ontpoppen is en dus nog niet kan vliegen en van een kader met een opgezette Monarch vlinder in de shop van het vlinderhuis.

Na het vlinderhuis gaan we naar de tarabita. Dit is het Ecuadoraanse woord voor primitief teleferiekje. We rijden 5 km op een zeer slechte weg tot aan het vertrekstation van de tarabita. Dit station stelt niet veel voor. Het is een open hok waarin een oude vrachtwagen motor op een sokkel gemonteerd staat. De aandrijving van de motor is verbonden met een kabel aan een ijzeren bakje. Dit bakje, met twee planken waarop iedere keer twee personen kunnen zitten, loopt op een dikke kabel die de vallei over ongeveer 500 m overspant. Voor 5 $ per persoon mogen we ons leven wagen. Men is maar één keer jong en dus betalen we 10 $ (Christian mag als gids zijn leven gratis wagen) en stappen moedig in het bakje. De chauffeur van de tarabita (in het motorhok) geeft gas, lost de rem en daar gaan we. Ons plezier is echter van korte duur, want na een honderdtal meter zweven boven de met regenwoud gevulde vallei, begint de motor te sputteren. We schieten een paar keer vooruit om plots weer bruusk stil te vallen. Uiteindelijk stopt het hele boeltje op minder dan 100 m van het eindstation. Daar hangen we dan. Gelukkig komt er snel weer beweging in ons bakje. Jammer genoeg gaat het bakje echter niet meer vooruit, maar achteruit waardoor we na één minuutje of zo weer aan ons vertrekpunt staan. De chauffeur begint onmiddellijk aan de herstelling van de motor. Ik heb er echter geen goed oog in als hij met een machete aan het ontstekingsmechanisme begint te werken. Beelden van van 45 jaar geleden toen ik voorzichtig aan de vis platinés van mijn VW Kever stond te prutsen komen boven. We denken niet dat een machete het juiste gereedschap is om aan een motor te werken en besluiten de vallei te voet te doorkruisen. Het gaat eerst via een mooi, maar vrij steil pad naar beneden tot aan een waterval om daarna weer via een mooi pad en weer vrij steil terug naar boven te gaan. Deze tocht voelt een beetje als een pittige GR wandeling in de Ardennen maar dan bij 25°C en 101% relatieve vochtigheid. Het zweet loopt dan ook vanonder mijn hoed. Voor geen geld wil ik echter mijn hoed afzetten of de knoopjes van mijn hemd openen uit schrik voor de muggen en andere vliegende boosdoeners. Repellent of niet, ik betrouw het niet. Wanneer we bijna aan de andere kant van de vallei zijn, horen we de tarabita weer op gang komen. Waarschijnlijk heeft daar iemand toch een schroevendraaier of iets dergelijks gevonden. Enfin, wij hebben de “oversteek” van de vallei op een alternatieve en meer sportieve manier gedaan. Vanaf het eindstation gaan we nog een drie kwartier verder door het regenwoud tot aan een mooie waterval (Cascada de la Reina). Het pad gaat niet verder en we moeten dus dezelfde weg terugkeren. Dat is niet erg, want de uitzichten op het regenwoud zijn zeer mooi en de planten en bloemen zijn erg kleurrijk. Aangekomen bij het eindstation van de tarabita hebben we de keuze nog eens naar beneden … en naar boven te gaan of de tarabita te nemen. We vinden dat we voldoende gezweet hebben en wagen het erop. Duidelijk zonder problemen, want anders zou ik nu deze blog niet zitten schrijven.

Voor we de laatste activiteit van de dag aanvatten, gaan we iets eten. In een klein restaurantje krijgen we een zeer lekkere lekkere vissoep voorgeschoteld. De soep zit vol stukjes aardappel en yuca, veel stukken tonijn, snippers ui en koriander. We krijgen er ook een zakje gebakken plantanes bij. Christian raadt ons aan die boven op de soep te verbrokkelen. Het is werkelijk zeer lekker en voor 8 $ voor ons drieën kan men niet echt sukkelen. De laatste activiteit is een bezoek aan een chocolade “fabriek”. We krijgen van de gids een zeer uitgebreide uitleg over de bereiding van pure chocolade. Hij legt ook uit hoe cacaoboter, die aan derden verkocht wordt, gemaakt wordt. Die derden maken er dan witte “chocolade” mee door smaakstoffen toe te voegen. Ze maken er ook cosmetische producten mee. Met de pure chocolade maken ze hier zelf dan 85, 73 en 63% pure chocolade door suiker toe te voegen. Bij de 73% chocolade voegen ze ofwel macademia of gember of koffie of chili toe om speciallekes te bekomen. Melkchocolade maken ze hier niet, want dat is alleen voor whimps (gelijk ik). Na de uitleg krijgen we een rondleiding in de tuin waar allerlei planten staan (alleen voor demonstratie doeleinden, want de cacaobonen die gebruikt worden voor de productie, komen van de Noordelijke kuststreek van Ecuador). We krijgen ook een rondleiding langsheen de “Vlaamse productie koterijen”. In ieder van die Vlaamse koterijen staan een paar eigenhandig in mekaar geknutselde machines. Tot slot van de toer krijgen we allerlei chocolade producten te proeven. Er zijn natuurlijk de verschillende chocolades, maar ook een soort Cacao Balsamico en gember honey (beiden een stroperig goedje dat afgeleid wordt van het fermentatiesap van de cacaobonen), en een cacaothee (van de gedroogde schillen van de cacaobonen) en een stukje brownie. Allée, een geslaagd bezoek en een nog meer geslaagde proeverij (het moet niet altijd wijn zijn).

Na een lekker avondmaal (voor Gertrude forel en voor mij een soort gebakken rijst met scampi’s, die ik met Christian deel omdat we gisteren gezien hadden dat Gertrude amper de helft kon opeten) dat ons een hele 18$ (bier inbegrepen) kost, gaan we terug naar ons kamer. Er moet nog serieus geselecteerd worden in de foto’s van het vlinderhuis en er moet aan de blog gewerkt worden, want morgen is het vroeg dag. Er staat immers een vrij lange rit richting jungle (langs de andere kant van de Andes) op het programma. Geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt dat ik in de auto aan de blog werk, terwijl we op en neer, links en rechts door de Andes rijden.

Hasta pronto