De dag begint, niet totaal onverwacht, vrij vroeg. Een wekker komt er niet aan te pas want we zijn beiden rond 6:30 klaar wakker. We maken ons klaar en zijn zelfs wat te vroeg om te gaan ontbijten. Gelukkig zorgen een aantal marmotten in de onmiddellijke omgeving van onze rifugio voor toeristenvermaak. Ik verdenk er de marmotten van door de rifugio tewerk gesteld te zijn … ze zijn alvast ingetrokken in een bouwvallige stalling die de rifugio rijk is in plaats van zelf een hol in de grond te maken.

We genieten van een stevig ontbijt maar de keuze is toch wat minder dan bij Pederue. Niets om over te klagen echter. Om 8:00 staan we gepakt en gezakt klaar om de tocht aan te vatten. Het is weer fantastisch weer. Een blauwe lucht met hier en daar een wolkje. Het lijkt iets vochtiger dan gisteren maar ook hier geen reden om te morren. Het valt me onmiddellijk op dat ik Tom minder vlot volg dan gisteren. Misschien dat mijn anti-gravity rugzak toch niet geheel het effect van de 12 kg extra in vergelijking met gisterennamiddag toen ik mijn rugzak in bewaring gaf in Rif. Fanes kan compenseren. Na een tijdje stappen kijk ik eens op de GPS en het blijkt dat we aan 450 hoogtemeters per uur aan het stappen zijn. Dat is 50% sneller dan mijn gewoon tempo. Geen wonder dus dat ik moeite heb Tom bij te houden. Ik hou kranig vol en Tom blijft geduldig dus buiten een paar wolkjes geen vuiltje aan de lucht. Een Amerikaans gezin steekt ons voorbij (dochter en zoon vlotjes, vader en moeder hijgend) om na de volgende bocht ons weer te moeten laten voor gaan. Ze doseren hun inspanning duidelijk niet goed en houden hun kwebbel niet. Dat begrijp ik niet. Als men zo buiten adem is als zij zijn dan zouden ze beter hun adem voor levensnoodzakelijke zaken gebruiken. Kwebbelen hoort in dit lijstje niet thuis, zou ik denken. Hun gekwebbel verstoort bovendien de rust die hier zo mooi is. Daarom hopen we dat ze rechtdoor zullen gaan waar wij een moeilijker variante van de Alta Via # 1 (via Forcela di Lech) zullen nemen. Zij vergissen zich echter en komen op “onze” weg uit. Dit zint ons niet enorm maar we kunnen hen niet zonder een internationaal conflict te ontketenen in de afgrond duwen. Bovendien vallen ze eigenlijk best mee. Iedere keer wij hen of zij ons voorbijsteke is er een vriendelijke opmerking maar men moet er hun Amerikaans zijn en hun gekwebbel bij nemen. Plots krijg ik het veel moeilijker om Tom te volgen. Het is hier erg steil en dus vrees ik dat mijn anti-gravity rugzak definitief de pijp aan Maarten gegeven heeft maar dan zie ik dat de twee Amerikaanse youngsters Tom proberen voorbij te steken en dat kan hij niet zo maar laten gebeuren … men mag toch een beetje competitief zijn in het leven legt hij uit als we weer bij mekaar komen bovenaan de pas. Ik zeg ja maar bedenk dat ik dit stadium al lang (noodgedwongen) voorbij ben. Boven op de Forcela = pass is het uitzicht fantastisch. De overkant van de pas is een nauwe kloof zoals men er kan zien bij die uitzendingen over extreme ski-exploten: erg steil (45° ?) en erg small (15 m misschien) waardoor het pad wel 100 haarspeldbochten moet maken vooraleer het aan een mooi blauw meertje uitkomt. Dit is niet voor mensen met hoogtevrees. Het paadje is dan wel mooi aangelegd, het blijft een erg steile afdaling meer erg weinig tolerantie voor een slippertje. Ik zal het daarbij houden want anders mag ik van Gertrude geen tweede keer op stap. Na die afdaling komt de klim naar de Rifugio Lagazuoi. We zien de hut liggen maar we weten dat we 600 hoogtemeters ons scheiden en dat we daar dus een kleine 2 uur gaan over doen. Serieus vermoeid en met grote honger zetten we ons rond 1 uur op het terras van de hut. Mijn eerste bezorgdheid is nagaan of we er kunnen blijven slapen. Lagazuoi was de enige hut waar we geen geconfirmeerde slaapplaats hadden. We blijken nog steeds op de wachtlijst te staan omdat niemand afgemeld heeft. Dit is een domper op de feestvreugde. Bovendien zijn er nu, na een hele morgen mooi weer, ook een paar wolken komen opzetten. Dit gecombineerd met de 2800 m hoogte waarop we ons bevinden, de wind en de vermoeidheid maken het wat frisjes op het terras. Dit alles maakt me niet oppervrolijk maar we moeten beslissen hoe we best naar ons plan B (Rifugio Col Gallina op de Falzarego pas) overschakelen. Tom’s plan om via een via ferrata naar beneden te “duiken” wordt resoluut van de hand gewezen. Zijn alternatief (de “Kaizersjagdweg”) kan ik niet weigeren ondanks het feit dat de beschrijving “sentiero difficile” mij niet erg aantrekt. Ik ben al tamelijk moe, heb stramme benen en heb kou … geen goede combinatie om een moeilijk pad aan te vangen. Waar het pad de vallei induikt staat een groot kruisbeeld met het opschrift “Voor de gevallenen”. Ik hoop dat de soldaten die hier in de eerste wereldoorlog gevochten hebben bedoeld worden. Het pad is echter moeilijk genoeg om ook toeristen te laten ressorteren onder het opschrift van het kruisbeeld. Gelukkig is op de moeilijkste plaatsen een staalkabel voorzien of zijn er een paar U-ijzers in de rotswand. Ik bedenk dat de Oostenrijkse soldaten die hier tegen beter weten in de Italianen wilden afhouden het nog veel moeilijker hadden dan ons. Zij moesten onder alle weersomstandigheden heir verder doen en werden bovendien beschoten. Waar zouden wij dan over klagen?

Rond kwart voor vijf staan we in de vallei en kunnen we tot aan onze rifugio stappen. We hadden geen hoge pet op van deze rifugio (vooral omdat we teleurgesteld zijn dat we niet in Lagazuoi kunnen blijven overnachten) maar alles valt best mee. We hebben een net kamertje met een douche (met gratis warm water) net naast onze deur, ze hebben hier weizenbier, de bediening is vriendelijk en spreekt behoorlijk Engels, het eten is lekker en ruim voldoende (Tom is inschikkelijk genoeg om mijn overschotjes te behoeden voor de vuilbak). Na het eten worden de kaarten er opnieuw bijgehaald want ik moet de scheve situatie van gisteren rechtzetten. Geloof het of niet maar ik win overtuigend … ondanks het feit dat we weer manillen. Om één of andere reden vindt Tom het echter niet nodig om vandaag de punten op te schrijven. Ik denk dat hij gewoon niet tegen zijn verlies kan. We drinken beiden een lokaal drankje en gaan naar onze kamer. Ik om de blog te schrijven, Tom om, na wat prutsen met zijn smartphone, dromenland op te zoeken.

Morgen plannen we opnieuw een vroeg vertrek want de weersvoorspellingen zijn ‘s morgens altijd beter dan ‘s namiddags. Bovendien staat er weer een serieuze boterham voor ons klaar. Ik denk dat het vergelijkbaar wordt met vandaag (ongeveer 20 km en ongeveer 1200 hoogtemeters).