Het plan voor vandaag is … eens vroeg opstaan om naar de Sierra Negra vulkaan te trekken. De vulkaan is 1300 m hoog en ligt zo’n 35 km ten Noorden van Puerto Villamil. Gisteren heeft de hotelbaas ons aangeraden een regenjasje mee te nemen. Hij zegt dat het alle dagen regent in Zuid Isabela. Het ziet ernaar uit dat hij gelijk heeft want het is tijdens het ontbijt al zwaar bewolkt. Stipt om 20 na 6 staat het busje voor de deur. Het busje is een open type, waardoor een regenjasje erg nuttig zal zijn. Misschien moet Darwin hier eens de evolutie van auto’s komen uitleggen. We hebben de tegenslag dat wij de eerste stopplaats voor het busje zijn. We moeten dus nog heel wat hotelletjes van Puerto Villamil aandoen vooraleer we met een compleet contingent van 15 stappers op pad kunnen. Het is een bont gezelschap met slechts twee Ecuadoranen, de anderen zijn Japanners, Amerikanen, Britten, Italianen en één Rus. De meesten spreken de een of andere vorm van Engels maar voor de Ecuadoranen en de Italianen is Spaans de beste optie. De gids zal daarom uitleg moeten geven in het Spaans en in het Engels. Dit is eigenlijk voor ons een zeer goede oefening in Spaans leren begrijpen.

Naarmate het busje hoger klimt (ons startpunt ligt op een goede 800 m hoogte) wordt het frisser maar vooral ook natter omdat we in de wolken komen. Het kaaweetje dat we op aanraden van de hotelbaas aantrokken doet al goed dienst. Wanneer we op de startplaats aankomen miezert het nog, wat niet erg bemoedigend is om te beginnen stappen. De gids lijkt er echter zin in te hebben en hij geeft ons met het nodige enthousiasme uitleg over de Galapagos eilanden in het algemeen en Isabela in het bijzonder. Als we zijn uitleg mogen geloven hebben we de juiste keuze gemaakt door Isabela als “pied à terre” te kiezen. De andere bewoonde eilanden zoals Santa Cruz, Floreana en San Christobal zijn volgens hem al veel te toeristisch = veel te druk. Isabela mag dan wel het grootste eiland van de archipel zijn, maar het is pas in 2005 dat het toerisme hier echt begonnen is. Daarom heeft Isabela een “achterstand” qua ontwikkeling (maar een voorsprong qua attractiviteit). Het werd natuurlijk vroeger ook al door cruise schepen aangedaan maar de economische activiteit op Isabela zelf was tot 2005 beperkt tot visvangst, jacht en landbouw. De regering heeft er jaren over gedaan om de Isabelanen te overtuigen te stoppen met het vangen van vis en over te schakelen op het vangen van toeristen. Ze waren echter pas overtuigd toen één onder hen overschakelde en vrijwel onmiddellijk uiterlijke tekenen van welstand begon te vertonen. Hierdoor heeft iedereen op zeer korte termijn beslist de vis te laten voor wat hij is en is quasi iedereen op toerisme overgeschakeld. Dat is goed voor het visbestand maar brengt met zich mee dat Puerto Villamil in de nabije (en verre) toekomst, naar mijn bescheiden mening, geen prijs in urbanisatie of architectuur moet verwachten. De bric-à-brac die hier te zien is, is onbeschrijfelijk. Iedereen bouwt maar wat, waar hem dat best uitkomt. Vlaamse koterijen worden daarnaast toonbeelden van stadsontwikkeling.

Nu weer naar onze staptocht: na de inleiding door de gids begint de tocht en vrijwel onmiddellijk begint de zon pogingen te ondernemen om door de wolken te prikken. Na ongeveer 1 km lopen we al in een lekker zonnetje. De regenjasjes verdwijnen dan ook vlug in de rugzak. De tocht gaat eerst steil omhoog tot 1000 m om daarna vrij vlak op het niveau van de kraterrand te blijven. Vanop die rand kijken we over een reusachtige krater van een 10-tal km diameter. De krater is gevuld met zwartgekleurde gestolde magma, wat een teken is van een vrij recente eruptie. Magma bevat namelijk erg veel ijzer en daardoor is “verse” magma zwartgekleurd terwijl “oudere” magma roestkleurig is. Aan de andere kant van de krater zien we wolken over de kraterrand in de krater vloeien. Terwijl we naar die “wolkenwaterval” staan te kijken horen we plots een ongewoon geluid. Mijn eerste reactie is dat dit toch wel een erg rare ringtone is. Dan realiseer ik me dat het geluid afkomstig is van een drone die de Japanners aan het laten opstijgen zijn. Op een afstandsbediening ziet onze Japanse stapgenoot life wat zijn drone aan het filmen is. Het ziet er een leuk gadgetje uit … maar het idee dat dit weer iets om te dragen is trekt me niet aan.

Na 5 km komen we aan een splitsing. Wij gaan vrij steil naar beneden richting Volcan Chico in plaats van verder de kraterrand te volgen. Dit pad van ongeveer 3 km is louter lava gesteente. Nu eens gladde “Pahoehoe” lava. Vulkanologen die lava bestudeerden in Hawaï hebben het Hawaiaanse woord voor touw genomen omdat gladde lava eruit ziet als een hoop touwen. De gladde pahoehoe lava gesteentes worden afgewisseld met scherpe lava. Dit lavasgesteente zit vol met opengebarsten luchtbelletjes waardoor scherpe randen overblijven. Dit soort lava noemden de Hawaianen “AhA” omdat hun voeten pijn deden wanneer ze barrevoets over die stenen liepen. De Hawaianen hebben ondertussen leren schoenen dragen maar de vulkanologen zeggen nog altijd “Aha” als ze dit gesteente zien.

Aan het einde van het pad zien we verschillende kraters en kratertjes waaruit de magma om de zoveel jaren stroomt. Zowel de Sierra Negra vulkaan als de Volcan Chico zijn nog erg actieve vulkanen. In 2005 was er nog een laatste eruptie en die daarvoor dateerde ook maar van 1997. Gelukkig zijn deze erupties niet explosief maar erg geleidelijk. Ik maak me daarom sterk dat we gewoon zouden kunnen weglopen mocht er iets onverwachts gebeuren. We eten onze picknick tussen de kraters met een mooi zicht op de gestolde lavavlakte die van hier tot aan de oceaan doorloopt. We zien ook het Noorden van Isabela waar geen luis woont en dat alleen per boot bereikbaar is (wij zullen er binnen een paar dagen naartoe trekken). Het eiland Fernandina zien we ook maar de wolken over dit eiland beletten dat we de vulkanische activiteit die daar net nu aan de gang is kunnen zien. Misschien zien we iets van de vulkanische activiteit wanneer we met de boot Fernandina aandoen.

Daarna is het tijd om de weg in omgekeerde richting aan te vatten. Dit valt niet mee want de 3 km die we net naar beneden gegaan zijn moeten nu bergop gedaan worden en het is ondertussen erg warm geworden. Ik schat zo tussen de 25 en de 30°C. Eens de splitsing voorbij is het moeilijkste achter de rug maar jammer genoeg belanden we op zo’n half uur voor de aankomst weer in de wolken. Hierdoor wordt het vochtig en kil. De regenjasjes kunnen weer goede diensten bewijzen. Ik zal de hoteleigenaar straks nog eens bedanken voor de goede raad.

Eens “thuis” doet een goede douche deugd en kunnen we wat aan de blog werken. We nemen ook de tijd voor een, zij het wat late, siësta. Daarna is het tijd om downtown Puerto Villamil te verkennen. Veel is er niet te beleven. We zien amper toeristen en veel van de lokalen zijn er ook niet. Misschien zien we vanavond als we hier ergens iets komen eten wat meer beweging. Mijn verwachtingen zijn echter niet hoog gespannen. En terecht. Na het eten in een “restaurant(je)” dat geaffilieerd is met ons hotel (“onze” chef kok is blijkbaar niet aanwezig) lopen we nog eens rond in het centrum van het stadje. We zien wat meer volk dan deze namiddag, uit een paar bar(tjes) klinkt wat muziek maar van een grote ambiance à la Gentse Feesten kan geen gewag gemaakt worden.

Er zit dus niet veel anders op dan naar ons hotel terug te keren, het verslag van de mooie dag af te werken en ons voor te bereiden op een goede nachtrust want morgen mogen we de wekker op een normaal tijdstip zetten.

Slaapwel