Het is na 7 uur als we op onze bestemming (Cabo Marshall = Manta city) aankomen. Het originele plan was om er al om 5 uur te zijn, maar gisterenavond toen het anker na dinner gelicht en de motor gestart werd geraakte een touw in de schroef. Hierdoor moest een bemanningslid “met een mes tussen de tanden” duiken om ons te bevrijden. Dit alles gebeurde zonder dat we er iets van merkten. Het is mooi zo zorgeloos op reis te zijn. Ik heb derhalve ook zorgeloos geslapen. Gertrude veel minder, misschien omdat ze zich in haar onderbewustzijn toch zorgen maakte, maar meer waarschijnlijk is dat het constant gewiebel en het geluid van de motor mij maar niet haar slaperig gemaakt hebben. Ik sta om 6:30 op en heb een babbel op het achterdek met de man die “zijn” kajuit aan ons moeten afstaan heeft, onder ons bekend als “de snodaard”. Hij is erg ontevreden, niet met ons maar met de mensen van het bureau van Lonesome George. Zijn kajuit (= die oorspronkelijk aan ons was toegewezen) ligt juist naast de machinekamer en de uitlaatgassen komen net naast zijn raampje uit. Hij is van plan, net zoals ons, ook vrijdag van boord te gaan (hij was oorspronkelijk van plan tot maandag door te gaan) en een pak geld terug te vragen. Volgens mij zal het eerste deel van zijn plan zeker lukken. Over het tweede deel heb ik mijn twijfels.

Na ons ontbijt is het tijd om te gaan snorkelen in Manta City. Er staat een stevige bries en we zien, terwijl we met de dinghy naar de beste plaats om te snorkelen varen, de golven tegen de rotsen uiteenspatten. Ik heb zo mijn twijfels over de zin van deze uitstap. Ik ben daarom erg tevreden dat Gertrude niet mee is. Een uur snorkelen op deze ruwe zee zou Gertrude’s prille snorkelvreugde voorgoed kunnen fnuiken. Ik vind het snorkelen op deze plaats ook maar niets. De zichtbaarheid is niet meer dan een paar meter en ik wil op veilige afstand van de rotsen blijven om geen averij op te lopen. Hierdoor zien we quasi niets, een paar ordinaire, zij het tropische, vissen en visjes en een zeeschildpad niet te na gesproken. Een groot nadeel van snorkelen tov duiken komt hier tot uiting. Als men duikt gaat men onmiddellijk een paar meter diep en daar zijn de golven nauwelijks waarneembaar. Aan de oppervlakte waar iedere golf je naar boven en terug naar beneden smakt is het heel anders. De impact van dat op en neergaan laat zich onmiddellijk op mijn maag voelen en ik besluit na 20 minuten al weer in de dinghy te stappen. Het effect van dit besluit op mijn maag is niet direkt een succes te noemen want de dinghy gaat ook wild te keer. Toch blijf ik in de boot met een aantal lotgenoten, maaglijders, wanneer een paar “die hards” nog een tweede poging om iets te zien ondernemen. Ze worden beloond voor hun standvastigheid door een Manta ray die plechtig aan hen voorbij zweeft. Ach, ik zal nog wel ergens anders ooit eens een Manta ray zien.

Zo is het stilletjesaan tijd om de neus van de dinghy weer richting Lonesome George te laten wijzen want het is tijd voor lunch. Eens aan boord wordt de motor gestart en beginnen we naar de volgende stopplaats te varen. Ik hoop dat de boot stabieler is bij het varen dan bij het voor anker liggen want mijn maag is nog steeds niet in orde. Ik zie aan het gezicht van een aantal medepassagiers dat hun maag solidair is met de mijne. Ik bedien me derhalve met mate van het lekkere buffet omdat ik er meer en meer van overtuigd geraak dat er wel iets in de maag moet zitten maar dat de maag ook niet volgepropt mag zijn, zeker niet met spullen die nogal wat inspanningen van de maag vereisen om verteerd te geraken. Onder het eten roept plots iemand uit de keuken dat een groep orka’s net voor de boot zwemmen. Iedereen stormt naar de keuken, iets wat waarschijnlijk niet zou gebeuren moest de chef roepen dat de afwas moet gedaan worden. Hierdoor geraak ik niet door het deurtje naar de keuken en tegen dat ik naar het achterdek gelopen ben zijn maar een paar staartvinnen en één waterfontein meer te zien. Gelukkig kan ik van een medepassagier een foto krijgen.

Na dit divertimento is het siesta time. Het neerliggen in bed en de zeeziektepil bekomen me goed. Leve de farmaceutische industrie. Na de siesta zijn we aan de meest Noordelijke tip van Isabela aangekomen: Albemarle Point. Hier gaan we weer snorkelen. Gertrude is er niet gerust in omdat ze uit de boot moet springen / glijden om het snorkelen te beginnen en omdat ze niet met haar voeten aan de grond zal kunnen. Ik kan haar echter overtuigen dat er geen enkel probleem is en jazeker, ze harkt al haar moed samen en maakt haar haar weer nat. Hiervoor wordt ze dubbel en dik beloond want ze krijgt een aantal zeeschildpadden te zien en als kers op de taart begint een zeeleeuw met haar te spelen. De zeeleeuw zwemt recht naar haar, duikt onder, komt weer boven, enz. Het zou me niet verwonderen mocht dit een paringsritueel zijn maar Gertrude doet alsof ze dat niet doorheeft waardoor de zeeleeuw onverrichterzake afdruipt. Een geslaagde sessie met andere woorden al dient gezegd dat de zichtbaarheid ook hier niet al te best is. Duiken in allerlei plaatsen in Azie heeft me het allerbeste (goede zichtbaarheid, harde en zachte koralen, warm water, enorm veel en veelkleurige vissen en visjes) laten gewoon worden.

De laatste activiteit van de dag is een uitstapje langs de ruines van een oude Amerikaanse basis die hier op Isabela neergepoot was als wachtpost om het Panama kanaal te beschermen. De ruines zelf zijn niet speciaal maar de gestolde lavastromen en de dieren die erop leven zeker wel. We zien iguana’s, zeeschildpadden, krabben, pelikanen, cormorands, zeeleeuwen, enz en krijgen van onze gids een hele uitleg over de levensgewoontes van allerlei dieren. Tot besluit krijgen we nog een zonsondergang vanop de dinghy, die ons terugbrengt naar George, die bijzonder eenzaam is zonder ons. Nu alle activiteiten van de dag voorbij zijn krijgen we koekjes, chips en gebakjes gemaakt van yucca. Eén Spaanse passagier toont me foto’s van de wijze waarop deze gebakjes in het Amazone gebied gemaakt worden. We eten samen met de U R Gay dottore en met de dive master. De dottore is een innemende 62-jarige man. Jammer dat zijn vestimentaire voorkeur (de koersbroek waaruit het zeemvel verwijderd is) niet je dat is. Wat zou Jani daarvan zeggen?? We halen weer nieuwe koetjes en kalfjes boven. Ooit worden dit oude koeien die we uit de gracht moeten sleuren.

Daarmee zit een mooie dag er weer op. Morgen staan een wandeling op de lava en twee gemakkelijke snorkeluitstappen op Fernandina op het programma. Hopelijk is de vulkaan uitstroom nog steeds aan de gang en kunnen we er iets van zien .. maar... Que sera, sera.