Zoals verwacht is de gewassen kledij, ondanks de geïmproviseerde waslijn tussen de stapelbedden, deze morgen niet volledig droog. Het meeste is echter droog genoeg om verder te drogen “aan de mast” terwijl de rest in de rugzak gestoken wordt. Na een rustig ontbijt betalen we de immer vrolijke waardin van de rifugio. Ze is duidelijk beter in grappen maken en in de ambiance erin houden dan in het bijhouden van de rekeningen. Ik moet haar aan verschillende extra’s herinneren die ze dan dankbaar ook in rekening brengt. Op die manier zal ze haar helikopterrekeningen niet kunnen blijven betalen.

We besluiten eerst nog eens een 50-tal meter boven de rifugio te klimmen. Daar staat namelijk een groot kruis en vandaar heeft men waarschijnlijk een mooi zicht op de vallei en het stadje Alleghe. En inderdaad: het zicht vanaf het kruis is indrukwekkend. We staan zo’n 1200 m boven het meer dat we gisteren ook zagen toen we naar Rif. Tissi stapten. Tom noch ik hebben echte hoogtevrees maar het is en blijft impressionant (= niet bevorderlijk voor de grootte van het mannelijk geslachtsorgaan ... alhoewel ik dat aan Tom niet gevraagd heb) zo in de diepte te kijken. Het kan natuurlijk ook zijn dat mijn nog wat klamme (= koude) onderbroek ook een rol speelt.

Enfin, genoeg fysiologisch gespeculeer, tijd om naar Listolade te beginnen stappen. Het is inmiddels 8:30, iedereen is al vertrokken en men heeft ons gezegd dat het ongeveer 4 uur stappen is. Dat zou perfekt moeten uitkomen want we zijn om 12:30 met t Nic en Jaklien in Listolade afgesproken. De bergen zijn goed zichtbaar maar het is bewolkt en zelfs niet erg warm. Dit is bevorderlijk om goed door te stappen. Na een half uurtje hebben we dan ook de Belgen die voor ons vertrokken waren ingehaald en voorbij gestoken. Nog een half uurtje later hebben we ook een groep van 4 Duitse mannen, die ook in Tissi overnacht hebben, ingehaald. We zijn nu in de buurt van Rifugio Vazoller en we besluiten iets te drinken want het zonnetje is er weer doorgekomen en we moeten er toch geen koersje van maken. Vanuit Rif. Vazoller heeft men een perfekt zicht op de loodrechte wanden van de Torre Venezia (> 500 m recht omhoog) en de Torre Trieste (zelfs > 700 m). We maken er een spelletje “Waar is Wally?” van en vinden drie “Wally’s” die de zwaartekracht aan het uitdagen zijn. Ik vraag me eventjes af of zij ook het “nog wat klamme onderbroek effect” zouden ondervinden als ze eventjes naar beneden kijken maar stel me geen verdere vragen, want we moeten verder afdalen. Ondertussen zijn de Belgen ook op de hoogte van Rif. Vazoller gekomen en kunnen we verder samen afzakken. Met Ivo, die bij Janssen gewerkt heeft, wordt de wereld van de farmacie besproken. Met de vriend van Tom (de zoon van Ivo) worden de geheimen van het industrieel maken van frieten ontbloot. Hij werkt namelijk bij Farm Frites. Met Igor kan niet veel gepraat worden want die loopt liever naar beneden. Hij mist namelijk aan beide knieën de helft van de normale hoeveelheid kraakbeen en denkt (hoopt) al lopend minder druk op de kniegewrichten te hebben. We halen Igor aan ieder bergbeekje weer in, want dan zit hij met beide knieën op een soort bidmatje in het ijskoude water. Iedere keer dat we hem bijhalen, rolt hij zijn matje op en begint hij weer te lopen tot het volgende beekje waar hij weer op de knieën gaat, en zo voort en zo verder. Na 3 uur komen we in de Rif. Capanna Trieste aan. Die is per auto bereikbaar en dit is voor Igor dan ook het geschikte moment om de “pijp aan Maarten te geven” en per auto naar Listolade verder af te dalen. Zijn schoonmoeder vervoegt hem, want die heeft ook wat last van een knie. De anderen stappen nog een uurtje door. De omgeving is hier mooi (alhoewel minder mooi dan wat we deze week al te zien kregen) maar de weg is vrij saai (asfalt) ... en de temperatuur begint serieus op te lopen naarmate we lager in de vallei afdalen. Listolade ligt beneden de 700 m.

Om exact 12:30 komen we aan het terrasje waar t. Nic en Jaklien op ons zitten te wachten. Zij zijn al aan het babbelen met Igor en zijn schoonmoeder. We drinken een welverdiende pint / wijn en babbelen over koetjes en kalfjes onder het eten. Toch wel plezant zo eens bekende mensen ontmoeten “op verplaatsing”.

Om exact 2:30 komt een einde aan de pret omdat, zoals met de waardin van Rif. Tissi afgesproken, het minibusje van Taxi Alleghe de parking oprijdt. Gianluca doet naast taxi service ook nog veel andere zaken. Hij is ook ambulancier en lid van het vrijwillige brandweerkorps. Hij heeft dan ook veel te vertellen ... en doet dan ook ... de hele weg (= 2 uur). Hij geeft bovendien toeristische informatie over iedere berg of ieder dorpje dat we passeren en doet dit in een soort Duits dat voor mij niet erg makkelijk te begrijpen is. Misschien zitten er Ladinische (https://nl.wikipedia.org/wiki/Ladinisch) invloeden in zijn Duits. Daarover spreekt onze Gianluca ook en over hoe dit taalgebied meer autonomie zou moeten krijgen, net zoals Sud Tirol. Iets wat volgens Gianluca sterk gesteund wordt door Europa. Hoe divers is Europa toch en hoe artificieel zijn naties en natiegrenzen? Alles waarover Gianluca vertelt vind ik zeer interessant; alleen is het jammer dat ik na een kwartiertje al de eerste symptomen van wagenziekte begin te ondervinden (ik heb nochtans mijn medereizigers gevraagd of ik vooraan mocht zitten). Ik moet mijn aandacht daarom vooral bij de weg en bij de volgende bocht houden en ben erg blij als we uiteindelijk de weg naar Rif. Pederue opdraaien. We rekenen af (240 Euro voor het busje en dus 30 Euro per persoon aangezien we met zijn achten zijn, wat erg schappelijk is voor een 2 uur durende taxirit) en ieder vertrekt naar zijn eigen bestemming: de Belgen richting Tre Cime waar ze morgen nog een kortere wandeling gaan doen (ik wens Igor het beste met zijn knieën), Tom naar St Vigilio om chocolade voor de thuisblijvers te kopen en ik naar onze kamer om wat te bekomen van de rit.

Daarna is het tijd voor een douche met onbeperkt warm water en zonder automatisch afsluitmechanisme na een paar minuten. Het is goed dat er nog relatief propere kleren in de auto achtergebleven zijn. Als Tom van St Vigilio terug is heeft hij een fantastisch idee. Hij stelt voor een pizza te gaan eten. Op aanraden van de bazin van Pederue proberen we Arnold’s uit en dit blijkt een uitstekende keuze te zijn. Zelfs onze pizzoloog Tom vindt de pizza zeer lekker is ... zeker met een goede portie “spicy oil” erover.

Bij de terugkeer drinkt Tom nog een laatste (voor deze reis) weissenbier terwijl ik me concentreer op het schrijven van een paar blogs. Om 12 uur kan ik de laatste blog posten en het licht doven. Nu is het tijd om snel te slapen want we vertrekken morgen om 6 uur.