Het is deze morgen een luie morgen omdat we maar een korte etappe te verwerken hebben. We zijn dan wel vrij vroeg (6 am) wakker maar we besluiten beiden stilzwijgend nog wat verder te soezen. Ik moet dan wel geen Ramstein of andere Graspopsterren verteren maar ik ben wel al gepensioneerd en derhalve niet meer gewoon erg vroeg op te staan. Als ik om 7 uur door het raam piep zie ik de omgeving nog beter dan gisteren en ben ik (op de voet gevolgd door Tom) zo mogelijk nog meer geimpressioneerd dan gisteren. Onze rifugio kijkt tegen rotswanden van 1000 m hoogte aan. Door onze langzaamaan actie (de vakbonden hebben hierop geen alleenrecht) is het 9 uur voor we gepakt en gezakt klaar staan met een GPS die voldoende satellieten gevonden heeft om ons betrouwbaar hoger in de bergen tussen de verschillende rotswanden te begeleiden.

Het weer is fantastisch. Er is geen wolkje in de hemelsblauwe (daar komt het woord van) lucht en het zonnetje piept langzamerhand over meer en meer bergen. Hierdoor wordt de omgeving steeds mooier! Het mag dan wel een korte etappe zijn, de intensiteit van de beklimming is allerminst te verwaarlozen. Het gaat al onmiddellijk voor een aantal kilometer stevig omhoog. Gelukkig heb ik een veel betere rugzak dan vorig jaar op de Camino. Het spul met alle spullen erin laat zich dan wel gemakkelijk dragen maar of de beschrijving op de rugzak “Anti-Gravity” klopt durf ik betwijfelen. Ik voel me echt niet met mijn rugzak van 12 kg het bergpad omhoog getrokken maar we gaan niet klagen. Ik heb trouwens maar één mogelijke ontvanger van mijn geklaag en dat wil ik hem niet aandoen. Onder het stappen loop ik me af te vragen welk bijwoord / adjectief op dit moment best bij mij past. Kranig of verbeten, omdat ik Tom probeer te volgen, lijken het meest geschikt … alhoewel wanhopig misschien ook geen slechte beschrijving zou zijn. Voor Tom bedenk ik dat “geduldig” waarschijnlijk best zijn gedrag beschrijft. Na 2 uur (dat is een half uur eerder dan voorspeld op basis van de GSP data) staan we aan de Rifugio Fanes. We zouden van daar 10 minuten verder naar de Rifugio Lavarella, waar we de overnachting geboekt hebben, kunnen gaan en wat uitrusten. We zouden ook in Fanes iets kunnen eten of we zouden een klein omwegje vanuit Fanes of Lavarella kunnen doen. Tom is er als de kippen bij om te zeggen dat het te vroeg is om te eten of om te nietsen. We besluiten dus een paar broodjes te kopen in Fanes en het omweggetje naar de Col Bechei Dessora, onmiddellijk achter de Rifugio Fanes, te maken. Het meisje aan de bar van Fanes zegt dat het ongeveer 1.5 uur duurt om de top met het kruis erop, juist naast de col te bereiken. Tom heeft echter op de kaart gezien dat er een hoogteverschil van meer dan 750 m te overbruggen valt. Het zou mij verwonderen dat de doorsneewandelaar 750 hoogtemeters op 1.5 uur doet. Ik besluit dus mijn rugzak in Fanes achter te laten. 12 kg meer of minder op mijn rug zou toch moeten een verschil maken. Die veronderstelling klopt want ik kan nu Tom beter volgen. Kranig en verbeten moet ik nog altijd zijn maar wanhopig ben ik al veel minder. De beklimming is echt erg steil en bovendien op een vrij losse ondergrond. Het is niet echt een processie van Echternach maar het heeft er toch wel iets van. We gaan echter niet klagen over de paden die we tot nu onder de voeten gekregen hebben. Alle paden tot nu zijn prima aangelegd … in dolomiet.

Moe maar voldaan komen we na 2 uur op de top aan. Dat is bijna 400 hoogtemeter per uur, niet slecht als men bovendien Echternach moet nabootsen. Tom hoopte de “3 Cime” van hierboven te kunnen zien. Dat is niet het geval maar het 360° graden panorama is toch zeer spectaculair. Diepe kloven, hoge pieken, sneeuwvelden, azuurblauwe meertjes, … zelfs onze vertrekplaats Pederue, uren geleden, zijn allemaal te zien. Nu is het tijd om te eten want het is ondertussen half twee. De boterhammetjes zijn geen festijn (de prijs stimuleerde nochtans enige speculatie in die richting). Volgens Tom zijn ze de slechtste die hij ooit gegeten heeft. We hebben echter niet veel (=geen) keuze en knabbelen dus zoveel speeksel bij mekaar om ze toch binnen te laten glijden. Gelukkig hebben andere wandelaars een grote hond mee en die is best tevreden met wat hij van Tom voorgeschoteld krijgt.

Daarna gaat het weer dezelfde weg naar beneden, we pikken de rugzak weer op in Fanes en gaan naar onze Rifugio Lavarella waar we voor en na de douche een welverdiende weissenbier nuttigen kwestie van het risico op deshydratatie tot een minimum te beperken. Het á la carte menu is juist uitgebreid genoeg om aan onze voorkeuren tegemoet te komen. De bediening is uiterst (te?) efficiënt waardoor Tom om 7:20 voor de keuze staat te gaan slapen of met mij een spelletje te Manillen. Alternatieven zoals Internet zijn er niet omdat er geen telefoonontvangst of een functioneel WiFi netwerk is. Beide overblijvende proposities zijn niet erg attractief maar uiteindelijk kiest hij voor kaarten want om half acht in bed lijkt helemaal niets. Gelukkig is er een kruidendrankje genre Jaegermeister om het leed onder het kaarten te verzachten. De uitslag houd ik voor mij om hoongach te vermijden.

Om 9:30 zeggen we slaapwel voor een hopelijk goede maar zeker lange nacht … ook al zijn we van plan om morgen vroeg te vertrekken.