De wekker staat dan wel op een normaal tijdstip maar wij zijn om allerlei redenen veel vroeger wakker dan dat tijdstip. Dat laat Gertrude toe haar knie wat te verzorgen (ze was gisteren bij de beklimming van de Sierra Negra onschuldig gevallen maar de schaafwonde aan haar knie lijkt nu wat ontstoken), de krant te lezen, een foto van Lonesome George opnieuw te zoeken (want die had gisteren door het gevecht met het trage Internet de boot gemist), enz.

Het zonnetje schijnt en de wind die in de vroege ochtend opgestoken was is weer gaan liggen. Laat ons hopen dat dit het voorspel is van een even mooie dag als gisteren. Na wat heen en weer gepalaver met de man aan de receptie over de organisatie van de dag besluiten we deze morgen de Muro de Lagrimas (de Galapagos versie van de klaagmuur) met de fiets te bezoeken. In de namiddag zullen we snorkelen en de flamingo’s gaan bekijken. We krijgen beiden een stalen bergros onder de poep geschoven en vertrekken via de lagune richting Muro de Lagrimas. We fietsen op een brede zandweg langs de kust. De breedte van de weg is geen probleem, het feit dat de zandweg vol zand ligt des te meer. Het losse zand verplicht ons regelmatig voet aan zand te zetten omdat de banden van de fiets gewoon in het zand zakken. Op de brede weg komen regelmatig zijwegjes uit. Die leiden ofwel naar mooie plaatsjes aan de kust of aan de lagune. Op één van die zijwegjes die we, na de fiets achtergelaten te hebben, wandelend inslaan zien we plots een massa iguana’s voor ons. Ze liggen daar gewoon wat te zonnen waardoor het smalle paadje versperd is. “Pardon, service!!!” roepen lijkt niet te helpen dus moeten we goed kijken waar we onze voeten zetten om een geschil met de parkwachters te vermijden. Bovendien zien die beesten, die toch tot 1 m lang kunnen zijn, er zo lelijk / gevaarlijk uit dat we ook met hen geen geschil willen starten. Op You Tube staan filmpjes (https://www.youtube.com/watch?v=UssNtoIrgT8) die bewijzen dat men die beesten best te vriend houdt. Met wat voorzichtig voetwerk en enige schrik komen we uiteindelijk toch aan het einde van het weggetje waar een mooi zicht ons te beurt valt (als men de iguana’s buiten beschouwing laat).

Wat verder op de weg is de zone van de reuzenschildpadden. Die zitten naast de weg aan groene blaadjes te knabbelen of stappen op hun dooie gemak over de weg. We stoppen een paar keer voor een fotootje en na 9 km komen we aan de Muro de Lagrimas aan. Tot de 50-tiger jaren is Isabela een strafkolonie voor politieke en andere gevangenen geweest. De gevangen kregen de bouw van een reusachtige muur als bezigheidstherapie. Ik heb gelezen dat de gevangenisdirectie de gevangenen motiveerde door hen te zeggen dat die muur voor hun goed was. Ik kan me niet voorstellen hoe er ook maar één gevangene kan gedacht hebben dat hij een voordeel zou hebben bij zo’n muur. Maar enfin, nu dat er geen gevangenis meer is op Isabela, is de muur een toeristische bezienswaardigheid en is er dus toch nog iets goed aan het werk van de gevangenen. De twee uitzichtpunten die men via de muur kan bereiken geven een mooi zicht op een groot deel van het eiland. Jammer dat het nu juist wat begint te miezeren. Het gemiezer houdt echter na 10 minuten weer op, waardoor we toch nog het mooie zicht op de oceaan en Puerto Villamil krijgen. Op de terugweg krijgen we nog één keer wat gemiezer over ons en op het moment dat we de fietsen terugbrengen in Puerto Villamil is het alweer zonnig. Ik begrijp niet waarom mensen zich nog amuseren met weersvoorspellingen. Sommige streken claimen 4 seizoenen per dag te hebben. Hier zijn er 4 seizoenen (of eigenlijk 2 seizoenen) per uur of per 10 minuten!!!

Na de lunch besluiten we de snorkelsessie die we planden af te gelasten en te vervangen door een siësta. Om 4:30 staan we klaar om opgehaald te worden om naar de flamingo’s en naar de reuzeschildpadkwekerij te gaan kijken. Al snel blijkt dat, ten eerste, die plaatsen erg dicht bij het hotel zijn (en dus geen transport per auto nodig was) en, ten tweede, dat dit niet veel speciaal is ivm wat we deze morgen al gezien hebben. In een klein meertje staan een tiental flamingo’s op 150 m afstand en in het kweekcentrum voor reuzenschildpadden zitten er idd een 700-tal van alle maten, gewichten en ouderdom maar dit centrum geeft het gevoel van een zoo. Deze morgen zaten de dieren in hun natuurlijke omgeving wat een heel andere beleving veroorzaakt. We laten onze chauffeur naar vrouw en kinderen terugkeren en wandelen op ons gemak terug naar ons hotel. We beginnen het stadje door en door te kennen en komen tot het besluit dat 3 nachten op Isabela net goed is om alles te bezoeken en toch niet verveeld te geraken.

Na het eten in een, op Gertrude’s aandringen, ander restaurantje is het tijd om alles weer netjes in de valies te stoppen (3 nachten is net voldoende geweest om alles volledig overhoop te halen) want morgen zal daar geen tijd voor zijn. Ons transport naar de speedboot die ons (hopelijk zonder veel misselijkheid) terug naar Santa Cruz zal brengen zal om 5:15 aan de deur staan.

Het wordt dus een kort nachtje. Slaapwel en tot binnen een vijftal dagen want ik denk dat er op de vijfdaagse eiland cruise die we morgen starten geen Internet connectiviteit zal zijn.