Rond 10 uur leg ik er het kopje bij neer, want de boot is weer beginnen varen. Ik slaap goed tot wanneer ik wakker word door het gebrek aan het geruststellende lawaai van de motor. Ik hoor de motor weer in neutraal gaan en dan weer in versnelling en dan stilgelegd worden. Het is 2:30 en lig me af te vragen wat er nu gebeurd is. Ik hoor ook stemmen maar begrijp geen woord. Dan hoor ik een dinghy vertrekken. Ik denk dat de dinghy vertrekt om een wisselstuk voor de motor in Puerto Ayora te halen. Hoe ver zou dat nog zijn? Zal de dinghy ons gemakkelijk terugvinden in het midden van de oceaan? Om 6:00 hoor ik een dinghy terugkomen. Zou hij al het nodige kunnen vergaren hebben? Ik denk dat we hoe dan ook te laat aan de luchthaven geraken. Hoe zullen we dan Christian verwittigen dat we niet op de afspraak zullen zijn? Hoe gaan we al de reservaties van de hotels op de tour verzetten? Ik besluit dat ik de situatie ga bekijken want het is nu langzamerhand licht geworden. Ik kijk door het raam en zie dat we midden in Puerto Ayora liggen. Ik heb me dus een paar uur nodeloos zorgen liggen maken. Nu weet ik hoe Gertrude zich altijd voelt.

Na het ontbijt gaan we allemaal van boord en stappen we in een busje dat ons naar El Chato ranch brengt. Dit was ooit een boerderij, maar de eigenaar heeft gauw ingezien dat er op een eenvoudige manier meer te verdienen was door de reuzenschildpadden die daar toch vrij en natuurlijk op zijn ranch rondliepen voor hem te doen werken. Veel moeten die schildpadden trouwens niet werken. Ze moeten hooguit wat in het gras rondkruipen en in een modderpoel liggen. Men kan ook de schildpadden in dit deel van Santa Cruz vanop de weg van de luchthaven naar Puerto Ayora vrij zien rondkruipen (al moet men voorzichtig zijn niet iedere rotsblok voor een schildpad te nemen) maar om veel schildpadden samen te zien gaat men best naar die ranch. Veel langer dan een half uurtje is echter niet nodig en dan heeft men bovendien nog een lava tunnel die op het grondgebied van de ranch ligt bezocht.

Lonesome George heeft voor ons en een Spaans koppel dat een vlucht 45 minuten later dan ons heeft een taxi georganiseerd. De rit naar de luchthaven, de oversteek van het kanaal tussen Santa Cruz en Baltra en de busrit naar de luchthaven verlopen vlekkeloos, maar duren gezamenlijk toch ongeveer 1 uur waardoor we met slechts een klein uurtje overschot (lang) aan de check in balie aanschuiven. Het is echter een klein luchthaventje waardoor zelfs minder dan 1 uur geen probleem is.

De vlucht naar Guyaquil en daarna naar Quito verloopt vlotjes en Christian staat ons netjes op te wachten aan de luchthaven. Het weer is vrij goed: blauwe lucht met hier en daar een wolkje en een temperatuur van om en bij de 20°C. Laat het zo maar een week of twee blijven. We rijden naar Otavalo waar we deze en de volgende nacht gaan verblijven. Hotel Las Palmeras ligt een beetje buiten de stad dus gaan we inchecken en wat warmere kleren aantrekken. Daarna gaan we naar het stadje zelf om ergens te eten. Vanmiddag hebben we alleen een broodje kunnen kopen op het vliegtuig en dus begint de honger toch wel te knagen. We eten in een typisch restaurantje een paar typische gerechten (2 van de 3 zijn met avocado wat er dus wel op wijst dat dit één van de hoofdbestanddelen van de Ecuadoraanse keuken zou kunnen zijn. Voor ons niet gelaten).

Na het eten gaan we terug naar het hotel waar we het dringend geworden wasje en plasje moeten doen. Onze kamer bestaat eigenlijk uit 3 aparte kamers (een slaapkamer, een badkamer en een zitkamer). In die zitkamer is een open haard. Die zou wel eens erg goed van pas kunnen komen om alles droog te krijgen. Ik span het touw dat ik meebracht voor de haard en kan alles mooi op de drooglijn hangen met de wasspelden die ik ook mee heb. Om licht te reizen moet men “geëquipeerd” zijn.

Rond 10:30 is de blog af en kan het resultaat van dagen schrijven zonder te posten op het Internet gezwierd worden. Daarna is het tijd om in het bedje te kruipen. Gertrude verheugt zich al op de warm water kruik die ze in het bed gevonden heeft.