Waarschuwing voor de lezers: Zet jullie schrap want een horde reisverhalen komt eraan.

Vandaag mogen we … juist, jullie hebben het geraden … vroeg opstaan. De speedboot die met ons van Santa Cruz naar Isabela raasde zal ons deze morgen terug naar Santa Cruz brengen. We hopen dat de wind niet (te veel) van de partij zal zijn want anders belooft het weer een bumpy ride te worden … en de gevolgen daarvan kennen we al. De tocht zou in principe om 6 uur moeten beginnen. Dit betekent dat we om 5:15 naar de pier gebracht worden. Gertrude is al vroeg in dromenland en ik volg haar voorbeeld om 10:30 om toch van wat slaap te kunnen genieten. Dat is echter zonder de waard gerekend. Gertrude is de waard van dienst. Zij heeft namelijk haar wekker gezet en die begint om onverklaarbare (??) redenen om 1:30 kabaal te maken. Wij schieten beiden uit een zeer diepe slaap wakker en kunnen nadien niet echt goed meer slapen. Om 4 uur besluiten we dat gewoon wakker liggen ook geen oplossing is en dat we beter iets nuttig kunnen doen. Voor mij betekent dit dat ik een nieuwe poging doe om de blog, die ik gisterenavond al wou versturen, te posten. Tot mijn grote ergernis is zelfs om 4 uur ’s morgens het Internet zo traag en onstabiel dat ik er niet in slaag. Ik probeer later in Santa Cruz nog eens want als het daar niet lukt moet ik jullie, zonder voorafgaande verwittiging, voor 5 dagen in de steek laten. Hierdoor zouden jullie niet de gelegenheid gehad hebben een stapel Libelles, Joepies en Dag Allemaals klaar te leggen om zo de afwezigheid van onze blog te doen vergeten. Ik kan het jullie, aandachtige en trouwe lezers, niet aandoen en kon de blog van gisteren toch posten.

Min of meer op tijd start de speedboot de overtocht. We hebben deze keer het geluk dat we als eersten op de boot komen en dus onze plek kunnen kiezen. We palmen dan ook snel twee plaatsjes achteraan de boot in (in de frisse lucht en dicht bij de motoren = waar de boot meestal in het water blijft). Bovendien is de zee iets rustiger dan bij de heentocht waardoor noch bij Gertrude noch bij mij ook maar één moment is dat onze maag in kronkels ligt. Misschien ligt het ook aan het feit dat onze maag leeg is. Hoe dan ook, we bereiken Puerto Ayora op Santa Cruz eiland rond 8:30 zonder “gevuld plastiek zakje”. Dit laat ons tijd genoeg om onze bagage af te zetten bij Santiago, gebruik te maken van zijn Internet verbinding die toch iets beter is dan in het hotel in Isabela om de blog te posten, een ontbijt te eten in een restaurantje en dan nog naar een apotheek op zoek te gaan zodat Gertrude wat Gentamycine zalf en steriele compressen kan kopen om haar knie te verzorgen.

Rond de middag worden we met de bus naar het kanaal tussen Baltra en Santa Cruz gebracht waar de “Solitario Jorge” op ons ligt te wachten. Daar wacht ons een onaangename verrassing: we krijgen een kajuit op de lagere verdieping. Die is dan wel boven de waterlijn (ik denk dat op deze catamaran alleen de kiel onder de waterlijn zit) maar er zijn maar 2 kleine raampjes. Ik zeg aan de kapitein dat dit teleurstellend is omdat ik specifiek gevraagd had om een kajuit in de bovenbouw. Gertrude zegt ook dat ze teleurgesteld is … maar met véél meer aandrang dan ik. Haar aangedrongen teleurstelling zet de kapitein aan tot actie (ik hoopte daar al niet meer op) en wat blijkt? Er zijn een aantal mensen die last minute geboekt hebben, die minder betaald hebben dan wij, die maanden geleden al betaald hebben en die toch een kajuit in de bovenbouw hebben. Eén van die snodaards wordt dus uit zijn kamer gezet en wij mogen van de kapitein zijn kajuit in beslag nemen. Nu is hij teleurgesteld … maar minder dan wij waren.

Nu dit geregeld is krijgen we van de gids een briefing over hoe de volgende dagen georganizeerd zullen zijn en, minstens even belangrijk, krijgen we ook een lunch buffet geserveerd. Nu de innerlijke mens gesterkt is kunnen we aan de eerste activiteit beginnen. We varen een half uurtje noordwaarts en worden met een dinghy op een klein strandje afgezet. Met kan daar een beetje liggen bakken of men kan wandelen tot aan een kleine lagune of men kan snorkelen. Gertrude gaart al haar moed bijeen en waagt het “haar haar nat te laten worden”. Er kunnen misschien een paar opmerkingen over haar snorkelstijl gemaakt worden maar zij die dat doen zijn muggezifters. Al de anderen die haar bezig zien (= alleen ik want al de anderen zijn druk in de weer met oranje krabben op de zwarte lavarotsen te fotograferen of wandelen of tateren of zwemmen of …) zijn met verstomming geslagen. Gertrude houdt daadwerkelijk minutenlang haar hoofd onder water en kijkt naar de visjes. So far, so good. Nu gaan we ook wat wandelen op het mooie strandje, tateren wat met een Zuid Koreaanse en een Ier en gaan dan terug naar de boot waar we vergast worden op een koekje en warme chocomelk. We drinken er beiden van vooraleer de gedachte opkomt dat dit misschien niet ideaal is voor onze maag. Die geeft echter geen kik. Our stomach can stomach more than we thought.

Na de douche (voor ons en onze kleren) is het tijd voor de dagelijkse briefing en een voorstelling van de ganse bemanning. Die zijn voor de gelegenheid piekfijn uitgedost. Er is de gids William, kapitein Carlos, de vice kapitein Ricardo, de technieker die ook een naam heeft maar die ik al vergeten ben, de chef kok Francisco, de barman Jason en 2 sailors voor de dinghy’s, die nog niet hoog genoeg op de ranking staan om een naam te hebben. Al bij al is dit een hele groep support mensen voor slechts 16 passagiers op een klein bootje. Na de voorstelling van de bemanning worden wij ook gevraagd ons voor te stellen. Het is een bonte bende met 3 Israeli, 4 Spanjaarden, 2 Australiers, 1 Zuid Koreaanse, 1 Urugayaan, 1 Ier, 1 Brit en 2 Belgen. Het eten is niet zo luxueus en/of uitgebreid als we al gehoord hebben van vrienden die regelmatig cruises op grote schepen doen, maar het is lekker en dat is het belangrijkste. We praten aan tafel met de Israeli’s over allerlei Joodse koetjes en kalfjes en met de Zuid Koreaanse over allerlei Noord Koreaanse koetjes en kalfjes. Ondertussen is de Uruguayaan zich onmiddellijk als de onomstreden bontste van de bende aan het opwerpen. Nog voor het dessert springt de Dottore (hij is spoedarts in Montevideo, horen we later) recht om een liedje te zingen. Daarna nodigt hij één voor één alle dames uit om te komen meezingen. Een Spaanse en de Israelische gaan op zijn uitnodiging is. Misschien heeft dat iets te maken met de spannende lycra koersbroek zonder zeemvel die hij aan heeft, waardoor men niet op zoek moet gaan naar secundaire geslachtskenmerken. Ik kan niet anders dan denken aan de aflevering van de Simpsons waarin ze het hebben over U R Gay, het land ten Noorden van Rand McNallyland. Ik besluit de grap voor mezelf te houden. De andere dames wijzen beleefd zijn verzoek tot een duet af, wat hij ook niet erg vindt, dan zigt hij wel alleen. Rond 9:30 besluiten de meeste mensen de dag te beeindigen. Rond die tijd beginnen we te varen … terug naar Isabela. We gaan deze keer wel naar het onbewoonde en via land onbereikbare deel van het eiland. De enige menselijke aanwezigheid op Isabela is trouwens in het ene stadje aan de Zuidkant, Puerto Villamil. Als alles goed zit komen we goed uitgeslapen en in tip top konditie morgen rond 5 uur aan.